Jane’s Addiction - **** i ½
Uczciwie muszę przyznać, iż początkowo nie lubiłem tej płyty. Nie ma w tym chyba zresztą nic dziwnego – poznawanie JA zacząłem od NS, a potem dopiero dotarłem do pierwszej płyty. Spodziewałem się jakiejś zakręconej i energicznej koncertówki o rokendrolowym klimacie, a dostałem coś innego. Mimo całej energii tych piosenek jest to chyba najbardziej ich kameralna płyta tzn. są tutaj wymiatacze, ale mimo wszystko nie ma tutaj jeszcze tyle klasycznego rocka co na następnych płytach, a więcej takiego półakustycznego, klubowego grania – te wszystkie My Time, Jane Says, raczej łagodnie zagrane (co nie znaczy oczywiście, że źle) covery czy moje ulubione, psychodeliczne i piękne I would for you to dla mnie taki rdzeń tej płyty. Bardzo cenię wspomnianą już kameralność tych numerów.
Z rockowych rzeczy zawsze podobało mi się Whores – ten basowy początek jest świetny. BTW – ktoś kiedyś porównywał JA do Led Zeppelin twierdząc, że oba zespoły opierają się na interakcji między charyzmatycznym wokalistą i oryginalnym gitarzystą. Wg. mnie nie jest to idealne porównanie bo w JA znacznie więcej miał do powiedzenia basista. Jane’s Addiction bez Averego to jednak nie do końca to. Dlatego tym bardziej cieszę się, że powrócili w oryginalnym składzie.
Aha – Pigs In Zen zawsze bardziej podobało mi się w wersji studyjnej, natomiast Jane Says stało się w niej z lekka nijakie.
Nothing Shocking - *****
Mimo całej nieciekawości studyjnej wersji Jane Says, to jednak ***** obowiązkowo. Dla mnie to jest ta sama półka co „Blood Sugar Sex Magik” czy „Nevermind” – jedna z tych cudownych płyt, które wtedy dokonały małego przewrotu wysyłając osiemdziesionę do lamusa, a z drugiej – po 15 czy 20 latach od wydania wciąż brzmią świeżo. Trudno powiedzieć o tej płycie coś odkrywczego - panowie nie ukrywają swoich inspiracji zespołami z lat 70 i 60, jednakże te inspiracje są tak różnorodne, iż powstała nowa jakość. „Up the beach !” – chyba najlepsze intro w historii współczesnego rocka, tutaj kolejna uwaga – nie lubię gdy gitarzyści grają za dużo solówek, a Navarro jest przecież gitarzystą typowo solówkogennym – a mimo to bardzo cenię sobie jego grę. Dalej różne numery, generalnie jest to bardzo równa płyta. Są też przebłyski Ted, Just Admit It... – razem z 3 days mój ulubiony utwór JA. Chyba na dzień dzisiejszy bardziej lubię Teda – tzn. oba utwory są świetne, ale chyba w Tedzie jest więcej spontaniczności i luzu. Sumerrtime Rolls – świetnie oddany nastrój wakacji, błogość, słońce grzejące dachy domów, zielona trawa, radość, leniwe popołudnie
Jedna z tych piosenek, w której muzycy operują klimatem i wywołują konkretne (przywołane przeze mnie powyżej) obrazy. Są takie utwory, w których muzyka i tekst jest jedną nierozerwalna całością – jak „Riders on the storm”. Myślę, że to ta kategoria. Mountain song – prosty riff, a jak ładnie całą piosenkę napędza. Świetny nastrój. No i Pigs In Zen – z jednej strony rockowa, energia i wykop, a z drugiej czający się między dźwiękami ciężar.
Ritual de lo Habitual - ****
Czegoś jednak brak. Mam z tą płytą podobny problem jak z niektórymi płytami z lat 60 – że niby jest tu wszystko i rock i psychodelia i aranżacyjne smaczki i czad i wykop i subtelność, a jednak całość nie żre do końca. Myślę, że popełniono błąd z tym podziałem płyty na dwie części – ja na ich miejscu jednak przemieszałbym te piosenki typowo rockowe z dłuższymi formami. Te rockowe piosenki są wielce okej, ale jeśli słucha się ich pod rząd to trochę zlewają się w całość, natomiast jeśli chodzi o drugą część to nie zawsze chce mi się słuchać kilku takich długich rzeczy za jednym razem. Chyba zrobię na własne potrzeby swoją wersję tej płyty z inną kolejnością – może wtedy bardziej zażre.
W każdym razie jeśli oceniać piosenki wyrwane z kontekstu – to jednak wysoka klasa ! Prawie każda z piosenek z pierwszej części sama w sobie jest świetna – i każda z nich jest takim wzorcem rockowego przeboju – są i dobre riffy (Stop!) i wpadające w ucho refreny i jakieś kombinowanie. Co do drugiej części – 3 days to ******, w pozostałe utwory jeszcze nie wgryzłem się tak bardzo, ale podobają mi się.
Tyle mam do powiedzenia. Reszty płyt (poza bootlegiem z 1991 roku nagranym chyba na Lollapaloozie) nie znam.
Znam też pierwsze P4P ale nie na tyle dobrze osłuchałem, aby coś więcej napisać. To Deconstruction mnie ciekawi - chyba muszę to poznać. No i bardzo lubię OHM RHCP.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
:):):)
