Dobrze więc. Najpierw może o samych Zeppelinach. Kapela jak dla mnie bardzo dobra, w chwili obecnej lokująca się gdzieś w okolicach drugiej dziesiątki(a jeszcze niedawno było niżej
).
* * *
Na samym początku był składak z serii
Legendary Rock Stars i dziewięcioletniemu bachorowi bardzo się podobał. Był nawet w czołówce tej serii (bo trochę tego typu kasetowych wydań w domu było) no i Zeppelinów lubiłem....lubiłem...lubiłem i swego czasu moja Ciocia kupiła płytę Led Zeppelin I słuchałem...słuchałem i jakoś tak kiepsko mi wchodziła. Jakiś czas później (gdy w domu pojawił sie już odtwarzacz CD) Doszła płyta Led Zeppelin IV i podobała się bardziej. I tak słuchałem sobie tego co było.
Następną rzeczą był już koncert w formie Divix i owszem podobał mi się i po jakimś bliżej nieokreślonym czasie z bliżej nieokreślonych przyczyn od muzyki Led Zeppelin zacząłem się oddalać. Może z powodu pojawiającej się coraz większej ilości muzyki w naszym domu?- w sumie możliwe, jak by na to nie spojrzeć Led Zeppelin odszedł w zapomnienie, może nie całkiem ale jednak...
* * *
Jakoś tak całkiem niedawno, (po raz kolejny z bliżej nieokreślonych przyczyn) muzyka Led Zeppelin wróciła a konkretniej ich pierwsza płyta. Bardzo dobra z resztą może nie doskonała i może nie pięciogwiazdkowa ale na pewno był to powrót z klasą.
* * *
No i w tej dobie zadowolenia, z powodu odkrycia Zeppelinów na nowo zacząłem się zastanawiać nad tym co kiedyś mi się z ich dobytku tak najbardziej podobało... i wyszło na to, że moją ulubioną pozycją był...koncert, tym koncertem jest oczywiście
The Song Remains The Same, który jakiś czas temu zdecydowałem się kupić.
Led Zeppelin The Song Remais The Same * * * * *
To może najpierw od strony wydawniczej- bardzo ładny Digipack, sprawiający wrażenie mocnego i dobrze sklejonego. Stylizowany na dawne płyty winylowe, szkoda tylko, że wymiar trochę inny niż standardowe pudełko bo mi się w folię nie mieści...no ale cóż zrobić
No to teraz popatrzmy na to cacko od strony czysto muzycznej...
Zacznę od wad żeby optymistycznie skończyć
Pierwszą rzeczą która rzuca się w ucho i wypada gorzej niż w studiu jest głos Planta, wydaje mi się, że z całej czwórki to właśnie ten pan był w studiu nieco mocniej podkręcany....Nie jest to oczywiście jakaś tragedia bo ten pan śpiewać potrafi z tym, że na żywo wypada po prostu nieco gorzej tak więc jego robotę na tym koncercie możemy uznać jedynie za niezłą
i jeszcze jedno a mianowicie motyw klawiszowy w
Rain Song taki niby smyczkowy- być może dla niektórych piękny, dla mnie jednak lekko irytujący i mam wrażenie, że trochę się postarzał... no i może wymienił bym Celebration Day na coś tam innego co bardziej lubię:wink:
Cała reszta.... wprost rewelacyjna.
Mam wrażenie jak by było to przedstawienie gdzie główną rolę gra Page jego partie gitarowe to absolutne mistrzostwo świata, zarówno solówki jak i wszelakiego rodzaju zabawy jak np smyczek w
Dazed And Confused...wrażenie, że tak rzeknę pospolicie niesamowite. Rolę drugoplanową gra tutaj niewątpliwie Bohnam. I mimo tego, że nie jest w tym wszystkim najważniejszy na mnie robi zdecydowanie największe wrażenie. Jego gra jest taka "pełna" tam po prostu bardzo wiele się dzieje. Przy okazji Moby Dicka dzieje się w moich uszach coś dziwnego a mianowicie: zdecydowanie wolę tego słuchać niż oglądać, w ogóle wersja CD robi na mnie większe wrażenie niż film co jest jednak nieco dziwne...
Powoli powoli
Moby Dick wyrasta u mnie na najlepszą solówkę jaką słyszałem a Bohnam na najlepszego bębniarza. Co do zmian w stosunku do oryginałów...kolosalne, wszystkie wersje mocno wydłużone co wcale nie znaczy, że męczą wręcz przeciwnie- chce się tego wszystkiego słuchać.
Bez wątpienia jest to najlepszy album Led Zeppelin i na pewno jedna z najlepszych koncertówek w ogóle. Wrażenie ogólne śmiało można nazwać totalnym. Zobaczymy czy podobnie będzie w przypadku
Alchemy i
Absolutly Live 
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
