Moje sprawy z Rokią Traore zaowocowały obecnością w sobotę na jej koncercie we Wrocławiu w Narodowym Forum Muzyki. Bardzo byłem ciekaw jak ta muzyka wypadnie na żywo. Jeszcze w takiej sali.
Rokia jest zjawiskowa, a jej muzyka piękna. Piękna swym specyficznym pięknem, bo równocześnie egzotyczna i niezwykle bliska. Taka, wydaje mi się, często bywa muzyka mająca afrykańskie korzenie.
Zaskoczyło mnie jaką moc ma na żywo n'goni! Wygląda niepozornie, jakby na dwie struny, a zawłaszcza wdzięcznie przestrzeń i robi groove, mimo że nie operuje w niskich częstotliwościach. Piękny dźwięk!
Drugie zaskoczenie związane było ze śpiewem. To wielki atut muzyki Rokii Traore, który znałem z płyt: jej głos przenikający się z głosami towarzyszącymi. Ale dopiero na żywo dotarło do mnie ile treści kryje się w jej sztuce wokalnej, i jaka niezwykła to rzecz. Pojawia się taka intensywność przekazu, kryjącego się w słowach w języku bambara, w sposobie ich podawania, że czasem zapiera dech. Mam wrażenie, że dowiedziałem się czegoś, choć nic nie zrozumiałem! Chyba też wyraźniejsze stało się dla mnie znaczenie słowa "griot".
Sławna sala też mnie intrygowała - bardzo byłem ciekaw tej akustyki. Zastanawiałem się jednak jak muzyka, oparta na rytmie, stworzona do współodczuwania muzyków i zgromadzonych ludzi, wypadnie w miejscu przynależącym do sztywniackiej jednak tradycji zachodu. I tu już nie było tak jednoznacznie pozytywnie. Bo brzmienie dobre, ale jednak poprzeczka ustawiona wysoko, i wydaje mi się, że spadła.
Perkusista grał na perkusji firmy Tama - taki instrument zastał, jak sądzę, na miejscu. Grał dużo i fajnie, ale coś się tam nie do końca zgadzało (wbrew stereotypowi, że czarni mają to we krwi), a najgorzej, że te bębny były jakoś dziwnie nagłośnione. Może po prostu za bardzo? Za twardo? Cierpiał na tym bas i wyraz całości. Przy okazji: zgranie wszystkich pojawiało się czasem, ale czasem się rozmywało, co też działo się wbrew wspomnianemu stereotypowi
.
Przez trzy czwarte koncertu wszystko szło w sposób uświęcony tradycją podobnych miejsc: muzycy na scenie grali, a publiczność słuchała, po czym biła brawo. Uwierało mnie to, przyznaję. Ale potem Rokia odłożyła gitarę i na początku któregoś utworu przyznała do mikrofonu, że nie zna naszego języka, że nie wie jak powiedzieć wstańcie, klaszczcie i tańczcie, na co ludzie - w większości - wstali i zaczęli klaskać, kiwać się, a nawet tańczyć! A często byli to ludzie, którzy przyszli niekoniecznie specjalnie na ten koncert, a raczej do tego miejsca, jeśli wiecie co mam na myśli. I od razu było lepiej, radość! - że aż w finałowym utworze "Beautiful Africa" już wszystko dobrze mi brzmiało, a Stefano Pilia na gitarze wydał się wręcz olśniewający. No i ten rytm!
Tak że teraz życzyłbym sobie zobaczyć Rokię w jakimś innym miejscu, plenerze, może na Off festiwalu czy gdzieś. To mogłoby być prawdziwe święto! Ale i tak było super i teraz dobrze mi z tym koncertem w środku
.
Gdybyście byli ciekawi:
Tu bębny brzmią lepiej, skład trochę inny. Podoba mi się
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
. Mam coś, co niekoniecznie pasuje do dotychczasowego profilu tego wątku. Ale co tam.
. I mi jednak bardziej oni pasują tu niż do czarodziejstwa. I z podobieństwem do Osjana też bym nie przesadzał, chyba że chodzi o to, że tu i tu są fujarki oraz akustyczna gitara.
