Ten utwór nie rzucił mnie na kolana mi się od razu. Odkrywałem jego ciężar i moc przez jakiś czas. A jest niczym jedna z gwiazd... off top - są cztery jasne gwiazdy, które wyznaczały kiedyś rolnikom sumeryjskim i egipskim, a potem średniowiecznym pory roku. To tak zwane gwiazdy królewskie. Aldebaran w Byku, Regulus w Lwie, Antares w Skorpionie i Fomalhaut w Rybie Południowej. Ta ostatnia, widoczna u nas od ostatnich dni sierpnia zwiastuje obecnie jesień (dla zainteresowanych:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Fomalhaut). W każdym razie - "Śmierć w Wenecji" jest dla mnie jedną z czterech królewskich gwiazd Armii, właśnie tą jesienną (od razu zastanowiłem się - które utwory wybrałbym na pozostałe pozostałe gwiazdy, hę? temat na inną okazję). Są takie utwory Armii, które lubię bardziej, które w pierwszej chwili działają na mnie bardziej, ale ten ma bez wątpienia pozycję szczególną.
Wit trafił w sedno:
antiwitek pisze:
tam jest jakiś kres tej bajkowej Armii, ona tam gaśnie
dzięki temu wpisowi zdałem sobie z tego sprawę. Faktycznie!
Oczywiście ta bajkowość nie znika, ona się pojawia później ("Statek burz", Duszo, wróć" ?), ale już z perspektywy, już w pewnym sensie przetrawiona i widziana inaczej z punktu widzenia dalej umiejscowionego na linii życia.
To właśnie - czyli tekst, winduje u mnie ten utwór przede wszystkim. Sama kompozycja - ot, dałbym szóstkę. Mocno nie-armijna. Refren wręcz kojarzyłby mi się z klimatami Ziyo albo brytyjskiej cold wave. Piękne jednak jest to, co się dzieje na tym szkielecie, to obramowanie. "Śmierć..." to jedno z najlepszych wykorzystań elektroniki w całych dziejach Armii. Nie za mało, nie za dużo, idealnie. Te wszystkie odgłosy, dźwięki, efekty, o których pisał otomo dają utworowi mnóstwo głębi, przestrzeni i doskonale współgrają z tekstem.
No a tekst... tak napisać - niemal tylko obrazami, długimi fragmentami bez zdań, można tylko dwa-trzy razy. Powtarzane częściej ociera się o manieryzm i traci siłę rażenia, jak dwudzieste powąchane perfumy w drogerii. Tu się udało i siłę oddziaływania dla mnie ma ogromną.
Wspomniana "szara przystań" jest tu dla mnie kluczem - to jest to miejsce z którego ogarnia się wszystko, co za chwilę się zostawi. Stąd nic dziwnego w tym kolażu obrazów, pozornie nie związanych ze sobą. Dobre i złe - są wiejskie cmentarze i historia szaleństwa (sam w sobie obraz jakże pojemny), jest dawno zapomniany wdzięk ale i armie Goga i Magoga. To jest odmalowane słowem tak sugestywnie, że aż staje mi przed oczami ta scena: górzysty krajobraz, łuna zachodu, woda smoliście błyszczy, zmierzch, perspektywa tego co "za", jeszcze moja-nasza, ale już trochę obca, już taka o której można opowiadać za chwilę że to "było". I perspektywa, która nadchodzi - ta do której tego co teraz "nie można wziąć". Użyję może trywialnego porównania, ale znając sympatię Budzego do Wojtyszki, nie sądzę by się obraził - to jak Gżdacz stojący pod Dziurą Kosmiczną. Tylko, że Gżdacz wrócił, choć spóźniony (a jego tiritonga była jeszcze całkiem ciepła) a tu? Chyba powrotu nie ma, Frodo to wiedział.
Z jednej strony jest tu dużo smutku, pewnego wspomnieniowego sentymentalizmu. Czyż nie tęsknimy do liceum, choć facet od matmy był potworem i nie raz przysypiało się w listopadzie z bólem głowy w świetle trupich jarzeniówek na propedeutyce ekonomii? Czy nie żal zostawiać tego wszystkiego? Nawet gdy szara przystań nie dzieli życia i śmierci lecz tylko ...etapy życia? Może i tak być... Ale końcówka jest niosąca wielką nadzieję, choć dramatyczna. Po słowach, które zawsze będą w moim sercu:
Już tego nie można wziąć
Już nie ma co marzyć
Już czekam od dawna
W szarej przystanisłowach w których można znaleźć dumną szlachetność ale i czające się ból i strach, padają inne. Tego Frodo nie powiedział tak wprost odpływając, a tu one padają:
Miłość zmartwychwstanie
Zmartwychwstanie, zmartwychwstanie...Te słowa, coraz cichsze z oddalającej się łodzi są dla każdego. Każdy "odejdzie stąd", każdy może to przeżyć - i to przeżyć dobrze, odpływając w końcu na Zachód. Nie zostaliśmy w Śródziemiu sami, z Gogiem i Magogiem. Nie będzie łatwo, każdy zobaczy ten zmierzch i doświadczy tej chwili, tego
"już nie ma co marzyć". Ale to wszystko może (bo nie musi, ale mamy wszystko by tak się stało) - jak napisał Tyler: prowadzić ku światłu.
Coś pięknego.
9,5/10 
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
