Ja od początku ten numer bardzo lubiłem, ale jednak w stawce płytowego towarzystwa zawsze plasował się pod koniec i to się raczej nie zmieni, bo trudno, żeby się zmieniło po, chyba nie przesadzę, setkach przesłuchań, gdy znam płytę na pamięć. Pewnie faktycznie jest to najmniej metalowy utwór na płycie i pewnie dlatego od razu wylądował gdzieś z tyłu. Od początku (no, nie tak zupełnie, bo przecież jest jeszcze wstęp) do końca mamy tu do czynienia z bardzo przyjemną dla ucha galopadą, ale w zwrotkach pod względem instrumentalnym nie dzieje się nic zachwycającego, a w tej sytuacji na pierwszy plan wysuwa się wokal. Wokal, dodam, znakomity. Nie jest to pokorna modlitwa, bo Budzy nie tyle Ducha Świętego przyzywa, co domaga się jego niezwłocznego przyjścia - czuć ten sam żar, z którym Budzy kilka kawałków wcześniej krzyczał "mój Bóg jest miłością". Swoją drogą, zawsze lubiłem Hymny do Ducha Świętego, i ten tradycyjny, i ten często wykorzystywany w ostatnich latach np. u Dominikanów (Przybądź Duchu Święty...), cover Armii nie odbiega od nich jakością
Ale, wracając do numeru, zachwytów dotychczas nie było, a pisałem, że zażarło. No tak, bo refren, mimo swej prostoty, bo co tam jest - zwykła, jak mniemam, progresja z długim wybrzmiewaniem ostatniego akordu, ale owa progresja jest tu absolutnie porywająca (to chyba nadciąga Duch), a w to wybrzmiewanie pod słowami "Duch wieje przez świat" uwielbiam się wsłuchiwać - nie wiem, co w nim takiego jest, ale brzmi rewelacyjnie. Kolejny powód do zachwytów znajduję w części instrumentalnej po drugim refrenie, kiedy fantastyczną robotę wykonują gitara i waltornia. W tym fragmencie sygnalizowanego przez otomo punka nie wyczuwam wcale, za to mam wrażenie, że taką gitarą 20 lat później nie pogardziłby topowy (niekoniecznie w sensie wartości, ale pozycji) Mastodon. Potem te głosy, o których zapomniałem napisać, ale arasek mi przypomniał, świetnie współgrające z muzyką. Last but not least, może nawet mój ulubiony moment utworu, czyli "wyliczanka" wezwań "przyjdź teraz" z wykrzyczanym "teraz" na koniec i następującym po nim uderzeniem akordów refrenu.
Po wylosowaniu szacowałem ocenę na poziomie 7, ale po tym nocnym odsłuchu, który wspomniałem, wiedziałem już, że musi być więcej. Staram się jednak nie ulegać emocjom i dlatego, ten jeden ze słabszym utworów na Duchu, dostaje...
8/10
Podejrzewam, że średnia ocen z Ducha będzie u mnie najwyższa ze wszystkich płyt.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Zwłaszcza, że Duch jest prawdopododobnie płytą przesłuchaną przeze mnie najwięcej razy w życiu! No i że tyle czasu nie zażarł, nie wiem, może coś miałem z głową albo uszami.
