"Aguirre", już w takiej opcji podstawowej, bez żadnego singlowego intra, dodanego outra, takiej jak była grana na koncertach na przełomie lat 80 i 90, jest dla mnie utworem nieco innym niż <tu wstaw tytuł swojego ulubionego CZYSTEGO CZADU z debiutu Armii>. Już sam początek jest w gruncie rzeczy dość ekstrwagancki: w głównym riffie elementem, który zwraca największą uwagę jest zjazd Bryla kostką po strunach, ktsóry brzmi jakby już on sam nie panował nad energią jaką generuje i jakby następowała po prostu jakaś erupcja. W singlowej wersji świetnie rozgrywa ten moment Rołt, przy trzecim i czwartym szurnięcia on robi super rzeczy w podkładzie! A druga moja ulubiona rzecz, to oczywiście motyw Śląska, który jest w tym kontekście jak z innego świata i pięknie wybrzmiewa w czasie gdy reszta zespołu dalej ciśnie na wszystkich cylindrach do przodu! Wersja singlowa to zresztą piękny manifest, taka pigułka, która zawiera odpowiedź na pytanie "czemu zespół Armia był wtedy czymś wyjątkowym": niby przez większość utworu chłopaki tną hardkora jak się patrzy, a stopy rwą się do pogo, ale ten gitarzysta czasem zasprzęgnie, czasem zaszura, czasem coś sobie zagra na drugim planie, a tu nagle wplecie melodię z zespołu ludowego...I jeszcze to zupełnie nietypowe intro! I tekst nawiązujący do wspaniałego reżysera i wspaniałego filmu - też dośc nietypowa inspiracja jak na polski punk rock z lat 80...
arasek pisze:
Pamiętam już to niezbyt dobrze, ale zaskoczył mnie ten rodzaj grania. Bardzo pozytywnie.
...normalnie jakby zespół mówił "Hej! Możecie przy nas wskoczyć w pogo i uwalić sobie skórę w kurzu, gwarantujemy wam ostrą jazdę, ale mimo to, musicie wiedzieć, że jednak NIE DO KOŃCA gramy w takiej konwencji jak Abbadon czy Dezerter czy Rejestracja"
Ciekawi mnie Arasku - tak to wtedy odbierałeś czy jednak trochę inaczej?
Wersja z "Czasu i Bytu": bardziej zwarta i opływowa (dośc abstrakcyjne określenia, ale tak to odczuwam), co nie znaczy, że w podstawowej części dla mnie jakoś lepsza od oryginału...natomiast jest jeszcze to outro. Po latach dopiero się dowiedziałem, że zespół skorzystał tu po prostu z rady, którą zawarał zespół Budka Suflera w tytule utworu "Ratujmy co się da" i po prostu przeszczepił najbardziej udany fragment utworu, którego nie zamierzał wykorzystywać w przyszłości, natomiast wyszło to tak naturalnie, że nawet jak już to wiem i jak znam oryginalny kontekst tego fragmentu, to w ogóle o tym nie myślę, kiedy słucham Aguirre '92. Bardzo trafna decyzja! Utwor protoŚwiatło
miałby pewnie u mnie tu jakieś, 6,5-7/10, gdybysmy go oceniali, a Aguirre z Czasu i Bytu jako całość cenię jednak wyżej.
Inne wersje? Podstawowy dla mnie był oczywiście "Exodus" - to jest to Aguirre, którego słuchałem najwięcej. Kochany jazgot Bryla z tej koncertówki - dla mnie sama ścieżka jego gitary robi ten album (co nie znaczy, ze to jedyny fajny element tam, Exodus okej). Jest tu tez moje ulubione płytowe podejście do motywu Śląska - czysta magia. Bardzo podobało mi się też jak zagrali ten utwór na bis podczas tego krótkiego, telewizyjnego setu w Jarocinie '91.
Tak umowa stoi, że tylko jeden utwór, okej? Ale za to Aguirre, okej? YEEEAAAA. W dwie minuty absolutnie pozmiatane,
dzięki, do zobaczenia, cześć i punkowcy krzyczący
dziękujemy! dziękujemy!. Wiem, że to był taki dziwny, krótki występ, nietypowy dla Armii, a ten bis był tak naprawdę nieplanowany, ale spodobała mi się ta idea, żeby na koniec koncertu dopieprzyć czadem i do widzenia. Nawet, hehe, inspirowałem się tym czasem przy układaniu setlist jak sam grałem
Aaa: Popcorn, szacun za "Ducha" i w ogóle, ale te solówę w wersji z Soul Side Story, to ja bym sobie darował jednak
Zęby mnie bolą od niej.
Ogólna ocena:
9/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Dzięki, antiwitku!
