Bardzo mi ostatnio ciężko zabrać się do pisania, a tematy - często istotne - czekają.
To przynajmniej tu napiszę krótko. O dwóch momentach.
Potop na tym koncercie to była rzecz totalna. Muzyka, GŁOS, ruch sceniczny - po prostu miazga. Siedziałem zahipnotyzowany z otwartymi szeroko uszami, oczami, ustami i ciarkami biegającymi wzdłuż kręgosłupa. Wszystko było absolutnie bezbłędne. Mam w głowie zwłaszcza jeden moment: obraz Budzego, który śpiewa przez zęby, jego grymas. Można było całkiem odpaść. Takie rzeczy się nie zdarzają.
I sam koniec, idealna scena: postać wyłaniająca się z dymu. "Ja to ktoś inny". Znów total. A za chwilę to co na płycie robi z wokalami Jacaszek odbywa się bez jego udziału, sam Budzy dekonstruuje swoją partię, robiąc z niej coś, co po czasie nazywam "zgorszeniem i pośmiewiskiem". Nie widziałem nigdy, żeby ktoś na scenie zrobił coś takiego nie tylko z głosem, ale ze swoją osobą. Skrajnie radykalna postawa artystyczno-wykonawcza, dochodzenie do jakiejś granicy - bo dla mnie to już nie była tylko kreacja sceniczna, ale jakiś pierwotny krzyk.
MAQ to dobrze ujął, nie wiem czy zwróciliście uwagę:
Cytat:
uważam stanowczo, że po tak zaśpiewanych 60 minutach można zginąć
Zajrzałem na chwilę do garderoby i widziałem jak wyglądał Tom już jakiś czas po zakończeniu koncertu. Wielki szacunek. Nie ma takiego drugiego w tym kraju.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
..
wyśmienicie napisałeś!
