Ultima Thule

Budzy opowiadał kiedyś na Poddaszu, że to on wymyślił ten motyw na gitarze, o którym piszecie, że to z Szymanowskiego. To, przepraszam bardzo, Redakcjo, jak to jest NAPRAWDĘ??

Może to dziwne w ustach zdeklarowanego triodantowca, ale waham się (i chyba zawsze tak było) między 8 a 9/10. Na Trio są lepsze utwory, choć oczywiście Miejsce... jest bardzo piękne. Dam na razie 8,5, choć z wahaniem. Bo niby powinno bardzo zachwycać, a jednak różnie bywa i rzadko sobie włączam. No nie wiem, kwestia indywidualna i dla mnie samego niezbyt zrozumiała...

O, a ja znalazłem sobie cytacik z jakiegoś zapomnianego, a najwyraćniej rozsądnego forumowicza, o:

_________________
[.. .]

Przejmujacy, ponury utwór, trochę kontynuacja Nieruchomo, chociaż już bez takiej schizy i przez to początkowo trochę bez mocy tamtego, ale potem nabiera własnej mocy i wyrazu. Smutny instrument dęty snuje swoje opowieści (dla mnie nie brzmi jak waltornia, ale wszyscy tu tylko waltornię wspominają, więc jednak?), przejmujące 'wołam w mroku', na końcu motyw podjęty przez wiolączelę -przepięknie i przesmutno. 8/10

brzmienie gitary w tym kawałku jest ciężkie, wręcz agresywne...

_________________
trochę o muzyce, książce, przyrodzie, ale najwięcej o bieganiu
https://meblooscianka.wordpress.com

ja zawsze słyszałem, że wymyślił to Michał Grymuza, a Tomowi się skojarzyło z Szymanowskim

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

Dla mnie to są jednak dwa różne światy. Doskonałe przejście z piekła do czyśćca.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Miałem tak jak cianu a dziś trochę jak otoKarbalcy.

Zacznijmy jednak od obiektywnych stwierdzeń. Utwór jest wielki, to Mięguszowiecki wśród armijnych dzieł.
Początek wspaniały, oczywistym jest że mówienie tu o rocku czy nie-rocku traci jakikolwiek sens. To po prostu wspaniała muzyka. Basowa fraza jest zagrana tak miękko, tak kocio a że brzmi w niej ulubiony tryton, nic mi więcej nie potrzeba. Ale pojawia się gitara akustyczna i cóż -znów tylko się pokłonić.
Riff, który rozbrzmiewa później do dziś zaskakuje mnie swoją agresją i zwalistością. Pojawia się wokal - czysty i mocny, a pomysł z tym drugim - rewelacyjny!
Riffy od słów "do końca życia" do "a światło..." początkowo drażniły mnie swoim pozornym niedopasowaniem, miałem wrażenie że zespół specjalnie robi tak by były dziwne, nieprzystające, przecież można było prościej i przyjemniej dla ucha! I faktycznie - ktoś z was tu to napisał - było to naprawdę głęboko przemyślane a z tymi akordami zaprzyjaźniłem się przez lata.
Zwolnienie i wyciszenie... jedna z piękniejszych partii waltorni w całej Armii. Przy czym ów bas wciąż nie daje o sobie zapomnieć. A wiolonczela na koniec jest idealnym zwieńczeniem tego kompozytorskiego giganta.
Bardzo ważny jest tu dla mnie tekst. Budzy świetnie zarysował ten kontrast: świat jest na swój sposób monumentalny ale i groźny. Są jesienne głody, są owe tajemnicze letnie napoje wyplute przez deszcze, na to wszystko patrzą zmęczeni wędrowcy. Gdy tego słucham mam zawsze przed oczami wysoki klif morski, jest noc, o klif wściekle biją fale i wiatr, w twarz zacina słony aerozol... i nagle ten kontrast: a światło świeci w ciemności! Ciekawe, że od razu jakoś podskórnie wyczuwa się, że to nie owo wszechobecne słabe żółte światło z "Wyludniacza". I to światło i tamto światło, ale to "Wyludniaczowe" jest jedynie namiastką, czymś w rodzaju promieniowania reliktowego, wszechobecne ale na swój sposób bezsilne i nie wskazujące Kierunku. To Światło zaś jest wyraźne, jasne, może nawet bardziej zimne w barwie ale nie pozostawiające wątpliwości - tamto nie jest tym, to jest Tym.

I co teraz? Dlaczego tylko 8/10? Nie wiem. Może zawsze - i tak już zostanie - mimo wszystko nieco więcej miałem szacunku i podziwu dla tego utworu, niż czystej miłości. Nie słucham go często, może tak jak bardzo mocna kawa: jest taką esencją, że nie mogę pić zbyt dużo.
Niezależnie od powyższego - utwór Wielki, dobrze że powstał i można go słuchać i o nim pisać.

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Zgadzam się. W ogóle ta płyta to apogeum Banana waltornisty...

A ocena 8/10 po takim kosmicznym wpisie to duża odwaga...

_________________
trochę o muzyce, książce, przyrodzie, ale najwięcej o bieganiu
https://meblooscianka.wordpress.com

Może coś mieszam. Ale jakoś utkwiło mi w głowie, jak opowiada, że to on wymyślił i nawet chyba podgrywa to na gitce akustycznej u Ciebie. Musiało to być na jednych z nielicznych manewrów, na których byłem, tak z 10 lat temu

Kiedy po raz pierwszy byłem w Rivendell, przy pierwszej nadarzającej się okazji, czy nawet tylko okazji na okazję, oczywiście niepytany (a jakże) wypaliłem z wielką dumą: "bo moje ulubione numery Armii to Miejsce pod słońcem i Pieśń przygodna!" Tom powiedział, że ciekawy wybór, "utwory... powiedziałbym... mroczne!" Bardzo ciekawie jest mi wrócić do tej rozmowy (2003) po latach - z jednej strony rzeczywiście, do (jeszcze wtedy nieukazanego się) PMK, kawałki z Trio były bezsprzecznie najbardziej "mroczne" w repertuarze Armii... z drugiej strony, nawet wtedy przy tamtej rozmowie pomyślałem, że ja bym tak nigdy nie powiedział... Gdy po raz pierwszy usłyszałem płytę Triodante, miałem 22 lata... I chociaż wydawało mi się wtedy, że jestem wielce nieszczęśliwy, bo kolejna laska mnie nie chciała, teraz mogę tylko westchnąć jak ł a t w e było wtedy moje życie... Linijka a światło świeci w ciemności była jedyną, która wtedy przedostawała się do mojej nieregularnej głowy i naprawdę nie było już miejsca na całą resztę tekstu... Oczywiście rozumowo zarejestrowałem te inne linijki i nawet zachwyciłem się niektórymi sformułowaniami, a potem dośpiewałem sobie na przykład, że zmęczeni wędrowcy to pewnie Drużyna pierścienia... Ale wtedy byłem na etapie "na pewno Pan Bóg wszystko tam porobi i będzie git", chociaż te nadzieje wyrażały się w moim życiu coraz bardzo histerycznie z uwagi na kolejne niepowodzenia utrzuciowe... W pewnym sensie teraz bardzo mi brakuje takiego widzenia świata, jednym z moich ulubionych cytatów z Pisma wciąż jest "Pan za mnie wszystkiego dokona"... Niech więc to światło jak najbardziej rozświetla wszystko!

Zresztą i tak na tekst zawsze zwracałem mniejszą uwagę, bo przecież... no tak, kiedyś prowadziłem w Radiu hm Emaus audycję pt. "Muzyczna stacja polarna", na której w kluczowej audycji o "jesiennych głodach" przedstawiłem niniejszy numer jako najlepszy polski numer wszech czasów. Mimo że dzisiaj może i wybrałbym inny (zgadnijmy: Dmuxawce latawce wiatr?), to nie bardzo chcę się z tamtej audycji wycofać. Bo wciąż po tylu latach jest to dla mnie utwór przebogaty i niesamowicie sycący. Mimo że zdarzało mi się go grać tu i ówdzie (pamiętny przebieg w Samotni 2004, kiedy to Natalia powiedziała do Toma: dlaczego go nie weźmiesz do Armii? , to chyba najmilszy odzew na moje granie był w życiu) tak naprawdę zawsze miałem wrażenie, że pod względem i kompozycji, i przede wszystkim wykonania jest daleko ponad moje umiejętności. Nigdy na przykład do końca nie odkryłem co to naprawdę jest za akord, ten pierwszy mocny, który stanowi podstawę wszystkich wersów w zwrotce... Nawet nie chcę wiedzieć, bo podoba mi się ta tajemnica... Wiele innych było tajemnic wykonania - na przykład czy to Banan śpiewa falsetem kontrmelodię, czy to jednak jakiś klawisz (wyjaśniło się ostatecznie dopiero podczas koncertu nagrywającego SSS)... No i Siora na początku odczytywała pierwszy wers jako sto rozkroków...

Na tak długi numer niechybnie przypada kilka miejsc w których jest więcej słońca w słońcu: jasne, że motyw basowy... z kolei z akustycznej partii Michała Grymuza niekoniecznie najbardziej lubię ów słynny już motyw "szymanowski", jak już to te jego dwa ostatnie przewroty z dołożoną jazzową harmonią - no ale potem od razu jest to "schodkowe wchodzenie w górę gryfu" (1:05) - absolutna niebiańszczyzna (zwłaszcza jak ta część gaśnie 1:15 - 1:21!) - no i bridge do części czadowej, też świetny i świetnie sharmonizowany... no i już wchodzi ten akord i zwrotka... drugi głos Banana jakże potrzebny (w ogóle ten numer to jakaś maestria aranżacji, a wszystko takie... niewymuszone i przestrzenne)... Oczywiście pod względem muzycznym moment (triolowy?) pod słowami do końca życia, do końca śmierci jest wgniatający w ziemię (i w czyściec)... Ruiny morza rozbite o brzegi - ależ piękny tekst! No i flagowe światło świeci w ciemności... Potem często pomijany na koncertach motyw waltorni, bardzo się cieszyłem gdy ponownie zabrzmiał w filmie Podróż na wschód... Bardzo lubię te wysokie wiolonczele pod spodem... No i w końcu część środkowa...

Ten spokojny moment w środku utworu (wydaje mi się niesprawiedliwe sprowadzenie go do "sola waltorni") nadaje ostateczny smak i Miejscu pod słońcem i całej płycie Triodante... Ile razy przypominał mi się w różnych miejscach i doprawiał ich piękno o dodatkowe pasmo zachwycenia... Wiadomo, że Banan jest tu głównym bohaterem (bardzo lubię te skale po których przebiega), no ale przecież wszystko opiera się nadal o tę obłędną figurę basową, no i dzwonki... No i jakże trafione zrywy perkusji... Cóż za hipnotyzująca muzyka! Jak dla mnie nie trwa to ani o sekundę za długo, może nawet bym chciał jeszcze...

Potem wszystko wraca do znanych krain sprzed części środkowej. Tym razem wołam a nie stoję w mroku, a więc jest RUCH w duszy, odpowiedź na to światło zwielokrotnione waltornią... Tym mniej przerażają strony świata wyrwane z powietrza (ależ piękny tekst!) I światło wydaje się świecić w ciemności mocniej, wiadomo, jesteśmy bliżej, wiolonczele pod waltornią też jakby bardziej smukłe, a ostatnie wykrzyknienia światło świeci w ciemności to już prawie zwycięstwo... A wiolonczele na koniec, które uchroniły piosenkę przed oceną niedostateczną u Witka, wydają się nawet wskazywać na to, że nie "prawie zwycięstwo" tylko naprawdę...

10/10

_________

nigdy nie dostąpiłem zaszczytu zagrania tego numeru na koncercie z Armią, ale raz graliśmy go jako The Soundrops w Siemiatyczach w składzie z Bartkiem na gitarze i Kajem na perkusji... Oczywiście wyszło to ostatecznie tak sobie, ale bardzo miło wspominam próby, gdy uczyłem tych dużo lepszych ode mnie jazzmanów (myślę zwłaszcza o basiście) jakie tam jest metrum i akcenty... Mimo że całość była - głównie na życzenie Kaja - oparta na numerach solowych Budzego, ja się uparłem, że ten numer musi być

bardzo dobrze też pamiętam moment kiedy zdecydowałem się po raz pierwszy zrobić angielskie tłumaczenia tekstów Armii i potem skontaktować się z Tomem - zaczęło się od tego, że jakoś zawsze dobrze mi się śpiewało: "GDR - all the Heavens" - nie pamiętam, które teksty poszły na początek, może Buraki, ale pamiętam, że za Miejsce pod słońcem zabrałem się jako trzecie chyba... No i utknąłem na "do końca życia - do końca śmierci"... Pamiętam jak włóczyłem się koło domu mojej ówczesnej love na Łazarzu koło Areny i nic: " to the end of life/to the end of death" przecież didn't scan at all... Swoim zwyczajem wpadłem w histerię i powiedziałem sobie: jak tego nomen omen miejsca nie ujadę, to p!... nie robię... No i nagle, na wysokości jakiejś pięknej secesyjnej kamienicy na ulicy Głogowskiej, spadło na mnie: beyond the life-span/beyond the death-span... Miszczostwo tumaczenia to może nie było, ale iloś sylap się zgadzaa i mogłem dalej gotować koń, któregoś dnia... Tak oto Miejsce pod słońcem - poniekąd - zaprowadziło mnie na płytę Podróż na wschód

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

I trzeci raz z rzędu mam wątpliwości. Tym razem dotyczą one tego, czy lepszy jest pierwszy riff (ten pod zwrotką), czy drugi (ten pod refrenem). Bo właśnie, co u mnie typowe, gitary robią tu prawie całą robotę, z tego też powodu nie jest dla szczególnie wielkim zubożeniem okrojona wersja koncertowa, z Soul Side Story na ten przykład. Oczywiście, zarówno wstęp (zwłaszcza gitara akustyczna, nie jestem fanem basu na pierwszym planie - mówię ogólnie, nie chodzi mi o tę konkretną partię), jak i przede wszystkim wspaniałe wiolonczolowe zwieńczenie, dokładają swoją cegiełkę. Właściwie jedyne, co mi trochę zgrzyta, to melodyjka grana przez waltornię po "a światłość świeci w ciemności", która rozbija mroczny klimat. Rozumiem, że to właśnie ta światłość w ciemności, a światłość musi ciemność rozświetlić, ale może mogłaby to zrobić jakoś inaczej (przy czym to moje ogólne skrzywienie, bo w drugiej części IV koncertu fortepianowego Beethovena, z dwóch przeplatających się tematów, z których pierwszy interpretowany jest jako piekielny, a drugi niebiański, zdecydowanie wolę ten pierwszy - widocznie jestem muzycznym satanistą). Zaraz jednak wracają gitary a wraz z nimi wszystko wraca na swoje miejsce.
Najlepszy utwór Armii. 10/10, oczywiście.

_________________
My shadow is always with me. Sometimes ahead... sometimes behind. Sometimes to the left... sometimes to the right. Except on cloudy days... or at night.

Tej, ale w którym to niby momencie Banan śpiewa, a?

_________________
[.. .]

jak słyszysz stojąc w mroku, to pod spodem jest takie u-u-uu-uu-uu-u falsetem

(na koncercie w Punkcie śpiewał to niefalsetem)

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

No tak myślałem, ale dla mnie to brzmi raczej jak jakieś urządzenie fletopochodne. A nawet okarynang.

_________________
[.. .]

Jakieś podobieństwo do fletu jest: rurka z regulowanym przepływem powietrza. Tyle, że bez dziurek.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?