Bóg jest miłością jest dla mnie niejako bardzo ważnym utworem, bo dostąpił wątpliwego zaszczytu bycia pierwszym utworem Armii, który swego czasu rozorał mi mózg
wiosną 1998 roku kupiłem sobie kasety "Legenda" i "Duch"; jedynym utworem Armii, ktory wtedy kojarzyłem to była akustyczna wersja Pieśnią moją jest Pan, którą grały Zbylaki (na Armię natrafiłem z połączenia 2TM2,3, książki "Radykalni" i przede wszystkim gościnnego występu Toma na koncercie Deus Meus jesienią 1997); byłem wtedy na tyle sumienny, że nie słuchałem w Wielkim Poście muzyki i w Niedzielę Wielkanocną najpierw próbowałem znaleźć ten znany mi numer, a potem przeszedłem do sąsiedniego - następnego dnia nie mogłem się od niego uwolnić, słowa "jakiej nigdy nie widziano/ jakiej nigdy nie słyszano" wręcz rozsadzały mi głowę, mocny to był lot
______
Z perspektywy dwudziestu lat numer ciągle się broni. Rzeczywiście, jak pisał Arasek, z jednej strony jest niebezpiecznie
punkowy (pamiętam, że musiałem się mocno przyzwyczajać do tych mocnych "akcentów na raz"), z drugiej - jako całość przejawia myślenie rodem z najlepszych lat rocka progresywnego, do czego przyczyniają się z jednej strony proste zagrywki formalne typu klamra waltorni, z drugiej różne początkowo delikatne, pod koniec oczywiście bijące po uszach niejednostajności tempa i rytmu. Nieoczywistości formy zresztą zawsze mnie fascynowały, a mini-suita jest moją ulubioną formą utworu rockowego. Bóg jest miłością przez tą otwartą końcówkę ma znamiona mini-suity i to mi najzupełniej wystarcza, żeby sobie w nim głęboko popływać.
Tekst niby prostozmostny, ale jednak nie taki oczywisty. Takie "
umarłem dzisiaj" na początek, dla prostego katolickiego studenciaka chodzącego do kościoła parafialnego to jednak był szok. "
Widzę Światłość ze Światłości" rozumiałem już lepiej, ale i tak było w tym coś zawrotnego. Do "
noc się posunęła, a przybliżył się dzień" musiałem jeszcze dorosnąć, na razie byłem na etapie "znajdę sobie jakąś dziewczynę i wszystko się samo porobi", więc tym utworem się po prostu zachłysnąłem. O dziwo ta końcówka, choć bardzo przemówiła do intelektu i pogłębiła numer, nie porwała mnie tak jak ten początkowy łomot (a zwłaszcza te ósemki (?) Popkorna cz-cz-cz-cz-cz-cz-cz-cz, które były dla mnie wychowanego na Beatlesach jakimś "szczytem czadu" w ogóle)
Nie pamiętam czy ten numer był grany na koncercie do
Soul Side Story w Eskulapie (wiem, że na płycie jest), dla mnie najbardziej pamiętnym wykonaniem koncertowym jest to z pierwszego Song of Songs (1998), gdzie koncert Armii oparty był głównie na materiale z
Ducha (nie dziwota) - ten numer był dla mnie chyba najlepszym momentem tego koncertu, obok raczkującej wersji utworu Jezus Chrystus jest Panem z niezapomnianym młynem sekcji Pablo-Beata.
P.S. Jestem wielkim fanem zremasterowanej wersji
Ducha i w tym utworze w moim mniemaniu bardzo dużo dało podniesienie gitar akustycznych w zwrotkach i potem też w breaku waltorni (tuż przed zatrzymaniem) - wcześniej słyszałem je tylko na słuchawkach, teraz już zawsze iskrzą, dla mnie osobiście jest to miły łącznik z moim światem muzycznym "przed Armią"
9/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.]
?). Była to płyta mało armijna, a za bardzo metalowa. Jednak ze względu na teksty raz po raz ją wrzucałem na ruszt, i tak coraz bardziej zażerała, aby ostatecznie awansować do trójki naulubieńszych płyt Armii.