Steve Hackett "Genesis Extended World Tour 2014"
5.05. Dom Muzyki i Tańca, Zabrze
Po ciężkim dniu, z biletem w kieszeni wsiadam w auto i jadę bo mam blisko. Chorzowski koncert Genesis 7 lat temu przeszedł mi koło nosa, jak wiele innych przyjemności, nie chcę kolejny raz żałować.
Pod DMiT tłoczno od aut i ludzi, patrzę kto się wybiera wskrzeszać wspomnienia i widzę tłumy ludzi w wieku 40, 50, 60 wzwyż, całe tabuny dziadków obu płci, siwych, łysych i podnieconych, w adekwatnych koszulkach np. żółta z Trick of the Tail w której maszeruje dziarski siwy brodacz, albo nawet czarna The Wall, hehe - wszystko się przyda na dobrą okazję.
Sądząc po stojących pod bramą biedakach bilety zostały wykupione (choć zdziwiona widzę potem parę wolnych rzędów z boku). Poruszona tym wszystkim zajmuję samotnie swoje miejsce na balkonie, obok siedzi incognito Peter Gabriel, co identyfikuję bo widziałam go niedawno na bilboardach w Bratysławie, zapewne wpadł zrelaksować się przed majowym koncertem.
W przeciwieństwie do czytanej tu niedawno opinii Dom Muzyki i Tańca kojarzy mi się raczej z salą obrad, z obiektem idealnym na harce zespołu mazowsze, śląskie biesiady ewentualnie występy kabaretu neonówka, a nie na koncerty rockowe, ale nieszkodzi, klimat to ma. Już nie czuję zmęczenia ani złości, tylko siedzę sobie spokojnie, czekam i nie martwię się ze nikogo nie znam, bo znam wszystkich jakby co.
Parę minut po 20 na scenę wychodzi witany burzą braw zespół w składzie 6, a w porywach nawet 8-osobowym: 2 gitarzystów, klawisze, perkusja, klarnet/flet/fagot/kejbord oraz potężny wokalista z olśniewającą kaskadą blond loków, do tego biała koszula i błękitna kamizela, po zdjęciu której ukazuje się wspaniały żabot. Tak więc nieznani ludzie + jeden Steve Hackett wychodzą na scenę i nagle jakimś cudem jak w mordę słyszę Genesis! Zaczynają od Dance on Volcano, a publiczność szaleje od pierwszych dźwięków, każdy na swoim fotelu.
Hackett stoi na środku sceny, niepozorny czarno odziany człowiek ze spuszczoną głową, skupiony na swej gitarze. Wydaje się przygnębiony, może to dlatego że zwiedzał tego dnia muzeum Auschwitz, o czym przeczytałam na fejsbuku, a może ma swoje powody.
Drugi leci chyba Dancing with the Moonlit Knight..Widzę jak siwi faceci przede mną tańczą i wymachują rękami, ale jakoś nikt nie wstaje z tej radości – trochę śmiesznie. Dawno nie byłam na takim koncercie gdzie wszyscy siedzą. Jednak czuje się i słyszy że ludzie są wniebowzięci i reagują jak trzeba, ktoś w nieodpowiednim momencie nie wytrzymuje i zaczyna klaskać, a wtedy z drugiego końca sali na 2 tysiące osób rozlega się surowe upomnienie – jeszcze nie! Przy Firth of Fifth (solo na klarnecie!) widzę że niejeden ociera łzy i wiem ze są tu z tego samego powodu co ja, a to podnosi na duchu. Zespół wydaje się dobrze zgrany, po prostu pinkają sobie bez wysiłku, produkując muzykę która zapiera dech w piersiach. Zmieniają się gitary i flety, dzwonią dzwoneczki, gitarzysta szybkimi spojrzeniami daje znaki, a po scenie przesuwają się kolorowe światła.
Blond wokalista oprócz prezencji dysponuje też odpowiednią barwą głosu – chwilami brzmi jak Phil, miejscami jak Peter, ale specjalnie z tym nie przesadza, choć jest moment w Musical Box gdy nawołując play me my song dostaje odpowiedź od perkusisty, zupełnie jak w starym clipie
. Zresztą wokalistów jest aż trzech, tylko że tamci bez żabotów to wiadomo że już nie to. Nagle blondyn włazi na podium i wygląda jakby chciał poderwać się do lotu, ale rezygnuje. Basista natomiast, noszący zresztą nazwisko Banks przez większość koncertu siedzi na krześle, podobnie jak my wszyscy naprzeciwko. Na samym końcu siada nawet Hackett.
jeszcze: The Knife
Lilly white lilith
Carpet Crawlers
Fountain of Salmacis, coś jeszcze solowego, a na deser Supper's Ready
i już koniec, czarodzieje schodzą ze sceny. Boczne rzędy razem z balkonem stoją teraz na baczność, a front ciągle siedzi – jak już wywalili 2,5 stówy na bilety to się szanują, logiczne.
Jeszcze Los Endos na bis i oszołomieni przelewamy się do szatni. Jedyny koncert w Polsce na tej trasie zakończony, łącznie ok 2,5 godziny w niebie. Szampana jednak nie dostajemy.
Ale wracając jakoś nie śpiewam po angielsku bo nie umiem, tylko śpiewam sobie cała w strachu – po zakazanych placach majaczy straszny sen...
p.s. tylko teraz coraz smutniej, bo to nie był żaden Genesis tylko jakaś ściema.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Z tego zestawu znam tylko trochę Po Prostu (niestety nie widziałem ich na żywo), ale widzę że musiało być rzeczywiście fajnie!
.
