Pierwsze wrażenie: publiczność w kuluarach Kongresowej, bardzo specyficzna! Wszyscy wyglądają na ludzi autentycznie interesujących się muzyką, nie wiadomo na czym to polega, ale widać i czuć w powietrzu, przypadkowych zjadaczy produktów muzycznych tu nie ma albo stanowią margines. Przypominają mi się stare czasy, iedy bywałem tam na Jazz Jamboree, bardzo podobni ludzie! Myślę sobie, że i trochę snobizmu w nich jest, ale takiego raczej zdrowego, przyszli słuchać ambitnej muzyki i dobrze o tym wiedzą
Lubię Kongresową!
Drugie wrażenie: wchodzimy na salę (mamy miejsce na balkonie, straaasznie wysoko), a tam z głośników... Nina Simone
Trochę szkoda, że to nie jej koncert...
Trzecie wrażenie: scena wielka, a stoi na niej niewiele, chyba będzie jednak koncert SOLO, chociaż stanowisk z mikrofonami jest kilka, no i fortepian oczywiście.
Czwarte wrażenie: gdy po dość sporym opóźnieniu w końcu Polly wychodzi na scenę owacja publiczności zaskakuje mnie swoją intensywnością! I tak będzie do końca, publiczność REWELACYJNA.
Piąte wrażenie: prezencja pani artystki!!! jak wiadomo, nie jestem miłośnikiem jej zdjęć itp., wręcz przeciwnie, ale jestem daleko i na facjatę patrzeć nie muszę, a z drugiej strony przecież bardzo podoba mi się okładka White Chalk, no a właśnie - Pidżej wychodzi w pięknej białej sukni z tej właśnie okładki, do tego jakieś mega buty na obcasie (choć krok daleki od standardów wyznaczanych przez modelki, raczej krok rockowy
). Ha, i na tej białej sukni zawiesza gitarę elektryczną i zaczyna rzęzić To Bring You My Love. Super!
Szóste wrażenie: z jaką ona swobodą przesiada się na kolejne instrumenty! Blisko początku koncertu Polly mówi, że skoro występuje sama, to chce, aby występ był jak najbardziej interesujący i będzie próbować grać na wielu insturmentach, z których na żadnym nie gra zbyt dobrze
Brzmiało to jak typowa skromność na pokaz, ale okazuje się, że coś w tym jest, faktycznie jej gra (na czymkolwiek) nie ma w sobie nic z wirtuozerii, czasem nawet szkoda, bo wydaje się, że mogłaby więcej emocji wyrazić, gdyby potrafiła uderzyć w klawisze z takim samym polotem, jak operować głosem - ale mimo wszystko jestem pełen podziwu dla jej niesamowitej muzykalności i właśnie swobody obsługiwania tych wszystkich instrumentów. Jest sama, uwija się za trzech i robi to bardzo intensywne wrażenie, tak że choć koncert okaże się faktycznie krótki, to bynajmniej tego nie odczułem.
W tym miejscu może najlepszy czas na relację z kolejnych piosenek z uwzględnieniem tego, na czym Pidżej sobie akurat akompaniowała: zaczyna się elektryka, To Bring i Send His Love To Me, potem fortepian i trzy piosenki z White Chalk, w tym przy Devilu puściła dla podkreślenia rytmu metronom, a przy tytułowej dopięła sobie harmonijkę ustną. I znowu gitara, Man-sized i Angelene, a przy Angelene pojawił się ten właśnie niby automat perkusyjny, ale bardzo okej on był, nieinwazyjne brzmienie, nie nadużywany. Rytm z Angelene przeszedł bez przerywania pracy automatu na następną piosenkę, której nie znałem i nie pamietam tytułu, i wtedy robi się najbardziej elektroniczna, nieco trip-hopowa część koncertu, Pidżej kombinuje coś na keyboardzie i innym niewiadomoczym, konczy się ten fragment piosenką Electric Light, która akurat podoba mi się najmniej z całego koncertu. A potem najostrzejsza część występu, znowu elektryczna gitara, Shame i Snake (ale czad
). Również na gitarze, ale w jakiejś zupełnie zaskakującej aranżacji, zabrzmiał Big Exit (jak dla mnie o wiele lepiej niż na płycie), rozpoczynając najbardziej z kolei innowacyjny fragment koncertu. Po Exicie Polly obwieściła, że zagra kolejną piosenkę w wersji takiej, jak ona powstawała, choć na płycie wyszło potem inaczej - i zagrała Down By The Water z użyciem takiej mini-harfy, całkiem inaczej też śpiewając (super, też o wiele bardziej mi się podobało). Na tejże harfie było też Grow Grow, ze zmienioną nieco melodią (to akurat nie na plus). Na koniec fortepian i wreszcie moje ulubione The Mountain, a potem Silence i thank you, goodnight.
Chociaż oczywiście był bis, a tam pograła na gitarze akustycznej, Billy, Piano (gdzie coś jej się popsuło w efektach czy tam we wzmacniaczu i musiała prerwać
), Desperate Kingdom of Love na koniec.
Siódme wrażenie: jaka miła pani to! Bardzo dużo gadała i sprawiała wrażenie osoby ciepłej i sympatycznej, nawet jeżeli nieco pokręconej. Piękny angielski akcent! Zaskakująca (dla nieuważnych czytelników wkładki w Tylko Rocku) historia o jej występach w Warszawie pod koniec lat 80. jako saksofonistki i gitarzystki jakiegoś tam zespołu Johna Parisha, dużo różnych przyjemnych żarcików itp.
Ostateczne wrażenie: nie było to dla mnie jakieś wielkie przeżycie, i nie jestem nadal wielkim fanem P.J.Harvey, mój stosunek do jej muzyki ma chyba w sobie wiecej podziwu niż sympatii, ale bardzo się cieszę, że tam byłem i cieszę się, że taka artystka we współczesnej muzyce rockowej jest i to nawet w szczytowej formie. Formuła występu jednoosobowego sprawdziła się moim zdaniem w pełni, a sam fakt, że można sobie na coś takiego pozwolić i mimo naturalnych ograniczeń porwać i zaczarować publiczność, świadczy o wielkiej klasie P.J.
PS.
Hehehe, wyobraziłem sobie ten ostatni akapit wypowiedziany głosem Dariusza Szpakowskiego, on zawsze robi takie podsumowania
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
(straszszszsznie zazdroszczę tym, którzy będą na koncercie)