Posłuchałem sobie Stories tak dość uważnie...
Taka sobie ta płyta w całości. Dobra. Ale chciałbym więcej i myślę, że było tu potencjału na więcej. Za dużo utworów jest dla mnie zapychaczami dziur, a zwłaszcza całkiem dluga sekwencja na stronie A, czyli: Good Fortune, Place Called Home i One Line. Dla mnie to, bardzo przepraszam, ale takie radiowe pitolenie. Oczywiście na dobrym poziomie i na pewno nie w każdym radio
Ale są to dla mnie piosenki tyleż ładne, co przeciętne, pozbawione weny.
Nie do końca przekonują mnie też dwie ostatnie, Horses długie i mnie osobiście bardzo męczące, We Float tak sobie floatuje w powietrzu... może to i zgodne z tytułem, ale mało ekscytujące i równie długie. "Floating" Julee Cruisse z płyty Floating Into the Night też floatuje, ale jest w tym znacznie więcej wdzięku i takiego faktycznego unoszenia, i senności (w sensie czegoś onirycznego). Tutaj więcej mojej senności niż utworu
Ogółem:
Big Exit **** 1/4 mocne otwarcie, nie bardzo w moim stylu, ale robi wrażenie!
Good Fortune ***
Place ***
One Line ** 1/2
Beautiful Feeling **** 1/2 piękne i jak Gero kiedyś zauważył tchnące PRZESTRZENIĄ!
Whores Hustle... **** 1/2 równie dobre a zupełnie inne od poprzednika, wielka dynamika, dużo dźwięku - te dwa utwory to kulminacja płyty
This Mess We're In **** 1/4 bywa niestrawne, bywa poruszające, zależy od nastroju...
You Said Something *** 1/2 dobre no i tyle - jak dla mnie idealna średnia tej płyty
Kamikaze **** podobnie jak pierwszy utwór: nie moja stylistyka, ale robi wrażenie!
This Is Love **** bardzo solidna robota, chociaż błysku nie słyszę
Horses **1/2 rozumiem, że kogoś może to zachwycać, ale ja ledwo żyję
We Float *** jak wyżej...
Średnia z utworów wychodzi prawie równo trzy i pół i zupełnie zgadza się to z intuicyjną oceną, jaką bym wystawił. Nie dziwi mnie to, bo i płyta jako całość nie oferuje mi więcej, niż sumę wartości swoich piosenek.
Na pewno nie tak będzie przy White Chalk, którą spróbuję ocenić niebawem - tam właśnie całość płyty mnie zachwyca, niezależnie nawet od tego, jakie będą oceny piosenek.
-------
White Chalk podoba mi się więc o niebo bardziej. Średnia z ocen wyjdzie nieco poniżej 4 i pół, ale tym razem jest ona zupełnie niereprezentatywna, ponieważ siłą tej płyty jest wytwarzana przez nią
aura i niezwykła wręcz spójność. Spójność nie oznacza jednak jednostajności - w ogóle nie mam tu wrażenia, że słucham wciąż tego samego utworu! Piosenki są bardzo podobnie zaaranżowane, cechuje je podobna delikatność i wrażliwość, ale każda rozgrywa się jakby w innym miejscu. Jedna w niewielkim pokoju, inna nocą gdzieś na dworze, inna na wietrze pod drzewem, inna w szeroko otwartej przestrzeni gór. Wszystkie są piękne
The Devil **** 1/2 nie będę się upierał, że otwarcie jest tu obiektywnie lepsze niż na Stories, ale z całą pewnością bardziej mi z nim po drodze, stąd ciut wyższa ocena. Dynamiczne rozpoczęcie a potem od razu wchodzi niespodziewanie wysoki i delikatny, jakby chwiejny głos wokalistki... przykuwa uwagę od pierwszego momentu. Refren wspaniały i trochę już więcej w nim mocy.
Dear Darkness **** 1/2 a czasem mi się zdaje ***** - przepiękne! Jest w tej piosence niezwykle dużo ciepła, ale i coś tęsknego co lekko i nienatarczywie dławi w gardle. Może na pięć gwiazdek za mało tu dla mnie poczucia pełni, ale wspaniała to rzecz.
Grow ***** a to już arcydzieło pełną gębą. O tej piosence powiedziałem, że rozgrywa się na wietrze, bo o ile to drzewo po prostu wynika z tekstu, o tyle wiatr ja w niej czuję wszędzie i wszechogarniająco. I jak mi ten fortepian jeździ po plecach ciarkami!
When Under Ether **** 1/4 Czwarta świetna piosenka pod rząd, ależ to płyta jest! Tutaj mamy pewne uspokojenie po wietrzystym i niepokojącym utworze poprzednim, ale jest w tym dużo godności! Może minimalnie mniej porusza ona mnie od pierwszych dwóch, ale nadal na granicy zachwytu.
White Chalk **** utwór tytułowy zaczyna dla mnie środkową, nieco mniej ekscytującą część płyty, tym niemniej i tak uważam go za badzo dobry. Brzmienie wokalu tu intrygujące - jakby zza ściany a może ze studni?
Broken Harp *** 1/2 jest to jedna z bardziej charakterystycznych piosenek na płycie, ale jej specyfika nie do końca do mnie trafia, za dużo tu klaustrofobii i czuję się nieswojo; powiedziałbym, że to najbardziej bjorkowaty utwór, i najbardziej awangardowy. Są jednak i tu momenty, które podobają mi się bardzo, więc ocena niższa niż trzy i pół być nie może.
Silence **** najpierw wydaje się, jakby było dalej tym samym utworem. Coś jednak nagle zaczyna się dziać w aranżacji i muzyce na płycie wraca powietrze. Bardzo lubię ten moment.
To Talk To You **** 1/2 najsmutniejszy może utwór na płycie, zdaje się, że mówi o tęsknocie za odeszłą babcią? Nie wiem, w teksty się nie wgryzałem, ale na pewno tęsknota i poczucie straty są w tej piosence dominujące, o czymkolwiek nie mówiłyby słowa. Bardzo poruszające.
Piano ***** i tu o tęsknocie, ale jakiejś innej, mniej przygaszonej, przeciwnie - krzyczącej porywem serca, rozdzierającej, ale nie tylko cierpieniem, również żarem a może i energią. Bardzo romantyczna wydaje mi się ta piosenka, choć tu już kompletnie nie wiem, o czym słowa oprócz "oh god I miss you". Porywa mię to do pięciu gwiazdek!
Departure - trudno dać tu ocenę, bo nie jest to tak naprawdę samodzielny utwór, samodzielnie byłby chyba mało interesujący. Za to umieszczony pomiędzy dwoma poruszającymi arcydziełami wydaje się wręcz niezbędny! I w swej cichości przecież bardzo ładny. Chyba więc gdybym musiał, to dałbym cztery gwiazdki.
Mountain ***** Na koniec zaś objawia się najlepszy utwór na płycie. Przestrzeń, która w nim jest, jest piękna, ale jednocześnie sprawia ból. Może to zmęczenie, może wzruszenie, które nie może znaleźć ujścia - znajduje je jednak na końcu we wstrząsającej wokalizie, która jest kulminacją płyty i jej zakończeniem.
To jedno z takich dzieło, że jak się skończy, to nie wiem, co zrobić... powiedzieć coś aż mi głupio, włączyć coś innego tym bardziej.
Całkiem często zaczynałem więc słuchać od nowa.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Dałaś mi swoim postem o ‘To bring you my love’ ostrego kopa 
