Wybrałem się w piątek do Klubu RE w Krakowie na koncert. Co prawda wygospodarowano tam inne miejsce na koncerty, ale poza tym wygląda na to, że klub od jakichś 25 lat się właściwie nie zmienił. To fajne.
Najpierw zagrał zespół ROZWÓD, o którym nic wcześniej nie wiedziałem. To też fajne. Czterech gości z urządzeniami: gitarą, perkusją, basem i innymi generatorami dźwięków, typu laptop, różne kostki i pudełka – zagrali niezłą wiksę. Co do koncepcji i dynamiki, to mi to trochę kojarzyło się z tym co robił Macio Moretti z LXMP czy 60 Minut Projekt – niekonwencjonalne granie, nieoczekiwane zmiany akcji, sporo zaskakujących brzmień i przechodzenia ‘od do’ na różnych płaszczyznach. Rozwód jest niezły – warto ich zobaczyć - podobało mi się, choć nie na tyle, żeby kupić od razu płytę.
Po koncercie TITANIC SEA MOON, którzy grali później, zaraz bym kupował, tyle, że już mam te płyty. Zastanawiałem się jak ta cokolwiek kontemplacyjna i repetytywna muzyka wypadnie na żywo… Wypadła doskonale! Nie straciła wyżej wskazanych właściwości, ale okazała się być bardziej intensywna, dynamiczna i wciągająca. Cóż, fale dźwięku ze sceny odbiera się nie tylko uszami, a te (~~~) otulały, unosiły, pocierały, a niekiedy uderzały bezpośrednio w głowę. Piwnica RE zmieniła się drewnianą chatę, która unosiła się gdzieś pośród nocy.
Ale to jest fajnie złożony zespół. Na perkusji gra Darek Dudziński, który wcale nie sprawia wrażenia profesjonalnego bębniarza. Ale to właśnie doskonale, bo nic nie zasłania tego co robi na swoim instrumencie. Nie ma tu tylko podawania rytmu, napędu - choć ten też jest, intensywny! - jest kontakt z drugim człowiekiem, są emocje i opowieść.
Na basie gra Rafał Szymański. Pięknie brzmi jego instrument: mocno, lecz bez kantów. Jego gra jest ascetyczna, ale powtarzane/przetwarzane motywy są bardzo ciekawe, rzekłbym wyrafinowane, więc ta asceza jest – znów wraca to słowo – intensywna, w odcieniach czerwieni. Określenie „powtarzane” wydaje mi się zresztą mocno nieadekwatne, bo sugeruje wielosłowie, a tego w grze Rafała nie ma, raczej kryje się tam uważne milczenie.
Za to co dzieje się w pozostałej przestrzeni odpowiada Piotr Sulik. Gitara z rozbudowaną podłogą, dwa mikrofony, głos otulony kosmicznymi zwielokrotnieniami, brzmienia przenikliwe, przejrzyste, narastające i unoszące. A na tym koncercie zespołowi towarzyszył też Paweł Nałysnik, który swą gitarą (ze smyczkiem) dodatkowo wypełniał przestrzeń.
I jak panowie zaczęli grać, to można było z nimi popłynąć naprawdę daleko. Dla mnie to co gra Titanic - poza tym, że to ogarnia człowieka barwami, kształtami i fakturami – to dojrzała wypowiedź na temat kosmosu. Wiem, że brzmi to patetycznie, ale proszę mi wierzyć, mam na myśli dość powszechne doświadczenie, intuicję czy poczucie, o którym też dość powszechnie zapominamy, a które wiąże się z poczuciem udziału w tej dziwnej całości. Może przychodzi to z wiekiem? W każdym razie w muzyce zespołu słyszę – oczywiście upraszczając – zachwyt, słyszę też sprzeciw, a przede wszystkim słyszę pytania wysyłane w przestrzeń. I razem nasłuchujemy odpowiedzi...
...i nigdy już nie wróciliśmy do akademika
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
) Escuela Grind, Siberian Meat Grinder, DROPDEAD 
i NAPAL DEATH 
(mimo iż bez mr Pieczarki na basie, któren się był pochorował i zaszczycił nas tylko przy pierwszym kawałku). powiem tyle: "ojej, gdzie moja dupa?" 
