Nie mogę się zabrać, żeby wreszcie coś więcej tu napisać. Może teraz się uda...
Ruthless Kick – album Naleśnika, który poznałem jako drugi. Była to chyba siódma czy ósma klasa podstawówki. Rewelacja! Solidne trashowe brzmienie. Słychać, że zespół (choć wtedy raczej muzyczny projekt) miał dużą radochę przy nagrywaniu. Już po tej pierwszej płycie słychać, jakie granie podoba się muzykom ją nagrywającym (albo jakiego grania im brakuje). Dla mnie to taka kowerowa płyta bez kowerów. Kowerowa pod względem stylistycznym. Duża dawka radości i energii. I chyba o to chodziło. Parafrazując tekst piosenki Habakuka - „dobra zabawa bez duchowej strawy”.
Fairplay – ten album poznałem jako pierwszy. Chyba też siódma klasa podstawówki. W programie
Halogramy prowadzonym przez niejakiego Kubę W. usłyszałem fragment kawałka
Whooz next i już wiedziałem, że tego będę słuchał. Na małym stoisku z kasetami w domu handlowym wypatrzyłem okładkę z dwiema trójkami (nomen omen, śmiejcie się, ale dla mnie to chyba okładka wszech czasów), zapłaciłem, jeśli pamięć mnie nie myli 82500 zł (albo 86000 zł), wróciłem do domu, włączyłem kasetę i się przestraszyłem! O matko, co ja kupiłem! Przeraziłem się, że można tak agresywnie i ciężko grać (hehe, ciekawe, co by było, gdybym wtedy usłyszał jakieś black death metale
). Bałem się, ale słuchałem dalej (nie dziwcie się, ale wcześniej to tylko słyszałem kilka dźwięków z
Ride The Lightning wiadomego zespołu, a najciężej grającym zespołem było dla mnie Aerosmith). No i od siódmej klasy minęło chyba z 15 lat i nadal twierdzę, że to świetny album i że się nie starzeje. Tu już jest „duchowa strawa”, jest pewna idea. Słychać, że zespół to już bardziej zespół właśnie, a nie tylko towarzyskie spotkanie z gitarami. Pojawiła się dyskusja, czy ta muzyka jest genialna czy nie. Ja raczej określiłbym ją jako rewelacyjna, świetna.
Fairplay jest albumem, która jest bardzo spójny. W zasadzie brak tu słabych momentów. Może nie jest odkrywczym, ale czy zawsze trzeba nagrywać odkrywcze albumy? W moim prywatnym rankingu ścisła czołówka (w zasadzie podium).
Juicy Planet Earth – kolejna świetna okładka. Byłem pewny, że kupuję album który będzie kontynuacją
Fairplay. A tu zaskoczenie. Po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że jednak dobrze, że kontynuacją (w sensie stricte muzyczną) nie był. Ale to po czasie. Natomiast zaraz po zakupie słuchałem tej płyty raczej z fanowskiego obowiązku. I tak coraz bardziej podobały mi się kolejne utwory i zacząłem dostrzegać łączącą je nić. Jest tu muzyczny misz-masz, ale właśnie w tym misz-maszowym szaleństwie jest chyba metoda. Jeśli miałbym wybrać z tego, jednak niewielkiego, dorobku płytę w jakimś stopniu odkrywczą, to zapewne byłaby to właśnie
Juicy Planet Earth. I nie chodzi tu o odkrywczość w skali globalnej. Odkrywczość ta polegałaby bardziej na tym, że muzycy (z doświadczeniem już przecież) ujrzeli nagle (albo nie nagle, a na drodze ewolucji muzycznej) niezliczoną ilość możliwości, niezliczoną ilość ścieżek, którymi można podążyć. I każda z nich może okazać się tą właściwą.
Uff, udało się...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Social D 
Wybierałem się na koncert w Proximie (razem z Albertem Rosenfieldem), ale niestety nie doszedł on do skutku 
