CAN "TAGO MAGO"
* * * 1/2
Poddaje się. Dałem tej płycie mnóstwo szans (chyba tyle, co żadnej innej ostatnio), żeby doszukać się w niej geniuszu na miarę pięciu gwiazdek. Niestety nie doszukałem się go nawet tyle, żeby starczyło na pełne cztery.
Zanim jednak przejdę do "negatywów" lecimy z "pozytywami". Po pierwsze należy docenić pewne nowatorstwo i silny wpływ jaki ta płyta wywarła na późniejszych twórców. Pełnej listy nie będę przytaczał, bo zrobił to już elrond, ale słuchając takiego "Peking O" od razu mozemy się domyślić skąd czerpali natchnienie PIL, czy prekursorzy industrialu. Poza tym możemy trafić na kilka naprawdę ciekawych mometów - ot, choćby w otwierający album "Paperhouse". Niestety problem polega na tym, że takich momentów jest właśnie "kilka", bo na tym w zasadzie kończą się pozytywy, a zaczynają się dołki.
Pierwszym i najpoważniejszym manktamentem płyty jest to, że jest "przegadana". Ja rozumiem, że rozwlekanie utworów do 10 czy nawet prawie 20 minut, zapętlanie motywów etc jest z pewnością bardzo fajną zabawą, ale tylko wtedy, kiedy samemu znajduje się pod działaniem substancji psycho-aktywnych. Niestety (albo "stety") ja słuchałem tej płyty całkiem na trzeźwo i cieżko mi było się zachwycić zmierzającymi często donikąd plumpaniami, bądź "psychodelicznymi" efektami osiąganymi pogłosami i zwolnieniami. Jedynym efektem ciągnięcia tych motywów przez kilkanascie minut jest utrata dramaturgii i napięcia utworów. Domyślam się, że takie przeciąganie miało pewnie na celu osiągnięcie efektu transowości, ale do tego konieczne jest niestety uzyskanie głębkiego, przestrzennego brzmienia. Tymczasem brzmienie płyty (przynajmniej tej reedycji, którą dysponuję) jest płytkie i takie "grzechoczące" - z transowości nici. Drugim warunkiem, który musi być wg mnie spełniony, jeśli mamy mówić o "dobrej psychodelii", jest umiejętność "czarowania instrumentem", a główną rolę odgrywa tu gitara. Nie wystarczy walnąć pogłosu i zagrać kawałek w żółwim tępie, żeby wyczarować w głowie słuchacza "narkotyczne" jazdy. Trzeba jeszcze opanować instrument do tego stopnia, żeby potrafił "gadać", "łkać", "fruwać", "płynąć". Trzeba umieć operować tak dźwiękiem, żeby raz był gęsty i zwarty, a raz zwiewny i subtelny. Tego wszystkiego tu zabrakło moim zdaniem. Monotonne walenie w bębny, zabawy z przyspieszaniem taśmy i rzężenia Suzuki to zdecydowanie za mało, żeby mówić o "magii" muzyki - pozostaje nużąca sztuka dla sztuki.
Przykładem, który idealnie ogniskuje wszystkie moje zarzuty jest kawałek "Aumgn" (notoabene będący hołdem dla "nauk" raczej mało tu popularnego Aleistera Crowleya). Owszem zaczyna się obiecująco, ale szybko staje się "awangardowy". Przesterowany wokal Suzuki w założeniu miał być chyba "przerażający i demoniczny"... i może taki początkowo jest... przez pierwsze trzy minuty... a utwór trwa ponad 17
. W efekcie już w połowie utworu te wszystkie "mrożące krew w żyłach" efekty przestają sprawiać wrażenie przerażających, a zaczynają brzmieć jak niezamierzona autoparodia (a raczej nie taki był cel). Można wręcz oczami wyobraźnić zobaczyć jak nakwaszona/upalona/nagrzybiona ekipa odlatuje przy kolejnych patentach, które produkuje w milczącym samozachwycie i przy całkowitym braku autokrytycyzmu. Słuchając tego kawałka, nie mogłem uwolnić się od ciągłego porównywania go z "The Ghost Sonata" Tuxedomoon. W obu przypadkach starano się przy użyciu podobnych środków uzyskać niesamowity, przywołujący o ciary klimat, z tą różnicą, że Tuxedomoon wywołuje dreszczyk na plecach słuchany nawet w słoneczne południe, natomiast Can w tym kawałku, choćby i po zmroku wywołuje u mnie jedynie znużenie i chęć wyłączenia tego kawałka.
Ostateczna ocena: 3 i pół... czyli w sumie tak jak u elronda, ale on podzielił płyty na połówki, a ja wyciągnąłem średnią dla całości
.
Zdrówka życzę
PS: Mimo tego, że mnie ta płyta za bardzo nie zachwyciła, nie zamierzam skreślać Puszkowych. Mam zamiar sięgnąć jeszcze po inne płyty i dać im kolejne szanse.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
...odwagi !
...bo borsuk też naszym przyjecielem jest !