Ultima Thule

na moją głowę to raczej jednorazowy...
anyway
polecam filmik z tvp kultura http://video.google.com/videoplay?docid ... 875601572#

3 polaków + wielu jamajczyków

http://video.google.com/videoplay?docid=8509278150875601572

http://www.myspace.com/rastasize

bardzo dobra płyta. początkowo zachwycony byłem zwłaszcza sekcją (uuuaaa!) i żeńskimi chórkami. ale generalnie podobały mi się tylko fragmenty. z czasem weszła mi w całości chociaż końcówka chyba jednak siada polecam: 02 - crazy on the bus; 03 - joyriding fever, 04 - semi.

ps. stiw mnie uprzedził

co do "Joyriding Fever" sie zgodze - dla mnie najlepszy utwór na płycie, "Semi" też super. Ale końcówka wg. mnie też słaba nie jest..."We never get silent" i "Maybe" to bardzo dobre i ciekawe kompozycje, które nie odstaja

_________________
po co ta wrogość do siebie, to co w Tobie prawdziwe jest piękne

Dostałem właśnie zyczenia noworoczne od właściciela wydawnictwa ZIMA i wśród zapowiedzi obok wydawnictw kapeli BUNKIER i FAZA STEFANA jest lp RAP.
Radość opanowała mnie przeogromna i mam pytanie czy wiecie coś więcej o tym wydawnictwie .

..jeżeli pytasz o płytę zespołu R.A.P. "Follow The Sun" to powiem że warto sobie nabyc to wydawnictwo.

Ta płyta na LP wydana przez Zimę to pierwsze demo zespołu, nagrane w studenckim radio w Gliwicach na potrzeby zgłoszenia do Jarocina. Te nagrania były prezentowane w radio przed Jarocinem. Dwa lata temu Mirek Śliwa mi przyniósł taśmę matkę z tym materiałem, Szafir dogadał się z Zimą w kwestii winyla - okładkę zrobił Artur Szumilas (ten sam, który odpowiada za okładki Habakuka) i niedługo będzie.
Te same nagrania pojawią się na płycie RAPu w ramach serii jarocińskiej jako bonus. Przypominam, że pojawi się legendarny materiał na płytę, te bonusy i może koncert jarociński (w końcu to ta seria), ale coś Andrzej Puczyński nie potrafi na razie odnaleźć nagrań z Jarocina 1986. Trzeba chyba pojechać do Izabelina i mu pomóc w szukaniu

wspaniałe wiadomości,dzięki wielkie,jeszcze gdybyś miał dobre wieści o grupie BAKSZYSZ sprwiłbyś że tej zimy byłoby mnie bardzo gorąco.

Podobno Jarek zebrał nowy skład - tak właśnie ogłosił na Reggaenecie, więc jest nadzieja, że coś się z zespołem będzie działo

Obiecałem sobie, że skrobnę co nie co o Indios Bravos więc czas to zrobić.

A więc tak

INDIOS BRAVOS - ON STAGE ( 2009 ) **** 3/4

Druga już na koncie zespołu koncertówka ( chociaż tak naprawdę to może i pierwsza w pełni z własnym materiałem, wcześniej była DVD z Woodstocku ) i jeżeli spojrzeć na całość to najbardziej spójna i najlepsza muzyczno-technicznie płyta w ich karierze. Wspaniała forma Gutka, Piotrka Banacha, Lecha Grochali czy Ryszarda Łabula naprawdę zamyka tą płytę u mnie na wysokiej pozycji jeżeli chodzi o płyty live ever. Jedynie do czego się przyczepie to wokale mogły by wyć bardziej wyeksponowane w miksie ale nie jest to aż taka wada.

1. "A kiedy dnia pewnego" - piękna opowieść o życiu nie kończąca się wcale tragicznie. Ach te klawisze i gitary!

2. "Sign" - nawet nie wiem jak opisać energie która istniej w tej piosence, tylko te wstawki bardziej "reggowe" mogły by być mocniejsze, ale trzeba przyznać że komponują się świetnie. No i funky w tym utworze to po prostu wulkan pozytywnej energii. *****

3. "Małpa" - znowu szalona energia ale mimo tego słuchanie tego kawałka w domu nigdy jakoś mnie nie porywa ( nie to co na koncercie ). Znowu genialne klawisze!

4. "No, No, No" - szaleńczo, melancholijnie, trochę dubowo, no i te gitary przy których nawet pisząc tą recenzje ciężko jest mi nie poruszań nogami

5. "Tanie Gadanie" - jakoś zawsze w tym momencie następuje naciśnięcie przycisku next...

6. "Dziś to wiem" - nic dodać nic ująć. Po po prostu wspaniała piosenka - i jeszcze to "ta tida ta"

7. "Wolna wola" - kolejny kawałek w którym człowiek nieświadomie zaczyna poruszać się w rytm muzyki i dostaje energetycznego kopa. No i gitarowa solówka ( chociaż już nie robi takiego wrażenia jak za pierwszym razem ). Ale ogólnie nie odczuwam tego jakoś wybitnie.

8. "Peace blues" - dobry tekst do przemyśleń, odpływania i ogólnego wyciszenia/w padania w melancholijne nastroje. Ale te chórki to mistrzostwo.

9. "Zabiorę Cię" - jak dla mnie to wykonanie to jeden z genialniejszych kawałków IB. Jeszcze dodatkowo wstawka z "I Shot The Sheriff" - Boba Marleya. I ta prawda i prostota tekstu + energia. Żałuję, że nie mogłem być na tym koncercie dla tego jednego kawałka. Cała improwizacja przed i po "More Fire" - trudno jest mi to opisać. *****

10. "Na początku" - Perka i gitary na wejściu! W dodatku tekst... Nic tylko kolejny faworyt z tej płyty. *****

11. "Tylko Tu i Teraz" - Jak dla mnie na tle tej płyty kawałek wypada nawet dość przeciętnie, mimo, że nie jestem wstanie wskazać jakiegoś słabszego punktu... Może dlatego, że jest zbyt melancholijnie ? Chociaż końcówka nie jest w żaden sposób spokojna i dzieje się w niej tyle, że też ciężko to opisać.

12. "Dzień dzisiejszy" - prosta genialna piosenka z kolejnym kopem!

13. "Nie rytmiczny... " - co by tutaj napisać ? Na pewno klasyk w ich twórczości, wykonany na 200% normę. No i po raz kolejny ta energia w improwizacji. Świetnie pożegnalne sola instrumentalistów - najlepsze jakie w ich wykonaniu słyszałem a było już ich trochę ponad 10... Kawałek na ***** gwiazdek

Ogólnie jest to jedna z lepszych płyt reggae-live których słuchałem, a na pewno jedna z bardziej spójniejszych płyt ogólnie. Bardzo dużo dają tej płycie improwizacje bez których ta płyta była by po prostu dobra ale po muzykach tej klasy nie spodziewał bym się płyty po prostu dobrej. Ale dlaczego nie 5* ? Zostawię to na arcydzieło do którego tej płycie jeszcze trochę brakuje, ale było już bardzo blisko!

I to jest dobra wiadomość, bo przecież mieli już nowy materiał...

_________________
II.OP.OP

Znam dwie płyty Prince'a Far I, te z katalogu Virgin: "Message From The King" oraz "Long Life", i ciekaw jestem jak mają się one do innych jego wydawnictw. Może ktoś wie?



Te dwie bardzo mi się podobają! Zapałałem do niego sympatią od pierwszego kontaktu, ujęły mnie jego melorecytacje - tym niskim szorstkim głosem, te czasem lekko nieporadne lecz pełne wyrazu zaśpiewy. Mocno dubowe podkłady, często ograniczone do pulsu basu i bębnów. Trzeba zaznaczyć, że udzielają się tu sami wybitni: Santa Davis, Leroy Wallace czy Sly Dunbar (perkusja), Robbie Shakespeare Fully Fulwood albo Errol Holt (bas). Co prawda z początku te najbardziej surowe fragmenty podchodziły mi mniej, bardziej ekscytowały mnie pełniejsze numery: Daughters Of Zion, Black Starliner Must Come, czy wręcz te z udziałem innych wokalistów (to tyczy się lp "Message From The King"), zwłaszcza Blackman Land (pozdro Crazy) czy sam Message From The King - http://www.youtube.com/watch?v=volVsw6R9bo . Ale ostatnio WSZYSTKO zaczęło mi się podobać na maksa, choć zdaję sobie sprawę, że to muzyka bardzo surowa, wręcz szorstka, nieokrzesana - nie każdy zaakceptuje. Brzmienie przydymione, ale jakie charakterne, żarliwość w naturszczykowskim głosie Prince'a, który podobno zaczynał karierę od posady bramkarza w studio nagraniowym, jego przekaz, w którym sporo odniesień do Biblii, zacięcie kaznodziejskie - bardzo to wszystko mocne i piękne.






Słuchałem też ostatnio "The Essential" Kinga Tubby'ego - super rzecz, i jaka pouczająca . Wiadomo: początki postprodukcji, remiksowania i dubowania w ogóle. A do tego mnóstwo jamajskich klasyków, którzy nie koniecznie są powszechnie znani, cała ta tradycja mniej lub bardziej rozrywkowego grania - zespoły, wokaliści, instrumentaliści, których nagrania miksował King Tubby, super. No i jeszcze fajny pretekst, by zastanowić sie nad tym czym jest DUB. Te nagrania tutaj (z lat 1972 - 1982, ale najwięcej z okolic 1975) ujawniają humor i zabawę robienia takich remiksów, co samo w sobie jest fajne (kombinowanie z różnymi "dzikimi" brzmieniami, rozmaite efekty, nagłe zwroty akcji). Ale też często pojawia się coś więcej, okazuje się, że twórca dubu pozostaje w nim gdzieś, choć milczy, że to muzyka subtelna, tajemnicza i intymna, opowieść o świecie i życiu, która płynie gdzieś z głębokości, no... aż chce się powiedzieć - duszy . Choć oczywiście nagrania na tym albumie są bardzo różne, raz co do stylu, dwa co do poziomu. Niektóre absolutnie nie brzmią, że powstały ponad 30 lat temu, poznać po nich można skąd wziął się hip hop (sprawdźcie to - http://www.youtube.com/watch?v=tWYaznbuBek - 1975!).



BASS CULTURE !!! :D

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Na tyle na ile słyszałem ścieżek PFI, jego styl był constans.
Charakter tego co proponował słuchaczom, odzywa się też w alternatywnym pseudonimie: Prince czy też Mister Cry Cry.
Kontakt pierwszy to Psalms For I na szumiącej taśmie, nieco odrzuciło, następnie live z Suns of Arqa zafrapował, dopiero Musical History, składankowe Health & Strength czy jedynie wyprodukowany przez PFI Dub to Africa kupiły mnie ostatecznie.
Na forum RRR pozwoliłem sobie kilka lat temu podjąć próbę recenzji Musical History w kontrze do jednej z płyt Pablo Mosesa, ale nie mogę odkopać...

A odnośnie Tubbiego - kurde, jestem bardziej oddanym słuchaczem jego ucznia - Scientista, niemniej doceniam kunszt, innowacyjność etc. Np. tutaj.
Mega rzecz.

A na naszym podwórku ukazała sie ostatnio dobra pozycja z tradycji Tubbiego czerpiąca: http://www.myspace.com/500486521
Zdecydowanie warto kupic krążek, wydany, nota bene, przez wytwórnie Majki Jeżowskiej O.O

_________________
Blaszony
Każde zwierzę koi dotyk.

o, dzięki Zasad, liczyłem na Ciebie



to jeszcze przede mną - na tej składance Tubbiego, o której pisałem są dwa duby opisane, że Scientist, bardzo zachęcają !

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

A to w ogóle srogi reggae pudelek jest.
Scientist na marginesie bojów sądowych z wytwórnia Greensleeves o pieniądze za prawa autorskie utworów które GS sprzedał Henry Junjo Lawes, wspominał, że część dubów przypisywanych Tubbiemu są jego autorstwa.
Przykładowy klik.

edit:
znalazłem wspomniany nieco wcześniej post na forum rrr.
Wklejam.


Pierwszy fragment italicami nieaktualny - mixtape Babel Label i repress biznes zrobiły swoje; drugi natomiast nie do końca prawdziwy w świetle mojej obecnej wiedzy o muzyce z wyspy.

_________________
Blaszony
Każde zwierzę koi dotyk.

...czyli dubowe wersje numerów z klasycznej (by nie rzec fundamentalnej ) płyty Burning Speara "Marcus Garvey".

Yeah.

Zawsze słyszałem, że to klasyka dubu (1976 rok), ale zapoznawszy się niegdyś wstępnie z tą płytą uczułem (pozdro Panki!) zdziwienie: nie zabrzmiało mi to jak klasyczny dub. Pewnie dlatego, że malutko tu delay'ów, reverb'ów i innych typowych dla gatunku studyjnych efektów i brzmień. Poza tym remikserska praca wydała mi się miejscami grubymi nićmi szyta.

Ale.

Warto było poświęcić Duchowi Garweja trochę więcej uwagi. Bo dub taki jak tu, wśród wielu zalet ma jeszcze tę, o której zapomniałem wspomnieć przy okazji pisania o Kingu Tubbim: daje okazję do wglądu w różne warstwy muzyki. Pokazuje, że reggae to nie tylko piosenka z akompaniamentem, ale że ten akompaniament stanowi głębszą część całej opowieści. "Garvey Ghost" ujawnia wyraźniej te historie opowiadane przez poszczególne instrumenty, wyraźniej słychać tu oszczędne zagrywki gitar, partyjki klawiszy, harmonie wokalne. Ale przede wszystkim pracę sekcji rytmicznej: na basie mamy tu Berretta z Wailersów oraz Robbiego Shakespeara (za dużo wymieniania), hoho. No i - ta dam! - perkusja:



Leroy "Horsemouth" Wallace. Jego bębny brzmią tu, podobnie jak na płycie bazowej, bardzo tak zwyczajnie, natomiast gra na nich wyśmienicie, i, zwłaszcza tu, słuchać WSZYSTKO. Jest to piękne .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?