Ultima Thule

Entuzjastyczna recenzja berlińskiego koncertu:

http://skylinereviews.com/?p=10879

Tylko początkowy film uznany jest za nudny. Fakt, porywający nie był.

Natomiast jednoznacznie entuzjastycznie oceniony jest nowy materiał - i to nawet w porównaniu z klasykami z drugiej części:

Nick Cave & The Bad Seeds accomplished the mission of convincing us the new album is not just good, but absolutely brilliant. By doing that, they simply contrasted the new material with the more traditional and cliché songs most people would recognize as quintessential Nick Cave.

Ja staram się na razie być nieco ostrożniejsza - muszę wziąć pod uwagę tendencję własną do zachwytu świeżością, chciałabym dać temu albumowi więcej czasu na okrzepnięcie. Plus: inaczej chłonie się atmosferę płyty, gdy dostaje się całość na żywo, a inaczej, gdy mamy zestaw numerów z różnych lat, w różnych stylistykach. Ale i ja po koncercie stwierdziłam, że część pierwsza (nowa płyta) całościowo porwała mnie bardziej, zahipnotyzowana byłam. I choć z przodu było dość duszno, i w planach miałam przeniesienie się w dalsze rejony sali, to absolutnie nie miałam później chęci, by to robić w trakcie "Push the Sky Away".

Mam dziurę w pamięci jeżeli chodzi o dwa pierwsze utwory. Musiałem ich posłuchać z linka podanego przez Azbesta.

Moje nastawienie przedkoncertowe było pełne ostrożności. "Zagrają półtorej godziny, przed 22.00 będziemy już w hostelu". Koncert DCD nauczył mnie, aby nie oczekiwać (a może nawet żądać) pozazmysłowych uniesień wypływających z nadświadomości muzyków.

Moja ekscytacja pomimo tego była bardzo duża. Nie osłabiła jej pogoda ani monumentalny, socrealistyczny, reprezentacyjny Berlin, który jest kompletnie nie w moim guście (za to kamienice, bloki z wielkiej płyty, walące się nowe budownictwo wkomponowane w fabryczną, wschodnią część, gdzie z okien widać wydobywający się z kominów dym są palce lizać).

Kiedy na scenie pojawili się muzycy i zagrali odpłynąłem. Przecież to było dokładnie tak jak sobie wyobrażałem - hipnotyczny magnetyzm Cavea i osobliwy Ellis, z tyłu chórek dziecięcy - Total kurde! Przez pierwsze dwa utwory syciłem wzrok, muzyka była dodatkiem.

Część płytowa została zagrana rewelacyjnie. Z eteryczności i depresyjnej ostateczności przechodziła w szyderę podkreślaną przez Nicka uniesieniem brwi. Poruszała do głębi, aby następnie wywoływać śmiech. Publiczność została całkowicie uwiedziona, myślę że Nickowi tego dnia udałoby się mnie przekonać, że ziemia jest plaska. Najmocniejszym punktem był "Higgs Boson Blues".

Po "Push the sky away" Nick zasugerował dzieciakom w chórku aby patrzyły i uczyły się. I zagrali "From Here to Eternity". Niesamowity czad tego numeru został jeszcze spotęgowany przez kontrast umieszczenia go w tym miejscu grania. Cave spazmatycznie wił się na scenie, krzyczał - eksploatował inne rejony (odmęty?) duszy niż kiedy śpiewał “Who cares, who cares what the future brings?”. Przed koncertem miałem nadzieję, na numery z Berlinem związane (dalej były Deanna i "Mercy Seat") Następnie dzieci (i radio) otrzymały dwa rzewne kawałki, po czym chórek opuścił scenę.

Wtedy pomyślałem sobie, że "kurde długo już grają". Myślę sobie, Nick nie grał jeszcze na pianinie, ono pewnie nie jest tam tylko po to aby stała na nim woda i tej myśli zacząłem się trzymać. Ta część koncertu była bardziej hitowa, mniej spójna, była oddechem po pierwszej płytowej. Kończący "Stagger Lee" był wszystkim tym co już wcześniej było w pigułce.


Myślę, że 22.10 pojadę jeszcze do Pragi.

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"

http://www.guardian.co.uk/music/musicblog/2013/feb/08/nick-cave-push-sky-away-stream

powyżej adres do ekskluzywnego streamu z lonplejem..

_________________
un tralala loco

***

To chyba pierwszy album Bad Seeds bez Micka Harvey'a?
Jak to!? Nie będzie rozdzierających akordów, niepokojących odgłosów spod przykrywki??
Nie będzie.
A co będzie?

Płyta ma mocno nasycony początek. Głęboki bas z akordami nabijanymi przez Warrena Ellisa i automat(?) perkusyjny, wydobywający z siebie, stały jak temperatura wrzenia mleka rytm. Kierunek zarysowany, ale podróż ciągle przed nami. Cave przyzwyczaił do niezwyczajnych zwrotów akcji. Artysta wyjątkowy w nasączaniu piosenek tajemniczymi nastrojami. Pastwiący się niskimi rejestrami głosu jak narzędziem do wiwisekcji światów ludzkich i cudownych, zwyczajnych i przerażających, zawsze przekraczających dobre samopoczucie.
Ogromna siła narracyjna jego głosu była przez artystę mocno eksploatowana na wielu poprzednich płytach, tu jednak pozostaje jakby głównym bohaterem, który, żal mówić, nie może przedrzeć się przez banalność kompozycji, które pomimo jakby usilnego dążenia w kierunku transowości, a to przez ciągłe i uporczywe powtarzanie stałych interwałów pomiędzy prawie jednakowymi dźwiękami, a to przez elementy jakichś prawie indyjskich harmonii, nie osiągają zamierzonego efektu po prostu nudząc, albo usypiając.
Nie odnajduję na tej płycie melancholii, bo do niej potrzebna jest, dla mnie, jakaś zmiana, jakiś nieprzewidywalny element, pewna tajemniczość następnych chwil, które zaskakują swoimi powiązaniami. Tu mam coś odwrotnego. Splot następstw pewnych niczym zagadki podstarzałego wujka, który zapomniał o tym, że są jego stałym repertuarem od czterech pokoleń.
Przeszkadza mi natarczywość elementów niby na siłę enigmatycznych, tort jest przebrany demonizowaniem banalnych tematów i ciągłym utrzymywaniem stałej, niezmiennej aury... jak niekończąca się sekunda z jednego dnia jesieni spędzonego w softowej mantrze.
Jako ratunek na to odnajduję wykorzystywanie przez Cave'a "rymów częstochowskich" w tekstach z płyty. Cóż, kiedy po nich następują częstochowskie rymy w muzyce!?
Ja wymagam od tego Artysty więcej.
I czekam na płytę tajemniczą i z muzyką rozszerzającą wyobraźnię.
Tu otrzymałem ciasną klitkę, z mruczącym na siłę do ucha czarodziejem, który zapomniał większości zaklęć.

_________________
un tralala loco

pietruszka, dobrze żeś to napisał. podoba mi się twój tekst.bardzo. ja mimo wszystko będę bardziej entuzjastyczny ale to wkrótce.

_________________
http://67mil.blogspot.com/

po stwierdzeniu, że to najsłabsza płyta w dorobku spodziewałem się innej recenzji (no bo jak to, słabsza od "Nokturamy"?). W gruncie rzeczy to zgadzam się z tekstem Pietruszki, z zastrzeżeniem że mnie się ta płyta podoba i zupełnie mnie nie nudzi. Waham się pomiędzy ***3/4 a ****.

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"

yyy to był taki skrót myślowy:
"najsłabsza płyta w dorobku"="najsłabsza płyta z tych, które znam"

a Nokturamy rzeczywiście nie słyszałem...

_________________
un tralala loco

a to jest zeszyt nicka cave'a z 1984 roku

_________________
ja herez ja herez

Wygląda na słownik.

_________________
Sometimes good guys don't wear white

no właśnie, dziwne nie?

_________________
ja herez ja herez

czy ja wiem czy dziwne, też robię sobie podobne notatki (notuje słowa, których znaczenia nie znam, szczególnie kiedy czytam).

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"

Alfabetycznie?

_________________
Sometimes good guys don't wear white

nie. Wpisuję je później do komputera jako oddzielne pliki. Wtedy są alfabetycznie. Mam też podział ze względu na tematykę, wynika to z tego że czytam trochę publikacji ekonomicznych i prawniczych. Mam też folder ze słowami z poszczególnych książek np z "Doktora Faustusa", którego męczę niemiłosiernie. Robiłem tego rodzaju notatki mniej więcej od trzeciej klasy gimnazjum.

Na marginesie nazwałem to "Słownikiem samozwańczego erudyty"

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"

Drogi Pietruszko, okazuje się, że ani Ty, ani ja nie mamy ani krzty wrażliwości.
Chyba że Wyborcza kłamie.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

kto to pisał? i co to są obiektywne zachwyty?

edit
już wiem kto pisał

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"