Lew Szestow pisze:
Nie ma u nas ani jednego pisarza, który potrafiłby opowiadać o goryczy krzywdy i poniżenia tak, jak czyni to Dostojewski. Wszystko co szkaradne, odpychające, trudne i problematyczne, znajduje w Dostojewskim namiętnego i utalentowanego piewcę. On umyślnie rozdeptuje na naszych oczach talent, piękno, młodość, niewinność. W jego powieściach więcej jest grozy niż w rzeczywistości.
Zatem Jeguszka pozażywał twórczej wolności, poszargał swój „talent, piękno”, pognębił „młodość i niewinność”, to trzeba by go znów do szpitala… Ale, khem, tym razem
chuja. Chłopiec uciekł z Janką z Omska (wprost ze szpitala, za jej namową!) i następnych kilka miesięcy spędzili już razem, włócząc się po Rosji, po festiwalach i akademikach. Ale czasem przymierali też głodem.
W tym czasie wciąż wymyślały się piosenki. Niesłychana jest ta płodność twórcza Jegora w końcu lat osiemdziesiątych! Bo kiedy w początku 1988 roku po kryjomu przyjechał do Omska, to znów nagrał trzy albumy. Znów sam. Wszystko w dziesięć dni: od 12 do 22 stycznia.
Так Закалялась Сталь (1988)
Okładkę ukrywam przed okiem wrażliwych, niech sami zdecydują czy chcą ja widzieć.
Jak to mówił Letow? Jeden dzień perkusja, drugi bas i gitara rytmiczna, no i półtora dnia wokale, solówki i efekty. Tak hartowała się stal – pierwsza płyta w cyklu. Można powiedzieć tak: jako kompozytor i wokalista, jako autor - Jegor zrobił duży krok naprzód. Dojrzał, okrzepł, stał się wyrazistszy. To już jest niekiedy coś więcej niż ów garażowy bigbit z wcześniejszych płyt. Natomiast zdecydowanie szkoda, że musiał nagrywać tak szybko. Mimo jednak tej demowatości większość nagrań broni się swoją wewnętrzną siłą. Nie wszystkie, bo i on chyba wtedy wyznawał zasadę, że jak jest numer, to trzeba go nagrać i wydać. Co ciekawe wśród tych słabszych utworów większość ma szybkie tempa (Один день Ивана Денисовича, КГБ, Кто сильнее — тот и прав i Обосраться и не жить, hm). Jak się człowiek spieszy...
Do szczególnie udanych należą za to, moim zdaniem, Новая патриотическая (ma w sobie coś kabaretowego, no i pokrzykuje w tle Kuzja, który wrócił właśnie z armii), sławne Солдатами не рождаются (melodyjny, ekspresyjny czad o tym, że człowiek nie rodzi się żołnierzem, że żołnierzem się umiera), dalej nowofalowy, porywający Новый 37-й, przerażająca swą lekkością Амнезия (wszystko pozapominałem i już się nie boję…) oraz przewrotna, ludyczna miniaturka Колыбельная na koniec.
Warto wspomnieć też o В каждом доме, którego współautorką była Janka, inspirowana w tamtym czasie zimną falą. Albo o Харакири, gdzie pojawia się i Sid Vicious, i John Lennon, i Jim Morrison. Albo też o łagodnym i ładnym, dającym trochę wytchnienia Лето прошло.
*** i 3/4
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
.
