ostatnio przechodzę okres fascynacji ostatnim utworem na DarkSajdzie... kiedyś zdaje się dawałem mu cztery myśląc że to zakończenie jest nieco rozczarowujące - no bo co: siedem kółek tej samej zwrotki z melodią praktycznie opartą na dwóch (!!!) nutach...
słuchając tego po lasach na słuchawkach odkryłem jednak, że jest to prawdziwe mistrzostwo jeśli chodzi o
nakładanie warstw... wręcz podręcznikowa produkcja, choć z jednym poważnym zastrzeżeniem... zobaczmy jak to wygląda w szczegółach:
w ogóle utwór jest chyba źle pocięty na CD, powinien przecież zaczynać się od mocnego uderzenia akordu D, po którym zaczynają się harce na hammodzie, w każdym razie w intro mamy
- perkusję i bas
- arpedżdżiowaną gitarę elektryczną
- hammond (być może dwa - w każdym razie jeden (jedna ręka?) gra plamy a druga się popisuje)
zaczyna się część właściwa:
I (
all that you touch...)
- oczywiście dochodzi główny wokal
- znika hammond ale zostają pady organów w lewym kanale
- w centrum/lekko po prawej dochodzi kolejna gitara, która na przemian dubluje arpeggia pierwszej i stawia akcenty na jeden
II (
and all that you love...)
- w połowie zwrotki Waters dubluje swój głos w unisonie (słychać to najbardziej na słowie
distrust)
- na skrajach stereo wchodzą babeczki gospelowe w górnych rejestrach
(nb. przed słowami
all you save dość znaczny kiks Dave'a po lewej
)
III (
and all that you give)
- podwojony wokal Watersa zostaje - jak mi się zdaje -wzmocniony (dokładnie na
all that you deal)
- dochodzi nowa warstwa babeczek gospelowych - trochę w niższych rejestrach
- po lewej pierwsze nieśmiałe próby kontrmelodii
- po prawej stronie dochodzi gitara solowa z lekkim chyba fazerem punktująca niektóre wersy
IV
(
and all you create...)
- bardzo mocna zmiana poziomu głośności akompaniamentu (świetne!) spowodowana przez:
1. wzmocnienie głośności babeczek gospelowych
2. kolejną warstwę klawiszową (znowu hammond)
3. użycie - jak mi się zdaje - modnego w tym czasie pedału basowego
- na to wszystko jeszcze Roger dokłada sobie drugi głos a kontrmelodie są głośniejsze
V (
and all that you eat...)
- prawdopodobnie Gilmour a może któraś z babeczek dokłada trzeci głos otulając głosy Watersa z obu stron stereo
- pierwotne plany babeczek gospelowych na skrajach zostają zgłośnione i przechodzą z
uuuuuuuu do
aaaaaaaaa 
- w tej zwrotce kontrmelodie wydają się najbardziej charakterystyczne, powiedziałbym nawet, że lekko ryzykowne (everyone you me-ee-eet)
VI (
and all that is now...)
- (mój ulubiony moment) najwyższa harmonia znana już z ostatniej zwrotki zostaje wzmocniona prawdopodobnie dołożeniem głosu Gilmoura - teraz już wyraźnie słychać, że to on (
all that is gone)
VII
no chyba błąd aranżacyjny!!! - nic nowego nie dochodzi
- na pocieszenie pozostaje to, że w tę zwrotkę melodia wchodzi bardzo charakterystycznym zawijasem (
and everything under the sun), który nieco rozbija monotonię głównej partii oraz dość nietuzinkowy melizmat na słowie
by-y w górnej partii Gilmoura (przez to, że wykonany na takim głupim słowie, jest bardzo zaskakujący); szkoda że nic nie dochodzi w tym kółku (co by to mogło być? hehe, gero od razu wam powie - jakiś mellotron w dole
), z drugiej jednak strony to wyraźne spuszczenie z tonu miało pewnie chyba przygotować zgaśnięcie całości - w sumie bardzo trudno było naturalnie przejść z tego rozbuchania do bicia serca - świetny w tym miejscu jest ten gasnący hammond - mimo wszystko myślę, że można było tu dodać jeszcze jedną warstwę, przynajmniej symboliczną (kulminacja w słowach
in tune na to by zasługiwała - muszę zaznaczyć, że w tym miejscu jest szczególnie soczyście postawiony akord przez gitarę)
mimo lekkiego rozczarowania ostatnim kółkiem nie mogę nie dać temu ***** - mógłbym tych nawarstwień słuchać godzinami
- no i jaka świetna produkcja: przecież zapanować nad tymi wszystkimi akcentami i nie zrobić z tego jednego wielkiego burdelu to naprawdę sztuka!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
