Ultima Thule

może kiedyś w Poznaniu, tak jak na jesieni Hawkwinda

_________________
ćrąży we mnie zła krew

wczoraj słuchałam tourdefrance kraftwerka crazy

_________________
ja herez ja herez

...Canów ci u nas dostatek.... ..zapraszamy!

_________________
ooooorekoreeeoooo

Ash Ra Tempel - "Schwingungen"

1972
Program:
1. Light: Look At Your Sun (Light And Darkness I) - 6:12
2. Darkness: Flowers Must Die (Light And Darkness II) - 11:50
3. Schwingungen (Suche-Liebe) - 18:57

Druga płyta, już bez Klausa Schulze, który poświęcił się solowej karierze.
W jego miejsce pojawia się perkusista Wolfgang Mueller a gościnnie wystapili John L. (voc, jew harp, percusssion) Matthias Wehler (alto sax) i Uli Popp (bongos).

Płyta znów składa się z dwóch części.
Pierwsza to suita „Light And Darkness” w dwóch częściach. „Light: Look At Your Sun” to mój ulubiony utwór na tej płycie i chyba okładka jest ilustracją tego tytułu. Utwór brzmi jakby Pink Floyd zagrało bluesa i wydaje mi się znajomy od pierwszego przesłuchania. Świetna solówka.
Po nim następuje „Ciemność ”. Zaczyna się od krótkich (na szczęście) eksperymentów, które przechodzą w odjazd z Johnem L. w roli głównej. Kurde, skąd oni w tym krautrocku brali tych wokalistów, zero oporów i mało ich obchodzi czy się komuś spodoba to co z siebie emitują. W ogóle niby tak grają i "śpiewają" bez składu i ładu ale jako całość ma to sens. Spina to wszystko do kupy sekcja i gitara Göttschinga.
Niestety na drugiej stronie płyty tylko ostatnie pięć minut w miarę ciekawe. Początkowe czternaście minut to elektroniczne plumkanie i eksperymenty bez wyraźnego pomysłu.
Całość brzmi nowocześnie nawet dzisiaj, ale to w przypadku krautrocka mozna uznać za standard.
Podsumowując pierwsza strona prawie genialna, druga bardzo średnia.
Ogólna ocena wychodzi na ****-.

PS.
Wydaje mi się, że Darkness powinno trafić w gusta Elronda.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

....na pewno posłucham ! dziś w ogóle słuchałem pierwszej płyty Ash ra tempel i bardzo mi sie podobało ,szczególnie drugi utwór....bardzo fajna gra Gottschinga na gitarze.

_________________
ooooorekoreeeoooo

a potem też i ja - ciekawa stojąca muzyka, bardzo dobra jako tło do rozmowy, tak że ściany się rozstepują i wyzierają z szumem nowe przestrzenie

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

Timothy Leary & Ash Ra Tempel – “Seven Up”

1973
***3/4

I.Space 15:55 [a)Downtown, b) Power drive, c) Right hand lover, d) Velvet Genes]
II.Time 21:37 [a)Timeship, b) Neuron, c) She]

Czas na płytę, której historia powstania mogłaby być materiałem na scenariusz filmu.
Ale od początku.
Timothy Leary – któż to taki?
Wikipedia podaje:

Dla powstania płyty najbardziej kluczowym faktem było jednak osadzenie go w więzieniu. W styczniu 1970 roku dostał 10 letni wyrok za incydent z 1968 związany z posiadaniem marihuany. Dzięki oszukaniu psychotestów, które znał od podszewki trafia do łagodnego więzienia, ponieważ testy "powiedziały, że nie rokuje ucieczkowo. Z kicia ucieka po telefonicznym drucie we wrześniu 1970. Na fałszywym paszporcie ucieka z USA i po wędrówce trafia do Szwajcarii, do miejsca narodzin LSD.
A jak dochodzi do współpracy Ash Ra Tempel z Learym? Ano zespół wpadł na pomysł nawiązania współpracy z jakimś bohaterem amerykańskiego undergroundu. Pierwszym kandydatem był Allan Ginsberg, którego fragment tekstu znalazł się na okładce pierwszej płyty Ash Ra Tempel. Niestety namierzenie Ginsberga okazało się niemożliwe. Wtedy Rolf-Ulrich Keiser, twórca niezależnej niemieckiej sceny muzycznej i opiekun Ash Ra Tempel, dowiedział się, że Timothy Leary jest tuż za miedzą. Tak doszło do współpracy.

Leary chciał, żeby płyta była ilustracją „odmiennych stanów świadomości” jakich doświadczył zażywając "to i owo", głównie LSD.
Stworzył mapę tych stanów umysłu.
Strona pierwsza płyty - Space - miała być o czterech stanach niższego poziomu, strona druga - Time - o trzech wyższych stanach.
Tyle jeśli chodzi treść.
Jak wymyślili tak zrobili.
Strona pierwsza płyty to wspomniany wcześniej utwór Space składający się z czterech części (piosenek). Na początek blues Downtown, dość zwyczajny, po nim psychodeliczno-kosmiczny Power Drive. Right Hand Lover to znów rockandrolowy kawałek krążący w kosmicznej przestrzeni. Velvet Genes też trochę rockandrollowe, powraca na moment początkowy bluesowy Downtown w kosmicznej oprawie.
Na stronie B zgodnie z założeniem wchodzimy na wyższy poziom, wędrujemy w terytoria znane chyba tylko tylko Leary’emu .
Time w swoich trzech częściach to utwór praktycznie instrumentalny z pojawiającym się głosem Leary’ego. Ta strona B o wiele bardziej mi się podoba od strony B z poprzedniej płyty. Szkoda, że A tym razem gorsza.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

..polubiłem tę kapelę....i myśle ,że Schwingungen dałbym nawet *****

_________________
ooooorekoreeeoooo

pierwszej stronie ja też ale na drugiej za mało muzyki w muzyce.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

Zespół założony w 1971 roku, wydali cztery płyty i rozpadli się w 1975. Słyneli z eksperymentów nie tylko w muzyce, ale również w grafice. pierwsza płyta była wytłoczona na przeźroczystym winylu i włożona w równie przeźroczystą okładkę ze zdjęciem rentgenowskim pięści (po niemiecku faust to nic innego jak pięść).
Faust reaktywował się w latach dziewięćdziesiątych i gra po dziś dzień. Współpracowali m. in. z Dalek i Nurse With Wounds. nagrali równiez swoją wersje ścieżki dźwiękowej do "Nosferatu" Murnaua (w dwóch wersjach!)

1971 "Faust" ****

36 minut, ale tylko trzy utwory. Pierwszy "Why Don't You Eat Carrots" to przeróżne dziwne dźwięki [jest krótki sampel (przypominam - 1971 rok!) z Beatlesów] na przemian z powtarzającym się motywem (wchodzi w głowę jak FMJ). Początkowo jest on grany na fortepianie, później odgrywa go pijana orkiestra dęta.
Reszta płyty jest w podobnych klimatach - fragmenty muzyki wśród eksperymentów dźwiękowych. Ciekawa rzecz, ale raczej nie do czestego słuchania.

1972 "Faust so Far" ****1/2

Dużo bardziej "muzyczna" od debiutu. Nie porzucając eksperymentów udało im się zawrzeć je w bardziej poukładanej formie. Utwory sa ciekawie skomponowane i bardzo urozmaicone. Początek płyty to "It's a Rainy Day, Sunshine Girl" - jeszcze bardziej transowy niż NEU! !. Zaczyna się od wbijającej w ziemię genialnie powtarzalnej perkusji. Potem wchodzą kolejno: fortepian, wokal powtarzający na okrągło "It's a Rainy Day, Sunshine Girl" i gitara brzdąkająca jak w "European Son" VU. Rewelacja.
Trzeci z kolei "No Harm" trwa ponad 10 minut. Początek przypomina "Atom Heart Mother" może lekko King Crimson, ale przechodzi w brzmienie lekko NEU!owe.
Póxniej jest równie ciekawie: trochę hałasu, muzyka jak z kreskówek, "Me lack Space..." - miniatura na trąbke i fortepian (dźwięki fortepianu z początku brzmią niemal identycznie jak "Warszawa" Bowiego).
Dużo przystępniejsza niż jedynka a nie mniej ciekawa. Warto (trzeba nawet!) zapoznać się chociażby dla "It's a Rainy Day, Sunshine Girl".

1973 "Outside the Dream Syndicate" **** (większość "normalnych" słuchaczy oceni ją na *)

Płyta nagrana przez Faust razem z Tony Conradem. Conrad grał wcześniej (razem z Johnem Cale i Angusem Maclise z The Velvet Underground) w The Dream Syndicate - grupie stworzonej przez awangardowego kompozytora La Monte Younga. Dodam jeszcze, że to prawdopodobnie Conrad wymyślił nazwę dla VU .
Ta muzyka nie jest juz nawet transowa, ale brutalnie monotonna. http://www.youtube.com/watch?v=_hgvK9k39K0Tylko maksymalnie uproszczona, niezmienna linia perkusyjna i bezlitośnie dronujące skrzypce. Brzmi to jakby zaloopwac dwie sekundy wycięte z "Venus in Furs". I tak przez dwadzieścia minut. Jeśli jednak bliżej się zapoznac z ta muzyka to okaże się, że z czasem się zmienia. Zmiany zachodza jednak w tempie wręcz niedostrzegalnym. To tak jakby usiąść w cieniu i obserwować leniwca wracającego z przerwy obiadowej.
Drugi utwór jest znacznie bardziej słuchalny. Metoda ta sama, ale perkusja jest bardziej urozmaicona, pojawia się więcej instrumentów a ewolucja utworu jest dużo wyraźniejsza.
Bardzo mi sie ta płyta spodobało, ale jest specyficzna. Jeśli ktoś nie przepada za takimi klimatami niech lepiej się nie zbliża.

1973 "The Faust Tapes" ****1/2

Znów odejście od muzyki. Ta płyta to kilka psychodelicznych "wczesnofloydowych" piosenek zatopionych w kolażu dźwiękowym. Ta płyta w większości składa się z krótkich (większość trwa około minuty) fragmentów nagrywanych przez zespół przy różnych okazjach. Dzięki temu płyta nie nudzi (co zdarzało się przy pierwszej płycie), Nawet jeśli jakis dźwięk się nie spodoba, po chwili słychać coś nowego. Cały czas coś się dziej.

1974 "Faust IV" ***3/4

Pierwszy utwór nazywa się "Krautrock" i trwa 12 minut. Brzmienie z lekka NEU!owe z ta jednak róznica, ze perkusja pojawia się dopiero pod koniec. Dalej jest równie różnorodnie: kosmiczne hałasy, folk, przesterowane gitary - do wyboru do koloru. Podobna sytuacja co na "Faust so Far". Zespół znów spróbował przedstawić swoje eksperymenty w lżej strawnej formie. Nie tak ciekawa jak "The Faust Tapes" i mniej fajna niż "Faust so Far", ale wciąż warta uwagi.

_________________

....też miałem pisać o Fauście

_________________
ooooorekoreeeoooo

Taka ciekawostka. Odkryłem kiedyś w bezmiarze internetowej muzyki pewien genialny kawałek (tu jest). I całkiem niedawno wyczytałem, że ktoś przypisuje mu pokrewieństwo z krautrokiem. Co na to znawcy tego ostatniego?

P.S. Jak się postarać, to można też znaleźć całą płytę, ale niestety nie warto.
P.P.S. A! Utwór jest długi. Trwa ponad 11 minut.

Nie chciałbym tu podawać się za jakiegoś znawcę, ale i tak nie powstrzyma mnie to przed wyrażeniem swojej opinii.
Utwór rzeczywiście fajny i mam nienachalne skojarzenia z krautrockiem. Początek i te dziwnodźwięki pobrzmiewa mi Faustem. Bębny (?) wchodzące w początkach piątej minuty i nabieranie przez utwór rytmiczności to już zdecydowanie NEU! (chociaż nie tak żwawe tempo jak u nich). Czy mam rację czy nie, kawałka warto posłuchać.
Niepomny ostrzeżeń poszukałem całej płyty i mam zamiar ja obadać. Ta leszczyna narobiła mi apetytu.

_________________

Z tym jest trochę problem, bo strona Autoplate'a ciągle nie działa i nie udało mi się znaleźć miejsca, gdzie byłyby wszystkie utwory naraz. Ale po odwiedzeniu stron kilku, można już album skompletować.

W tagach pliku jest podany adres strony: http://www.autoplate.cc. Tam można znaleźć całość.

_________________