Ultima Thule

a który to taki?

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

A ma znowu wąsy?

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Andy Gill z miesięcznika MOJO wspomina koncert zespołu Faust z pierwszej połowy lat 70-tych (tłum. A. Czył):

(...) Faust, jednakże, pozostaje jasno w mojej głowie po dziś dzień – całkiem niezłe osiągnięcie, zważywszy na to, że zagrali w niemal pełnej ciemności rozjaśnionej jedynie iluminacją kilku ekranów telewizyjnych zwróconych ku zespołowi. Widać było także z boku wyłączony stół do pinballa [flippera – przyp. I. Sek]. Przed telewizorami kilka wygodnych i dobrze wypchanych foteli i zestaw perkusyjny. I coś jakby betonowy kloc pośrodku sceny.
(...)
W tej ciemności można dostrzec kilka pewnie owłosionych kształtów rozsiadających wygodnie w fotelach i tulących gitarę lub bas. Pojawia się pełen determinacji bębniarz i podaje rytm, z minimalistyczną efektywnością. Foteliści uderzają akord i z zapamiętaniem brną w nim dalej. I jeszcze. Nie ma tu nic z dekoracji i połyskującego warsztatu „progresywnych” kolegów: mamy tu do czynienia z riffem w czystej postaci i niczym poza tym, pierwotnym jak u Jamesa Browna, tylko że nie da się przy tym tańczyć. No bo jak, skoro nie ma odskoczni w postaci drugiego akordu? Punkt wyjścia ciągnie się w nieskończoność i nic z tego nie ma.

Trwa to 5 czy 10 minut i nagle któryś z muzyków odkłada instrument, pomaga sobie wstać z fotela i przemyka się ku automatowi do pinballa [flippera – przyp. O. Mniał (już to mówiłeś {zamknij paszczę i nawias})] i zaczyna przez chwilę na nim grać i to pipipi i tointointoin automatu (na pewno tak nie było w oryginale) przynoszą wytęskniony dodatek do riffego, który kłębi się bezlitośnie niepowstrzymany jak golem. Game over i gracz przenosi uwagę na telewizor zmieniając kanały na chybił-trafił-metafizył (przestań). Potem, jakby znudzony, przechodzi do tego betonowego kloca podnosząc coś co było za nim schowane – wiertarkę hydrauliczną albo młot na prąd, którym bez dalszego ociągania, zabiera się do pracy.

Huk jest nie do zniesienia a fragmenty betonu niebezpiecznie sypią się na pierwsze rzędy widowni, ludzie zasłaniają oczy łokciami. Ale w tym wszystkim jest coś ożywczego, co być może przypomina ów dreszcz wyzwolenia, który musiał przeszyć inną publiczność, na początku XXw. na wystawach surrealistów, pokazach „machiny hałasu” futurysty Luigiego Russolo czy podczas wykonywania Święta wiosny Strawińskiego – poczucie przekroczenia bez odwołania jakiegoś Rubikonu, przesunięcia granicy jakiegoś tabu. Wszędzie dookoła opadają szczęki. Nawet ta część widowni, którą wcześniej męczyła ta nieubłaganie statyczna muzyka, wydaje się zdobyta, radosne uśmieszki przebiegają przez twarze rozjaśnione wybornym aktem artystycznego terroryzmu. Gdyby można było coś usłyszeć ponad całym tym zgiełkiem, byłyby to wiwaty.

Jak wszystkie przekroczenia estetyki, także to ściąga oburzenie, z niespodziewanej strony. Nagle młot zostaje uciszony i telewizory, i pinball [(ani mi się wash!!!) yyy...], i elektryczne gitary. Dopływ prądu na scenę został odcięty. Zapalają się za to światła. Speszeni muzycy śmieją się pod nosem gdy ładnie ubrany człowiek, dyrektor hali czy ktoś w tym rodzaju, staje z przodu i zwraca się do widowni.

„Dość już tego!” – krzyczy na nas. „To nie jest muzyka!” Świetne dopełnienie występu. Tak świetne, że przez chwilę podejrzewam, że zostało wyreżyserowane. A jednak nie – to smutny Horacy na próżno próbuje obronić ustalone ramy muzycznej poprawności – przed tymi hordami barbarzyńców. A może wypolerowane drewno na swojej scenie przed groźnymi odłamkami betonu.

Był skazany na przegrana w tym pojedynku. Natychmiast wszyscy, nawet ci których znudził Faust, wybuchają oburzeniem, że ta marynareczka śmie przejąć kontrolę nad ich gustami. Najpierw gwizdy i buczenie, potem nieśmiałe oklaski. Marynareczka znika, ale prąd nie wraca. Wtedy zabiera głos jeden z muzyków. „Hej, to wasz koncert przecież. Pozwolicie, żeby ten facio rozkazywał wam czego macie słuchać a czego nie?” Oklaski się wzmagają a bębniarz podejmuje przerwane dzieło, koledzy zaczynają wtórować mu waląc w to co nawinie się im pod rękę. Rytm wydaje się tym razem bardziej połamany niż poprzednio i jest grany głośniej a przy tym na widowni panuje euforia i poczucie wspólnoty, którego wcześniej nie było. C z w a r t a ś c i a n a przedstawienia została rozbita w trzy duppy (znowu zatrzynasz? {idż sprawdzić czy cię nie ma}) i nikt, kto był na tym koncercie tego nie zapomni. Ani też nigdy nie będzie słuchał muzyki tak jak przedtem. Kto by pomyślał, że jeden akord i najprostszy rytm może zmienić czyjeś życie... A czego można więcej chcieć od koncertu?

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

_________________
ooooorekoreeeoooo

Ciekawe. A jeszcze bardziej jestem ciekaw czy tento nie ten sam co grał na gitarze w Gang of Four?

_________________

Andy Gill, who penned this issue's mammoth Krautrock piece (...), the rock critic of The Independent, has been a regular contributor to MOJO since its inception. he once sang with Was (Not Was) but his greatest claim to fame is that he never played guitar with the Gang of Four

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

Dobre

_________________

Ha, miałem okazję posłuchać tego /Tony Conrad i Faust/ wczoraj. Świetna rzecz, choć może nie do codziennego słuchania.




Bardzo trafny opis .




Powiedziałbym nawet, że miejscami dzieje się z dużo .
Ale ogólnie super muza, płyta zrobiła na mnie spore wrażenie, działa na wyobraźnię.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

...ooo nie słyszałem tego !
a czy to prawda ,że na jesieni Faust ma grać we Wrocławiu ?

_________________
ooooorekoreeeoooo

Ha! Az sprawdziłem kiedy o tym pisałem - 3 lata zleciały jak z bicza strzelił.

_________________

cytat : "na 9. września zapowiedziano solowy występ Jean-Hervé Perona, jednego z liderów legendarnego krautrockowego Fausta.

Warszawski koncert Perona odbędzie się w przeddzień koncertu zespołu w ramach wrocławskiego Kongresu Kultury"

_________________
ooooorekoreeeoooo

Wysłuchałem właśnie debiutewnej płyty tria Guru Guru, zatytułowanej "UFO". Nie jest pewne czy będę do niej wracał, więc od razu kilka słów na temat. Po pierwsze niezła okładka:



Pierwszy numer ("Stone In") zaczyna się dość obiecująco. Pewni siebie goście zaczynają jamować - i brzmią całkiem mocno. Jednak idzie im na razie tak sobie, rzecz jest mocno free i nie zawsze wszystko dobrze się układa. "Girl Call" jest bardziej intrygujący - zwłaszcza otwarcie: uderzenia w takim swansowym interwale. Potem jamujemy. Jeszcze fajniej jest w "Next Time See You at the Dalai Lhama" - większa intensywność, z takimi ryffowymi wręcz zagrywkami. A na koniec jakieś nagranie - jakby z podróży na wschód (Dalajlama w tytule zobowiązuje): dziewczyna pyta "guruguru?" i ciach. Zaczyna się numer tytułowy - "UFO". Dziesięć minut wydawania z instrumentów eksperymentalnych dźwięków - dudni, startuje, ląduje, warczy, zawodzi - ale da się słuchać. Na koniec chlupie woda - to chyba najczęstszy dźwięk z natury wykorzystywany na krautrockowych płytach! Czeka nas jeszcze ośmiominutowy "Der LSD-Marsch" (jakież ta płyta ma intrygujące tytuły!). Chyba najlepszy numer na płycie - zwłaszcza pierwsza połowa bardzo udana, prócz gitary, basu i bębnów ciekawie zastsowano jakiś flecik. Można się zasłuchać.

Płyta brzmi jak zapis kilku jamów, próbowania paru ciekawych pomysłów. Samo brzmienie jest bardzo fajne, mięsiste: zwłaszcza gitara i bas. No i, poza paroma jakimiś zakrzyknięciami, nie ma wokali. Można posłuchać: *** i plus, powiedzmy.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

...brawo Witek ! Oczywiście znam tę płytę ( dzięki Pablakkkk ) i zgadzam sie z ocena Twą

ps. chyba pociągnę dalej Tangerine....krałtrok rzondzi !
pps. Pablak...Klaus ?????

_________________
ooooorekoreeeoooo

że napisać coś?
ja to lubię słuchać,
ale pisać to nie za bardzo,
i talentu nie mam opisowego tyż

aleoczywiście

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

Pablak, nie mów, nieraz zaglądam do Twoich wpisów motorheadowych czy innych!



właśnie właśnie

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?