Ultima Thule

W tym miejscu trzeba byłoby wspomnieć o zespole Anderson, Bruford, Wakeman, Howe który powstał w 1988 roku. Było to kolejne wcielenie zespoły Yes, ale panowie nie mogli użyć tej nazwy, gdyż prawa do niej miał Chris Squire. Nagrali jeden album, rozpoczęli pracę nad kolejnym, ale wtedy zapadła decyzja, by ABWH połączyć z zespołem Yes i nagrać album „Union”. Przed płytą „Larks Tongues In Aspic” wspomniałem o Yes i albumach „Fragile” i „Close To The Edge”, ale wtedy miało to uzasadnienie. Kolejny skok w bok chyba nie ma jednak sensu.

_________________
http://67mil.blogspot.com/

Gdy inni się obijali Tony Levin ciężko pracował. Słychać go na poniższych płytach:

_________________
http://67mil.blogspot.com/

Yeah! 3000% normy!

_________________

Trey Gunn

Podczas zahaczania o meandry dyskografii okołokarmazynowej kilka razy nazwisko Treya Gunna już się pojawiło. Nim jednak spotkał na swojej drodze Roberta Frippa był już właściwie wyedukowanym muzykiem. Od 1981 roku studiował kompozycję na University Oregon, a w wolnych chwilach udzielał się w punkowych zespołach Punishment Farm i The Magic If. W roku 1985 poznał Frippa i jego kursy Guitar Craft, był również członkiem The League Of Crafty Guitarists. Grał na gitarze, sticku, a poźniej na Warr Guitar. Od połowy lat osiemdziesiątych stale można go było odnaleźć przy boku mistrza. Brał udział w nagraniach Sunny All Over The Word, Robert Fripp String Quintet czy duetu Sylvian/Fripp. Naturalną koleją rzeczy było iż znalazł się w składzie odrodzonego King Crimson. Od pewnego momentu miał coraz większy wpływ na muzykę tego zespołu i jako jedyny (oprócz Frippa) ze składu Double Trio brał udział we wszystkich ProjeKctach. W moim odczuciu wniósł on do zespołu nową jakość. Nie wyobrażam sobie późnych płyt bez jego udziału. W moim odczuciu jego popisy instrumentalne nigdy nie były tak przewidywalne i nachalne jak Frippa. Do tego drażliwego tematu jeszcze wrócę.

Trey Gunn, One Thousand Years [1993]

Nim King Crimson przybrało ostateczny kształt Trey Gunn zdążył nagrać swój debiutancki album. Można go ulokować w samym centrum między muzyką nieco ambitniejszą a piosenką. Gunn balansuje pomiędzy tymi dwoma światami, ale wypada to nieco mniej przekonująco niż w dorobku Sylvian/Fripp. Słychać w tej muzyce elementy, które staną się wkrótce częścią muzyki King Crimson. Album okazuje również, że muzyk lubił tereny etniczne. Płyta jest bardzo przyzwoita, ale nie pokazuje jego pełnych umiejętności. To dopiero będzie miało miejsce w King Crimson.
Ocena: ***

_________________
http://67mil.blogspot.com/

Pat Mastelotto


W latach siedemdziesiątych współpracował z wieloma zespołami, był również mało znanym muzykiem sesyjnym. Większa rzecz zdarzyła się dopiero w 1983 roku. Był to zespół Mr Mister, z którym nagrał trzy płyty, wspiął się na listy przebojów, sprzedał ponad 3 miliony płyt i stał się popularny. Zespół jest typowym przedstawicielem osiemdziesiony w jej najszpetniejszej odmianie. Cukier, pomada, liche piosenki, syntetyczne instrumenty. No koszmar, nie ma się co oszukiwać. Formacja przestała istnieć w 1989 roku. Fripp w życiu Pata Mastelotto pojawił się w okolicy 1991 roku. Później była współpraca podczas koncertów z Sylvianem, a potem Double Trio stało się faktem.

Mr Mister











Double Trio stało się faktem, więc tym samym ogłaszam, że kolejne bezkrólewie się skończyło. Ogrom materiału i coraz większa chęć opisania wszystkich przejawów działalności sprawiła, że zajmowałem się albumami, których nigdy nikomu bym nie polecał. Przymus wewnętrzny nie pozwalał mi jednak ich pominąć.
A teraz kilkanaście płyt King Crimson oraz The ProjeKcts. Trzymajcie się, będzie ostro!

_________________
http://67mil.blogspot.com/

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

hehehehe
a ja już miałem wciąć się nieśmiało nt. Bill Bruford’s Earthworks...

_________________
un tralala loco

Ej, wbijaj musowo! Koniecznie!

_________________
http://67mil.blogspot.com/

Powbijać im by można sporo.
W sumie, w większości jest to podejście do jazzu jakiego nie znoszę, bo tak naprawdę, trudno mi tę muzykę jazzem nazwać. Chodzi mi przede wszystkim o płyty z lat 80-tych.

Earthworks *
Dig? *

Plastikowe brzmienie, jazz z Korga, smętne girlandy solówek dla tlenionych chłopcóf i dziewcząt. W ogóle ta muzyka jest jak trwała ondulacja. Zerao w niej życia. Czuć jakimś amoniakiem. Sporo pop-fanku. Błeeee...

All Heaven Broke Loose ** 1/2

Płyta dużo ciekawsza. Nawet jest jeden fajny numer. Pigalle się zwie. No i All Heaven Broke Loose z niezłymi harmoniami.

A Part, and Yet Apart ** 3/4
Trochę jazzu... takiego bardziej akustycznego....

The Sound of Surprise ** 3/4
Również akustycznie, ale brak ognia

W sumie. Dla mnie słabo.

_________________
un tralala loco

Trzymam za słowo .
Chapeau bas za recenzje tych wszystkich płyt! Wielu z nich nie słuchałem, cóż zdecydowanie preferuję King Crimson z lat 1969-1974.
Bill Bruford’s Earthworks mnie nie zachwycił, przynajmniej to co słyszałem. Jak widzę, że nie tylko mnie...

_________________
Mam w sobie dzikość żółtej pantery...

Się trzymam i czekam.

Zdrówka życzę

_________________
Sometimes good guys don't wear white

Jesteś jakimś zakamuflowanym wielbicielem?

_________________
http://67mil.blogspot.com/

ProjeKcts? No tak. W sumie właśnie od nich wziął mi się renesans zainteresowania KC kilka lat temu. Tylko dlaczego zakamuflowanym?

Zdrówka życzę

_________________
Sometimes good guys don't wear white

Bo wydawało mi się, że nikt (łącznie z Tobą) tutaj nie zna i nie ceni tego etapu w działalności King Crimson.

_________________
http://67mil.blogspot.com/

King Crimson


Kiedy pojawił się pomysł na kolejne wskrzeszenie King Crimson? Sam Fripp opowiada, że zaczął o tym myśleć w 1986 albo w 1987 roku, ale faktyczne działania i rozmowy rozpoczęły się dopiero w 1991 roku, kiedy zwierzył się z pomysłu Davidowi Sylvianowi. Ten, jak już wspominałem, odmówił. Bał się konfrontacji z wielką legendą. Panowie zatem postanowili stworzyć duet, ale Fripp już wiedział, że Karmazynowy Król zmartwychwstanie. W owym czasie lider King Crimson toczył również wycieńczającą batalię ze swoją wytwórnią EG, która zalegała z płaceniem tantiemów oraz podejmowała decyzje niezgodne z interesem artysty. Walkę wygrał, a następnie założył własną wytwórnię o nazwie Discipline Global Mobile, która z powodzeniem funkcjonuje do dziś.
W 1991 roku Fripp spotkał się z Levinem oraz Belew podczas pracy nad czteropłytową składanką „Frame By Frame”. Belew nagrał nowy wokal do „Cadence And Cascade”, a Levin partię basu do „Bolera”. „Fałszowanie” historii na tej sesji wynikało z konfliktu z Haskellem. Było tak ostro, że Fripp chciał go usunąć (dosłownie!) z historii zespołu. Składanką jednak zajmę się później, kiedy dojdę do wydawnictw kompilacyjnych. Spotkanie z Levinem i Belewem również było jednym z katalizatorów powstania nowego składu. Fripp wspominał, że idea Double Trio, czyli składu na dwie perkusje, dwa basy i dwie gitary pojawiła się w jego głowie zupełnie nieoczekiwanie, kiedy przejeżdżał obok kościoła w drodze do Salisbury jesienią 1992 roku. O tym składzie w typowy dla siebie sposób powiedział: „The Double Trio nie było tym czego chciałem, ani tym co zamierzałem i oczekiwałem, ale ufałem na tyle takiemu układowi, że mogłem z nim działać.”
Na perkusji miał grać Jerry Marotta, który bębni na „First Day” Sylviana/Frippa, ale po pierwszych próbach okazało się, że nie spełniał oczekiwań Frippa. Wtedy, zaznajomiony już z Patem Mastelotto, zadzwonił niego z propozycją. Poinformował, że miałby on tworzyć duet perkusyjny z Brufordem. Gdy Mastelotto zapytał, czy Bruford już o tym wie, Fripp odpowiedział, że jeszcze nie. Fripp jednak nie obstawiał w ciemno. Wiedział, że Bruford ma wielką ochotę pojawić się w składzie. Później perkusista ową chęć tłumaczył tym, że grając w King Crimson wielka rzesza słuchaczy słucha jego najnowszych odkryć rytmicznych, co niezwykle mu się podoba. W tamtym czasie i tamtej chwili udało się przezwyciężyć animozje, jakie zawsze między muzykami istniały.
Początkowe próby odbywały się w mniejszych składach. Nie było na nich również Adriana Belew. Wtedy panowie dopiero docierali się i szkicowali wstępnie materiał, ale już pojawiły się pierwsze wersje „One Time” czy „Inner Garden”. Fripp przedstawił też plan działania, który składał się z nagrania minialbumu po to, by zdobyć fundusze na kolejne etapy, czyli koncerty i próby we wrześniu i październiku tego roku w Argentynie, a następnie nagranie płyty długogrającej.
Pierwsza sesja w pełnym składzie miała miejsce w kwietniu i maju 1994 roku w miejscowości Woodstock w studiu Applehead. Wtedy to została nagrana płytka „VROOOM”. Po latach w serii KCCC pojawiło się wydawnictwo „The VROOOM Sessions”, gdzie można było przyjrzeć się dokładnie krystalizującej się wtedy materii muzycznej. Tym drugim wydawnictwem zajmę się później, teraz skupiając się tylko na oficjalnie dostępnych tytułach.


King Crimson, VROOOM [1994]

Książeczka informuje, że utwory zostały nagrane pomiędzy drugim a siódmym maja podczas pierwszej sesji tego składu. Miksów dokonano w lipcu w studiach Real Word. Produkcją zajął się cały zespół oraz David Bottrill. Wydawnictwo pojawiło się na rynku w listopadzie 1994 roku.
Fripp w książeczce napisał, że jest to bardziej bilecik z zaproszeniem niż list miłosny. I faktycznie, „VROOOM” był i jest odbierany w taki sposób. Traktuje się ten album niezobowiązująco, przede wszystkim jako rozbiegówkę do płyty „THRAK”. Krzywdzące traktowanie wynika z kilku czynników. Po pierwsze część materiału na obu wydawnictwach się dubluje, ale za każdym razem są to inne, różniące się od siebie podejścia. Do tego ten album wydany został przez DGM (w Japonii Pony Canyon), więc na samym początku nie był dostępny we wszystkich sklepach. No i format. Czy minialbum, nawet z czasem trwania ponad 30 minut, można traktować jako pełnoprawne wydawnictwo? No właśnie… Moim zdaniem jest to bardzo poważne wydawnictwo. Co więcej, jest to jedna z najwspanialszych płyt King Crimson.
Niespełna pół godziny materiału, siedem ścieżek, sześć utworów. Pierwsze kilkanaście sekund jest niezwykle ciche. Niezatytułowane dźwięki soundscape mruczą w głębi i sprawiają, że podkręcamy pokrętło głośności, a wtedy pierwsze dźwięki „VROOOM” pojawiają się niepostrzeżenie i wręcz nokautują słuchacza. Potężny riff ze szkoły „Red” z zaskoczenia przygniata odbiorcę. Zmieniające się przez ponad siedem minut riffowe i rytmiczne sekwencje hipnotyzują, wciągają i fascynują. Niesamowita maszyna rytmiczna funduje potężną bazę ugruntowaną dźwiękami basowymi. Na tym wszystkim osadzone są gitary. Ciężkie, z bardzo mocnym surowym brzmieniem. Kalejdoskop przypomina toczący się walec. A wtedy pojawia się lżejszy „Sex Sleep Eat Drink Dream”. Jest bardziej funkowo, wreszcie widać prześwity w muzycznej materii, mniejsza gęstość początkowych fragmentów pozwala zerknąć w tryby tej sekstetowej maszyny. Utwór niby lżejszy, ale nie obywa się bez zgrzytów. Wokal Belewa jest zniekształcony, pokdład pod solo gitarowe aż się gotuje. Wielokrotnie można się zastanawiać, czy czasem wszystko jest na swoim miejscu, czy zespół się nie pogubił. Otóż nie. W całym szaleństwie jest metoda. Krzywizny rytmiczne rozchodzą i nachodzą na siebie w nieoczekiwanych momentach, a wtedy słuchacz zauważa, że wszystko jest w pełni kontrolowane. Kolejnym dowodem na niesamowitą sprawność muzyków (ale nie bezduszność!) jest kolejny na płycie „Cage. To jeden jeden z najbardziej fascynujących utworów w dorobku całego zespołu. Skomplikowana rytmika, niesamowite tempo i Belew wyśpiewujący gwałtownie tekst. Tutaj tradycja lat osiemdziesiątych zostaje połączona z czymś nowym, mechanicznym, ale fascynującym. Do tego czas trwania tego utworu. Tylko 95 sekund, po których pojawia się kolejny monumentalny temat, który podobnie jak „VROOOM” definiuje nowe wcielenie King Crimson. „THRAK”, bo o nim mowa jest niezwykle gęsty i brutalny. Wykonanie z tej płyty jest zdecydowanie inne niż z długograja. Zespół jeszcze nie wykrystalizował sposobu improwizacji, więc postawił na agresywne wypełnienie wnętrza kompozycji. Później ulegnie to zmianie, niemniej jednak ta wersja wydaje się arcytrafna. Dzięki potężnemu, mulistemu brzmieniu zespół brzmi monolitycznie. Partie instrumentów nachodzą na siebie epatując jakąś pierwotną potężną siłą, która niestety na następnym wydawnictwie się ulotni. „When I Say Stop, Continue” to kolejny fragment dostępny tylko na tym wydawnictwie. Wycięty został z dłuższego fragmentu o swobodnym charakterze pod wiele mówiącym tytułem „Monster Jam”, którą możemy znaleźć na „The VROOOM Sessions”. Improwizacja rozbudowuje się powoli, aczkolwiek bardzo konsekwentnie. Ciężki basowy fundament rezonuje przez cały czas, a kolejne instrumenty powoli uzupełniają przestrzeń, by w momencie pełnego pędu zatrzymać się po słowach wypowiedzianych nieoczekiwanie przez Adriana Belew. „One Time” balladowo, ale i surowo kończy płytę. Mniej delikatny, bez wdzięczenia się do słuchacza, ale też kojący po dawce prawdziwego zgiełku. Podziękowanie za przejście przez dźwiękowe pandemonium.

W owym czasie był to powrót marzeń. Większość legend sprzed lat wracała z mizernymi płytami oferując kolejną porcję odgrzewanych kotletów, natomiast Fripp po raz kolejny (tak!) wymyślił ten zespół na nowo proponując muzyczne arcydzieło, które potrafiło zainteresować nie tylko starych fanów, ale również młodzież. W tym także i niżej podpisanego, choć skłamałbym, gdybym powiedział, że poznałem ten minialbum przed płytą „THRAK”.

Ocena: *****

_________________
http://67mil.blogspot.com/