|
Mudhoney w Proximie, Warszawa, 16.10.2009.
No to tak na szybko, żeby wszystko z głowy nie uciekło:
To był fantastyczny koncert. Tak, jeden z najlepszych w tym roku, ale chyba nie tylko. Warto było tłuc się do Warszawy tylko po to, żeby zobaczyć, że jeden z pionierów stylu grunge nadal potrafi dać niezwykle energetyczny występ. To co stało się w Warszawie zaskoczyło wszystkich, a najbardziej chyba sam zespół.
Wróćmy jednak do początku. A na początku było polskie The Black Tapes. Mieli dla siebie równo pół godziny, które potrafili dobrze wykorzystać. Gitarowa energia oraz wokalista, który wyglądał jak psi detektyw Ace Ventura zostały w mojej głowie. Publika co prawda dopiero się schodziła, ale nie ma się co dziwić, gdyż zespół rozpoczął koncert po dziewiętnastej, a na bilecie jasno widniało, że szoł zaczyna się równo o 20… Ktoś przedobrzył. Tak czy owak polecam koncerty Black Tapes. Ciekawe jak się prezentują na własnym gigu. Po płytę również sięgnę.
Dalej było już tylko błoto. Chwilę po 20 pojawiła się gwiazda. Jeśli przyjrzeć się uważnie, to właściwie był to najmniej popularny pierwszoligowy zespół z Seattle. I w sumie przez te wszystkie lata jechali swoim bocznym torem. Hałaśliwie, w niewielkich salach, bez wideoklipów w MTV, bez limuzyn i chyba bez tragedii. W Warszawie potrafili zgromadzić około 500 fanów. Lokal był zapełniony w stopniu zadowalającym. Po coverowej rozgrzewce panowie wystartowali z prezentacją ostatniej swojej produkcji, która z każdym kolejnym odsłuchem zyskuje w moich uszach. To dobry album, który świetnie prezentuje się na żywo. Publiczność od razu ruszyła w tany, młyn był konkretny, co chyba mocno zdziwiło zespół. Ludzie co chwilę surfowali nad głowami. Co ciekawe, przez cały koncert szaleństwo nie ustawało, a w kilku fragmentach wymykało się nawet spod kontroli. Gdy zespół odpalił swój największy hit „Touch Me I’m Sick” publika właściwie oszalała! Myślę, że to był zbiorowy obłęd! Jeden z fanów nawet wdarł się na scenę i był tak szybki, że ani techniczni ani ochrona nie dążyły go złapać! Szybki slalom i skok w publikę!
Zespół na początku patrzył na to wszystko z pewnym niedowierzaniem, ale wraz z kolejnymi kawałkami coraz bardziej się rozkręcał. Było widać ogień, energię oraz zadowolenie. Nagrodą dla publiczności było to, że występ trwał ponad 90 minut, a nie typowe dla nich 70.
Repertuar był doskonały, setlistę przeklejam poniżej. Był też fajny sklepik z umiarkowanymi cenami. 40 za winyla i kompakt. Zakupiłem sobie cd „The Lucky Ones”. Szkoda tylko, że po występie nikt z zespołu nie raczył wyjść do fanów. Wraz z kumplem i bratem czekaliśmy ponad 30 minut. Niestety na próżno.
Po tym jak okazało się, że zespół wystąpi w Polsce, Budyń i Natalia zastanawiali się, kto przyjdzie dzisiaj na ten zespół. Było mnóstwo młodzieży gimnazjalno-licealnej (w tym wiele imitacji Kurta Cobaina i Marka Arma), byli też ludzie w okolicy trzydziestki, czyli ci, którzy poznawali zawieruchę grunge’ową na bieżąco.
Setlista: Money will Roll Right In, I’m Now, The Lucky Ones, Next Time, Inside Out Over You, You Got it, Suck You Dry, Oblivion, Inside Job, Blinding Sun, Sweet Young Thing, Judgement, Rage, Retribution and Thyme, Good Enough, Touch Me I’m Sick, F.D.K., This Gift, Hard-On for War, When Tomorrow Hits, In’n Out of Grace, Hate the Police
Bisy*: The Open Mind, Tales of Terror, Fix Me, Into the Drink, Who You Drivin Now, Here Comes the Sickness
*Ponoć brakuje jakiegoś utworu z bisów. Możliwe.
W przyszłości będę prosić o przeniesienie tego posta do tematu o Mudhoney.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
?
.
Silne zaplecze w postaci różnych W mieście jak ryby tramwajów, chodzących ulicami ludzi, innych Rzek i Nut z Ponidzia - ech piękne to. Bardzo się cieszę z takiego niespodziewanego obrotu spraw wieczorem.
