Kamik pisze:
tylko polskie rege...
hehe, no...
w polskim rege interesujące wydają mi się takie trochę hybrydy: że forma rege ale rokująca jak w Izraelu lub inna jak w Immanuelu;
ale teraz mam na myśli coś innego: że forma jest rege natomiast teksty wyłażą poza to co z rege sie zwykle kojarzy; albo dzieje się coś innego co sugeruje, że artyści mieli na uwadze coś innego niż imitowanie muzyki z Jamajki, że jest to dla nich naturalna forma wypowiedzi...
z tymi tekstami: np. jakie były w utworach Miki Mausoleum
Nie jest brzydka, nie jest śliczna / Czarna wołga balistyczna / Nie jest brzydka, nie jest śliczna / Czarna wołga balistyczna / Co za hałas / Co za krzyki / Maszerują żołnierzyki / A za nimi czarne wołgi / Za wołgami jakieś czołgi / Babilon pałę przegina / Babilon się nie utrzyma / Babilon pałę przegina / Babilon się nie utrzyma …
one były (lata osiemdziesiąte) mocno polityczne i osadzone w realiach (stanu wojennego), ale równocześnie bardzo w klimacie i pasujące do muzyki bardzo - coś jest w tych archiwaliach żywego i mocnego do dziś
albo jest coś co proponują bracia Erszkowscy (Galago) na płycie "Er" (ich wcześniejsza domowa dyskografia: 1."Orginal" 1975, 2."Soł sonio" 1975, 3."No bady reggae" 1996, 4."Bamba jo" 1977, 5."Szi ła ła" 1977, 6."Destinado" 1978, 7."Folio" 1979, 8."Afrikan pheli" 1981, 9."Amerikana" 1982, 10."Stil alama" 1984, 11."Murmur dub" 1988, 12."Dżast in łer"1990 13."Janode" 1993, 14."Ona lon" 1994, 15."Imagic dela" 1995, 16."Rocco" 1996, 17."Asjeda" 1997, 18."Jada" 1998, 19."O gosz" 1999 [wersja na kasecie], 20."O gosz" 2000 [wersja CD].)
po pierwsze muzyka: Erszkowscy tworzą (w domu! w szafie!) rootsową sekcję rytmiczną jak widać od ponad trzydziestu lat...
Jan:
Tak naprawdę nasze muzyczne doświadczenia, wyrastają z bluesa. Graliśmy go do połowy lat 70-tych, do chwili gdy zetknęliśmy się z reggae. Wtedy nie wiedzieliśmy jednak, że to w ogóle jest reggae. Tak mało było w tamtym okresie nagrań, których można było posłuchać. Pamiętam, jak pewnego dnia, siedząc w pralni i grając na perkusji własnej roboty, usłyszałem marleyowskie ,,No woman no cry" w wersji granej przez gitarzystę Jeffa Becka i klawiszowca Iana Hamera. Usiłowałem wówczas rozgryźć ten bit, w czasie trwania radiowej emisji. Nie udało mi się, nie zdążyłem, ale bit pozostał we mnie.
nie wiem czy wiem o czym mówię, ale są bliżej stylu Sly&Robbie niż braci Barrettów od Marleya... grają super, choć nie jest to ultraatrakcyjne rege - rzekłbym, że zyskuje przy uważnym słuchaniu za sprawą wielu subtelności; śmiesznie czasem brzmi gdy do rootsowego tematu dodają elementy skankujące
po drugie: śpiew/teksty: wiele we własnym ale jamajskoangielsko brzmiącym języku - to czasem brzmi zbyt miękko jak dla mnie; ale polskie! sprawa dość wyjątkowa: zabawa słowem!
synoptacy przywidują ptacysyny zalatują - są przeważnie bardzo fajne!!!
całość w związku z tym wszystkim jest dosyć oryginalna, choć to odbywa się tak mimochodem, naturalnie - są numery, które łączą tradycję polskiej i jamajskiej remizy (moim zdaniem najcenniejsze, np. Zadziwienie) - ociupkę mogą kojarzyć się z Orkiestrą na Zdrowie ale są dużo bardziej deprymujące, hehe - trudno powiedzieć o co w ogóle chodzi, ale jakoś mi się to podoba - chyba jestem ich fanem
i jeszcze jedno: te różne polskie kapele, które zajmują się rege, które mam na myśli - począwszy od Brylewskiego - to są, jak mi się wydaje, tacy wieczni amatorzy (Immanuel!), naturszczycy - ale właśnie dla nich rege staje się taką naturalną, luźną formą wypowiedzi, dla mnie ma to wiele uroku
ale tak na prawdę ja nie znam polskiego rege, nie interesuję się nim, nie znam ani jednej piosenki/płyty Papriki, Habakuka czy innych (nawet nazw za bardzo nie znam)
po prostu przejaw malkontenctwa zmobilizował mnie by napisać to co i tak zamierzałem
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
