Ultima Thule

No, trochę czasu minęło, pora wrócić do zagubionych gwiazdek .

Dziś "Waiting For The Sun". Mam płytę z początku lat 90. I bardzo dobrze, bo na Poddaszu z Gerem i Crazym słuchaliśmy jubileuszowej edycji, inaczej zmiksowanej, i nie chciałbym tego powtarzać. Większość numerów brzmiało zdecydowanie gorzej! Jest jeszcze jedno, podobna sprawa do tej, o której pisał kiedyś Crazy przy pierwszej płycie Doors: na kasecie miałem inną kolejność i nie wiem czy nie była ona lepsza od tej oryginalnej .

Hello, I Love You - landrynka, której istnienia nie jestem pewien: *** i pół
Love Street - jeden z tych utworów na płycie, który teraz podoba mi się bardziej niż przed laty: ****
Not To Touch The Earth - *****
Summer Almost Gone - mam forumowe skojarzenia, ale ten numer akurat zawsze lubiłem: **** i pół
Wintertime Love - tu też awans i wolę zwrotki niż refreny; moment instrumentalny z wokalizą ładny: ***
The Unknown Soldier - tu wiele zależy od momentu, często chwyta, czasem nie, ale dziś tak; trochę taki Tarantino: ****+
Spanish Caravan - spanish mi nie zawsze podchodzi, ale Caravan jest w porządku, najlepsze galeony i ten fuzzik tam: **** i pół
My Wild Love - też wiele zależy od dnia, czy wciąga czy też męczy; ale nie jestem wrogiem: *** i pół
We Could Be So Good Together - to mnie zaskoczyło; i w ogóle zawsze lepiej wypada w odsłuchu niż we wspomnieniu, czy to nie dziwne? w każdym razie na teraz (właśnie leci): ****
Yes, The River Knows - tak, rzeka wie; jaka plastyczna muzyka: **** i pół
Five To One - pozdrawiam Crazego : *****-

Całość pewnie ****

I teraz ciekawa sytuacja, bo dotąd bazowałem na starych wydaniach, a następne trzy albumy mam w nowych wersjach. Ale te lubię, albo wręcz poznałem w takiej edycji. Pewnie trzeba by posprawdzać, ale nie będę tego robił. Po prostu pojadę dalej .

PS. Ta płyta chyba lepiej funkcjonowała ze zmienianiem stron, bo przeskok między Soldierem a Caravanem jest duży, ale - w wyobraźni - obracamy winyl i pyk: jesteśmy w Andaluzji .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

nawet nie pamiętałem, że mam to wydanie ze zmianami, pewnie kupiłem stosunkowo niedawno z myślą o audycjach i nigdy tak naprawdę nie przesłuchałem

teraz sobie puszczam z Deezera niejakie Waiting for the Sun (50th Anniversary Deluxe Edition), brzmienie na szczęście odsączone z irytujacych trebli, ale trochę za to zbyt selektywnie i mniej ognia

Hello *** i1/2 serio, lepiej to wyglądało, gdy śpiewaliśmy to jako 17-latki z Triangelsami, mieliśmy lepsze harmonie i powyżej 20 lat ten tekst jest trochę...

Love Street **** i 1/2 jedyny numer, który być może wypadał lepiej (lub przynajmniej intrygująco) w tym nowym 40-letnim miksie z podwojonym wokalem
Not to Touch the Earth *****
Summer *** i 1/2 ładny tekst i w ogóle ładne, ale gdyby nie wspomniane przez Witka forumowe powiązania, to by mnie znudził
Wintertime Love ***** zawsze miałem słabość to tego numeru mimo nieco cukierkowego tekstu, wspaniała partia klawesynu, no i takie ludzkie nagle to Doors
Soldier **** rzeczywiście, nie zawsze przekonuje, ale zazwyczaj tak, świetna aranżacja, mocny wokal
Spanish Caravan ***** ja akurat wolę (lekko) Spanish od Caravan, ale to nieważne, ciągle najlepszy numer na płycie dla mnie, ciągle mnie woła do tej Hiszpanii (lub do onej za nią przepadającej )
My Wild Love * wielka pomyłka, a już ten 40-letni miks, w którym nic nie trzyma się kupy, wręcz groteskowy
We Could Be **** mocny średniak, lubię utwory, w których nikt nic wielkiego nie widzi, od razu bym dał szóstkeń, ale dzisiaj nie
River Knows ***** to jest ten mój ulubiony odcień Doors, niegupi, niewężny, piękny
Five to One **** ma to jakąś wielkość, choć głównie pijacką

całość pewnie też ****

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

Dopiero u Ciebie zauważyłem, że źle wpisałem gwiazdki dla Wild Love, miało być trzy i pół. Dlatego wyedytowałem (również u Ciebie ), a jak coś, to mam wcześniejszą notatkę w charakterze dowodu .


Się trochę zastanawiałem nad tym numerem. Dla mnie on wygrywa grą Densmora - ten drive mnie zawsze bierze, ale we wspomnieniu dominują inne walory, mniej przekonujące.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Welcome to "The Soft Parade"

Długo znałem tylko "Touch Me" z tej płyty i raczej byłem na nie. Kiedy wreszcie posłuchałem całości z jednej strony byłem pozytywnie zaskoczony, z drugiej zbulwersowany. Z czasem opinia się ustała.

Tell All The People - trudno znaleźć tu gotyckie mroki, za to niemało jest soulowego klimatu, no i ten rozmach; cóż, kiedy mi się podoba: ****
Touch Me - Jim jest tu trochę jak Karel Gott, ale i doorsowość się wsącza; bardzo udana kompozycja: **** i pół
Shaman's Blues - poruszające, a niehisteryczne, sure thing: *****
Do It - pustak, ale nie taki zły: ** i pół
Easy Ride - pustak, ale zabawny; i dobrze bębni ten koleś: ***
Wild Child - pustak, ale fajnie buja; szkoda, że się nie rozwija: ***+
Runnin' Blue - ...i kiedy wydaje się, że płyta wraca na właściwe tory, szok! - wstawki country ; uczucia pomieszane, ale muzycznie dzieją się ciekawe rzeczy: ***+
Wishful Sinful - zapada: ****
The Soft Parade - dziesięć minut zajebistego kina! może najdłuższa część trochę za długa, może czegoś wyrazistego na końcu brak, ale i tak: *****

Ciekawa jest ta zmiana, przejście w zwyczajność, jak Droga albo PMK . Soulowe stroje - Kozmic Blues Janis Joplin może przyjść do głowy - ale pod tą fasadą coś innego, gdzieś tu jest zakorzeniony w zwykłej rzeczywistości trzeźwy, dość mężny, egzystencjalizm, przeszywany jednak jakąś tęsknotą. I ten wątek znajdzie swoje rozwinięcie.

Całość: ****

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

przez długi czas moja ulubiona płyta Doors, trochę na złość

1. Tell All *** - no jednak za wolne, za długie... Nie mam w nienawiści tych trąbek, ale tu jednak mało esencji - za to dobre wspomnienia, bo katowaliśmy to z Triangelsami co niemiara

2. Touch Me **** - najlepsze jest croonerskie zwolnienie now IIII'm gonna looove you, ale bez tej szybciej cxęści byłoby nie do zniesienia, czegoś tu jeszcze brakuje do pełni szczęścia

4. Do It ** - dość toporne

5. Easy Ride *** i 1/2 - dużo tu poukrywanych smaczków i niespodziewanej poezji, choć cąłośc miałka

7. Runnin' Blue **** i 1/2 - w niektórych wersjach w części środkowej runnin' scared.. jest dwugłos na jednej sylabie (scared) , w niektórych nie, dziwne, fajny balans między Jimem i Krygierem, o dziwo trąbki dodają energii, Captain Sexy Banjo!

8. Wishful Sinful ***** - jako się rzekło kiedyś (ta, rzeka wie) - najbardziej MoodyBluesowy numer Doors (tak Siora powiedziaa), trudno waszmości nie millować

do pozostałych mam zastrzeżenia natury "duchowej" (najmniejsze do Shaman's Blues - niby ***** ale przeszkadza mi to z d*** you'll be dead and in hell) na razie powszczymam od głosowanja skronj

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

To ciekawe, wyciąłeś duchowo trzy numery, które w moim odczuciu dalece wystają ponad całą resztę. Kiedyś, w epoce (tzn. w '91, nie w '70 ), to swoim zwyczajem przegrałem sobie te trzy numery na self-made składankę doorsowską, a resztę wywaliłem w diabły

Czyli klasyka: jak się uzna, że obiektywnie najlepsze jest to, a najgorsze tamto, to wtedy się okazuje, że u Gera jest dokładnie na odwrót

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Aż mi się zachciewa podobnego przelotu. Co prawda gwiazdkowania serdecznie nie znoszę więc się nie dołączę klawiatura, to może uchem przynajmniej?

_________________
Blaszony
Każde zwierzę koi dotyk.

Ja dalej przelatuję, mam już mniej więcej gwiazki do następnych dwóch płyt. Ale brak weny do pisania, więc się wstrzymuję.

Co do samego gwiazdkowania, to traktuję tę czynność z przymrużeniem oka. Na koniec zobaczę czy zgadzam się sam z sobą.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Przypomniał Muzzy...

52 rocznica ucieczki Jima Morrisona do Afryki!

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Prezentacja "premierowego wydawnictwa" z 8 września 2023 r. The Doors - Live At The Matrix 1967: The Original Masters 3 CD/5LP

https://www.youtube.com/watch?v=i-Z5g2o12oU&t=3837s

Oo dzięki! Miałem kiedyś kasetę piracką typu Takt z jakąś częścią Live at the Matrix. Chętnie do tego wrócę w tym jakże szerokim wydaniu! Dzięki!

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Gwiadkowałem tu kiedyś płyty DOORS, zapoznając się z nimi na nowo. Nie dokończyłem naonczas, więc może teraz? Ale zaburzę chronologię, wiadomo dlaczego.

The Changeling - *** i pół (lubię, ale nigdy nie sięgnąłem po płytę, żeby usłyszeć ten utwór, a jeśli tak, to ze względu na instrumentalne spiętrzenie)
Love Her Madly - ***** (coś co pisałem przy okazji Soft Parade: zakorzeniony w codzienności mężny egzystencjalizm z przebiciami na coś więcej; super drive!)
Beed Down So Long - *** i pół (o słodka dobitności!)
Cars Hiss By My Window - *** i pół (ciało nie reaguje na sam tytuł tak jak na ten groove)
L.A. Woman - *** - (niezbyt ciekawy kawałek, męczy się ten Morrison... najlepsza gitara w prawym głośniku, fragment z płonącymi włosy i instrumentalne przejście w kierunku pana Mojo; ale pod koniec to i te trzy gwiazdki LAWoman bledną - "ogólnie menconca" jest jak powiedziałby baca)
L'America - ***** (intryguje i wciąga w te intensywne i zmienne emocje, chyba się wyspali po poprzedniej stronie)
Hyacinth House - ***** (wspaniale niesie ta muzyka jakieś nieoczywiste odczucia)
Crawling King Snake - ** (chociaż gdyby było <2)
The Wasp - ***** (bardzo bardzo - i super Crazy napisał w surviworku)
Riders On The Storm - ***** (bla bla bla)

Całość jednak nie chce być zwykłą sumą wrażeń poszczególnych utworów, bowiem urasta. Powiedzmy do **** i pół.

A najlepszym muzykiem The Doors był Jerry Scheff .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Oczywiście nie zgadzam się z większością tych ocen, bo dla mnie tam nie ma niczego poniżej pięciu gwiazdek z minusem (większość ma 5 albo 6), a całość sześć, ale dzięki za ten wpis Natchnął mnie, wraz z surwajworem, do obejrzenia dziś, po wielu latach, filmu Stone'a

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Gwiazdki to rzecz umowna, ulotna i dodatek, który może stanowić zarzewie, ale nie musi.

No, kończmy wreszcie!

Roadhouse Blues - *** i pół (Płyta zaczyna się od niezłej bluesowej stylizacji. Z rzadka wciąga, przeważnie się dłuży. Ashen lady najlepsza).
Waiting for the Sun - ***** (Pierwszy utwór The Doors, który bardzo mi się spodobał, a był to jeszcze rok 1990. Z całej kasety, która zawierała debiut i Morrison Hotel pokochałem właśnie ten. Świetna dramaturgia - wciąż działają na mnie podskoki . Ma ten numer dla mnie coś archetypicznego, tak ogólnie, jak i w szczegółach, np. te powyginane partie gitar czy buczące klawisze).
You Make Me Real - *** i pół (Lubię ekspresję, jaka się tu pojawia!)
Peace Frog - ***** (A tu wchodzi lekkość, drive i ekspresja w specyficznej proporcji - ta płyta to w pewnym sensie majstersztyk Doorsowskiej muzykalności. Nie ma tu tyle gotyckości, co niegdyś, ale głębie w moim odczuciu pozostają. No i jaki Jimek!).
Blue Sunday - **** i pół (A tu wychodzi, nie ostatni raz zresztą, jak dobrze ta płyta jest ułożona. Bardzo urokliwa akwarelka. I "lala" w porę ucięte ).
Ship of Fools - **** (Zaczyna się nie aż tak, ale bardzo dobrze się rozwija. Morrison Hotel wyróżnia się czymś szlachetnym w sferze aranżacyjno-brzmieniowo-produkcyjnej, czyż nie?)
Land Ho! - **** (Zaczyna się nie aż tak, ale bardzo dobrze się rozwija. Morrison Hotel wyróżnia się też jakimś lekko ironicznym dystansem, gdzie element zabawy miesza się z serio sprawami. Land ho!!).
The Spy - ***** (Mimo pewnej barowości, to jednak rzecz mistrzowsko poprowadzona, pauzy, akcenty i mruknięcia. Wzniesienia i opadania. And I knoow. True story bro).
Queen of the Highway - ***** (Ach, błyszczy tu ta lekkość, świeżość, żeby nie powiedzieć czystość muzyki. Jeden z centralnych punktów albumu. Whirlpool... ).
Indian Summer - *****- (Inny wymiar - jakby odprysk The End, choć w innej chromatyce emocjonalnej, prawda?)
Maggie M'Gill - *****- (A ten groove tak wciąga! Nie ma w nim nic przyciężkiego, a jeszcze się interesująco modyfikuje. Aż faktycznie chce się wyruszyć! Choć Morrison pod koniec traci wątek i wrzuca jakieś kocopały, że aż chce się gwiazdkę zdjąć. Ale niech zostanie).

Aktualnie jest to moja ulubiona płyta The Doors. I ją właśnie uważam za najrówniejszą.



A! Jeszcze PS sprostowanie. Kiedyś napisałem, że...



I co prawda "The Soft Parade" wciąż mam tylko w wersji remiksowanej, ale "Morrison Hotel" i "L.A. Woman" kupiłem w wersjach pierwotnych, używanych. Bardzom z tego powodu rad . Te właśnie edycje stanowiły podstawę powyższych wpisów.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?