I wyszykowała się DYSAPOLOGIA PEWNEJ PŁYTY.
A mianowice Srżnta Peppera. Nie mam, więc pożyczyłem od Taty, ale wrażenia potwierdzone. Nie podoba mi sie ta płyta w całości. Napisałem gdzieś w początkach tego tematu, że jest niespójna, a Dzyń mi na to, że pstrokatość jest jej zaletą. Hmm...
Pstrokatość jest zaletą Revolvera. Wszak mamy tam piosenki z zupełnie różnych bajek. Choćby pierwsze cztery - każda w zupełnie innej stylistyce, prosty rockowy Taxman, liryczno-smyczkowe Eleanor, psychodeliczny Sleeping i Harisonowy sitar. I jakoś na Revolverze ślicznie się to układa.
Natomiast niejednorodność stylistyczna Peppera... cóż, może w sumie najbardziej chodzi mi jedną piosenkę, o
She's leaving Home. Jedną, ale ważną, bo wyjątkowo ładną, która całkowicie nie pasuje do płyty. Pod żadnym względem, muzycznym, tekstowym, nastrojowym, żadnym. To tak, jakby na Revolvera wrzucić ja wiem, Get Back. Nie sądzę, żeby pasowało, choć i tak pewnie lepiej. Za to She's Leaving Home na Revolvera idealnie - do pary (trójki) z Eleanor i For No One.
W sumie reszta płyty może i tą pstrokacizną się broni. Ale nie broni się pod względem kompozycji. I to jest najpoważniejszy zarzut. Przerost formy nad treścią! Bogactwa brzmień, eksperymentów produkcyjnych itp. nad zwykłą melodią. Ta płyta jest jak film, gdzie pomysłów zabrakło, ale za to efekty są jak bum bum.
Są tu niestety piosenki słabe, i to w dość wczesnej fazie płyty, co mi osobiście utrudniło przesłuchanie jej w całości (symptom "wyłączyłem po trzech piosenkach"
).
Getting Better i od razu potem
Fixing a Hole - * 1/2 gwiazdki max, za nazwę głównie. W tych piosenkach
brakuje kompozycji!; po prostu bez pomysłu. Niestety znowu się robi słabiej blisko końca.
Lovely Rita, Good Morning, no to już jest bardziej * * 1/2, ale nic ciekawego osobiście nie widzę. I ten fatalny Sergeant Reprise
Mam podobny problem z
Day In the Life, co z Walrusem: piosenki są genialne, ale wolę ich słuchać "singlowo". Na płycie trafiają w takim miejscu, że już mi się w ogóle niczego nie chce słuchać. Obie po trzech mieliznach.
Tak więc efekty ponad treścią. Może mogłoby być tak, jak z Terminatorem 2. Niby też efekty dominują, ale jest w tym filmie coś tak, hmm, sympatycznego, że dla mnie właśnie wcale nie dominują, bo przede wszystkim jest to film taki, że się robi cieplej na sercu, a efekty to tak dla ozdóbki
Więc może mogłoy tak być z Sierżantem też, ale nie jest. Raczej niesympatyczna ta płyta mi się zdaje. Napuszona. A wszystko zaczyna się psuć od perwszego refrenu
Lucy. Bleeeeeeeeeeeeee. Początek Sgnta obiecujący jets, mimo że
With a Little Help... tak naprawdę też jest mielizną, co to w sumie za pitolenie... Ale daje radę, właśnie jeszcze jest sympatyczny. I bardzo mi się podoba ta psychodeliczna, wolna część Lucy. Natomiast refren - cóż, kiedyś Boskey napisał, że wokal w Piggies jest pod koniec tak, jakby kto śpiewał Sokoły po siedmiu browarach. Nie mam pojęcia, czemu on to napisał, bo Piggies są wyjątkowo ładną i elegancką piosenką, no ale właśnie w refrenie Lucy wokal jest takiż. Ten refren jest zwyczajnie brzydki!
Revolver * * * * *
Magical Mystery * * * 1/2
Sergeant Pepper's Lonely Heart's Club Band * * * (przy czym pół gwiazdki wzwyż za Day In The Life)
Środkowych Beatlesów polubiłem bardzo od czasów, gdy zaczynaliśmy te dyskusje, ale na poziomie całych płyt przejawiło się to tylko na poziomie Revolvera.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
