No to jeszcze jedna recenzja:
Cytat:
Wraz ze Snakes & Arrows zespół Rush postanowił wyjść na przeciw tym, którzy tęsknili za klimatami znanymi z wcześniejszych płyt i właściwie od pierwszego utworu dają nam to bardzo mocno odczuć. Far Cry jest jakby syntezą stylu Kanadyjczyków, zupełnie jakby 30 lat skondensowano do pięciu minut. Musze przyznać, że już dawno singiel żadnej z legend rocka nie zrobił na mnie tak dużego wrażenia. Mamy tu wszystko, co od lat kojarzyło nam się z przebojową stroną Rush: mocny rwany riff, momentami połamany rytm, przestrzennie brzmiące gitary i wspaniały śpiew Geddye’go Lee, który nie stracił nic ze swej młodzieńczości. Zwrotki jak i refren są oczywiście bardzo melodyjne, ale jest to melodia jedyna w swoim rodzaju, absolutnie świeża. Far Cry śmiało postawić można w jednym rzędzie z najsłynniejszymi, legendarnymi już, kompozycjami zespołu.
Słuchając większości pozostałych utworów odnosi się wrażenie, że Far Cry miał być przynętą na tych, którzy nie chcą nawet słyszeć o Rush po 1982 roku. Po tej początkowej rewelacji klimaty dryfują już raczej w stronę płyt Test For Echo, lub nawet My Favourite Headache, solowej płyty Geddy’ego (w szczególności The Larger Bowl i Faithless).
W żadnym wypadku nie jest to minus… W większości przypadków nie jest…
Taki Armor And Sword na przykład, to już w pełni nowoczesne granie, jakże jednak piękne i wciągające! Dźwięki, które za pomocą swej gitary generuje Alex Lifeson wręcz uwznioślają. Podobnie sprawa wygląda w przypadku bardzo dobrego Workin' Them Angels. Tutaj atutem jest również dobry refren. Podoba mi się The Way Wind Blows, z tym swoim bluesowym wejściem i lekko hiszpańskimi gitarami. Egzamin zdają kompozycje instrumentalne, których na płycie jest aż trzy! Przyjrzyjmy im się bliżej; The Main Money Business koresponduje z utworem Limbo (z płyty Test For Echo), jest tak samo wciągający, wielowątkowy i dynamiczny, a Geddy znów użycza swego głosu jako instrumentu, Hope to świetna akustyczna miniaturka w stylu Led Zeppelin, a Malignant Narcissism oferuje nam dwie minuty niebywałego (prawie metalowego) czadu. Z drugiej strony na Snake & Arrows znalazło się kilka zwykłych rockowych piosenek, które w towarzystwie wyżej wymienionych killerów brzmią jak towar drugiego sortu i często sprawiają, że po prostu przestajemy zwracać uwagę na dźwięki płynące z głośników. Dotyczy to przede wszystkim przyciężkawego Spindrift, czy nijakiego We Hold On. Również Bravest Face mógłby śmiało być jednym z gorszych utworów na Test For Echo. Jakoś brakuje w nim polotu. I jeszcze te dziwne irytujące górki Geddy’ego na końcu każdej frazy w zwrotce…
Cóż, zespół Rush za każdym razem staje przed nie lada wyzwaniem. Są żywym pomnikiem rocka z wyższej półki, zatem wymaga się od nich rzeczy wręcz boskich. Prawda jest jednak taka, że nie za każdym razem nagrywa się monolity w stylu Moving Pictures, czy Counterparts. Jasne, Snakes And Arrows nie wnosi niczego nowego do muzyki zespołu, nie odkrywa dla nich nowych lądów, nie szuka nowych rozwiązań, bo jest to zupełnie niepotrzebne. Płyta ta brzmi bardzo solidnie, choć jako całość niestety nie powala na kolana, lecz tylko utrzymuje nas w tym niesłabnącym przekonaniu, że Rush to zespół najwyższej klasy, który już dużo razy pokazał, że należy do tych najlepszych z najlepszych. Myślę, że już dawno przyszedł czas, w którym Lee, Lifeson i Peart mogą sobie pozwolić na nagrywanie solidnych albumów bez pretensji do miana arcydzieła. Płyta dobra, po prostu dobra / tylko dobra.
http://hardrock.com.pl/component/option,com_alphacontent/section,6/cat,22/task,view/id,738/Itemid,59/
Po wielu już odsłuchaniach mam z tą płytą tak, że po pierwszym utworze przeskakuję do szóstego, bo nie mogę się go doczekać.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
