Pierwszy raz usłyszałem On jest tu, On żyje 12 marca 1995 roku, jakoś przed dwudziestą trzecią
.
Dobrze pamiętam: riff, grany przez Grymuzę, wsparty przez Stopę i Pawła, brzmiał skoczniej niż na płycie i skoczniej niż to potem bywało.
Szczerze mówiąc pomyślałem wtedy, że to istne Rage Against The Machine! Potem to podobieństwo trochę się zatarło, a i spokojne części nabrały innego charakteru.
Pamiętam jeszcze, że Budzy przy wykonywaniu tego utworu wykonywał modlitewne gesty, a na bilecie z tamtego koncertu, gdzie spisałem sobie utwory, przy okazji On jest tu zapisałem jeszcze "przyjdź Duchu Święty" - widocznie takie słowa padały.
Potem ten riff - zdaje się, że utrwaliłem go jeszcze dzięki występowi w Opolu -
Tomasz Budzyński w Tylko Rocku ze stycznia 1997 roku pisze:
Fantastyczny riff, jeden z najlepszych jakie w ogóle słyszałem w Polsce.
- podnosił mnie na duchu w ciągu ciężkiego, samotnego tygodnia w Krakowie, kiedy zdawałem na studia. Nawet chyba opisywałem go w liście do jednej dziewczyny
.
No, nie jest to typowy numer zespołu Armia, choć już bardzo wrósł w naszą świadomość i stał się bardzo armiowy
. Prostota i ta właśnie riffowość go wyróżnia. Super włazi po wyciszeniu ze świerszczami i piano-plumkaniem. Dobrze się sprawdza na koniec płyty - jest też takim postawieniem kropki nad i. Podobnie na koncertach - niby czasem już zbyt oczywisty, ale jednak wciąż na mnie działa.
Ta wersja studyjna jeszcze jednak... Sobie przypomniałem, że długo przeszkadzała mi realizacja wokalu i brzmienie tych pozariffowych części. Jakoś, że zbyt uroczyście, a nie z ogniskową prostotą - może za bardzo wdrukowała mi się ta pierwotna koncertowa wersja?
Za to zawsze lubiłem to jak Popkorn ciśnie, jak mu mruczy ta gitara
. No i przeciągnięcie "we wszystkim pokłada nadzieje", zawsze!
7
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
