Ultima Thule

Tak już uroda tego albumu, że utwory zlewają się w jedną całość. Próbuj, może w końcu ci to przypasuje.

_________________

Pozwolisz, że póki co będę słuchał tego, co mi przyjemność sprawia . Czyli, między innymi: TOTIMOSHI.

Cóż, kolejny po High on Fire zespół, który usprawiedliwia pierwotną nazwę wątku. Z Totimoshowcami spotkałem się przy okazji ich wspólnej europejskiej trasy z Helmetem. Dzięki – wtedy jeszcze darmowemu – Last.fmowi zapoznałem się z kilkoma utworami z najnowszej płyty Totimoshi, ‘Milagrosa’, która – podobnie jak wcześniejszy longplay ‘Ladrón’ – została wyprodukowana przez Page’a Hamiltona.

Muzyka tego zespołu trudna jest do zaszufladkowania – jest w niej dużo post-hardcore’owej energii (co widać zwłaszcza na koncertach!), wyraźne wpływy stoner rocka, na wcześniejszych płytach zagrywki, których nie powstydziliby się Deftones, a oprócz tego coś, co sprawia, że Totimshowcy nie giną w natłoku innych kapel penetrujących te rejony – krążący nad tym wszystkim latynoski duch. Nic w tym dziwnego – filary zespołu, Meg Castellanos i Antonio Aguilar pochodzą – odpowiednio – z Kuby i Meksyku. Zresztą mianem „totimoshi” matka Antonio Aguilara określała łamaną angielszczyznę swojej matki.

Sami muzycy mówią o „Milagrosie” jako o albumie innym, niż dotychczas, zwłaszcza w warstwie tekstowej. Antonio Aguilar wspomina często w wywiadach, że teksty traktują o jasnych i ciemnych stronach ludzkiej duszy. Sprawdźmy.


****

1. Sound the Horn

Zaczyna się cieplutką, soluwkującą gitarą (ale jest to jedna z tego rodzaju soluwkujących gitar, których słuchać się da!), w przerwie meczu dochodzą bas z perkusją, tak dwa razy, i jedziemy.

Zwrotka idzie na kilku akordach, bardzo fajnie akcentują perkusja z basem. Znowu to, czym intro było. I wracamy ze zwrotką.

I chciałoby się, żeby tutaj nastąpiła jakaś przerwa. Chciałoby się.

Po zwolnionym refrenie (w zasadzie) przepiękne stonerowe solo, które (jak solówek raczej nie lubię) mogłoby trwać znacznie dłużej, niż trwa.


Drgający w tle bas, połamana perkusja, rzężenie gitary wprowadza klimat mogący budzić skojarzenia z At the Drive-In.

Krótkie przejście po garrach, ciepła gitara i ciepłe chórki. Wokal Meg Castellanos zdecydowanie wpływa korzystnie. I rzekomo Page’a Hamiltona, chociaż jego niezbyt słychać.

Ten sam patent. Bas drży w tle, perkusja akcentuje końcówki taktów, gitara praktycznie nieobecna.

Kamyczek ląduje by formułować, matematyka osiada na mieliźnie by niszczyć odpowiedzi, które fale zmywają wgłąb morza. Pokręcone, choć plastyczne, metafory to tylko jedna z cech tekstów Aguilara (wbrew pozorom, drugą nie jest ich długość). Drugą z ważnych (dla mnie) cech tekstów pisanych przez lidera Totimoshi to ich pewna – mimo bogactwa środków stylistycznych – bezpośredniość. Te teksty w pełni do mnie trafiają, oddziałują na moje uczucia. Poruszają. No przynajmniej mnie.


2. Fall and Bound
Gdzieś ucieka ta energia z „Sound the Horn”, pojawia się melancholia, smutek.

Wchodzi refren, pojawia się energia, czad.

Nieco nerwowo bas. I znowu zwrotka.

Miki raczył wyrazić gdzieś pogląd, jakoby takie proste wdepnięcia przez gitarzystów na niego nie działały muzycznie. Na mnie działają. Tutaj zwłaszcza.

Refren bardziej żywiołowy, szalony niż za pierwszym razem. I znowu wyciszenie, niemalże balladowo:

Powoli pojawia się rozpędzająca, choć delikatna perkusja.

Rozedrgane, energiczne, stonerowo-latynoskie solo. Brzęczące talerze, połamana perkusja.


3. El Emplazado
Połamany riff, połamana, akcentująca perkusja, w tyle bas. Wszystko się nakręca i cichnie.

Cała zwrotka oparta jest na partii basu i pobrzękujących w tle talerzach.

Gitara – tak charaktersytyczna dla “Milagrosy” – radzi sobie doskonale w partiach między zwrotkami.

Zaczyna się dziać, niepokojąco, głos wokalisty zaczyna drżeć, pojawia się w nim niepewność.

Świetny bas i zjawiskowa perkusja. Duże brawa dla pani Castellanos y Chrisa Fuggita (który – informacja dla Peta zwłaszcza - na koncercie we Wrocławiu miał koszulkę Cołiseum).

4. Last Refrain

I tutaj naprawdę początek jak z ballady. Tylko że w pewnym momencie jest mały stop. I znowu wraca temat z początku. Ale mimo wszystko lata świetlne za „Waiting Roomem”.

I znowu wciskanie w podłogę. Ale wypada dobrze. Więc nie ma co się obrażać.

Depnięcie, troszku więcej energii. Ale nie za dużo.

Koniec balladowej zwrotki, depnięcie, półkrzyczący wokal:

Solówka, po której następuje spokojna partia, kojarząca się w jakiś pokrętny sposób z morzem, falami. Akcentujący bas, szeleszczące talerze, rytmiczna gitara.

Depnięcie, melodyjne refrenowe

Utwór kończy się sprzężeniem. Perkusyjnie – duuuużo talerzy.

5. Seeing Eye

Od sprzężenia zresztą zaczyna się następny utwór – Seeing Eye. Jeden chyba zresztą z moich ulubionych z tejże płyty. Gdy gitara sobie feedbackuje, bardzo ciekawie gra bas z perkusją (talerze raz wtóry!). W pewnym momencie do tego wszystkiego dochodzą bębny, a gitara zaczyna grać bardzo ciekawe solo, które pewnie nie wypadałoby tak dobrze, gdyby nie akcentujące odpowiednio końcówki bas i perkusja.

Turu. Turururu. Turururu. Brawa dla perkusisty!

Tiruriru leci krótkie solo.

Solo, wcześniej przerwane, niniejszym zostaje dokończone. I dokończonym jest.

Kończy się ciepłe, jakieś takie jednak pozytywne solo. I zaczyna ponura część, ni zwrotką, ni refrenem nie będąca.

Solo zasadniczo przypominające wszystkie inne Totimosherskie solówki. Ale kto by się tym przejmował? Bardzo klimatycznie. I ten bas w tle!

Tara. Tararara. Tarara. Gitary idą jak szły. Ale przejścia na garach. Toż to robi wrażenie! I ten werbel!

6. El Milagroso

Tak tylko powiem, że na płycie jest wersja plugged.

Gitara fajnie idzie, czuć pewien luz i znacznie pogodniejszy nastrój niż w poprzednim utworze. Bas dobrze akcentuje, bardzo dobre bębny. Lekkość, proszę państwa, lekkość!

Bas naprawdę fajnie wysunięty. Wszystko nabiera większej energii, jest w tym radość, ale chyba też jakaś niepewność. Albo mi zaczyna odwalać.

Znowu duuużo robi perkusja. I bas. Czego w wersji unplugged nie słychać.

Bas w tym momencie jest wręcz oszałamiająco prześliczny. Nigdy nie brzmiał tak w Totimoshi. I chyba generalnie w niewielu kapelach tak w ogóle brzmiał. Jeśli to bas.

Dochodzą chórki w wykonaniu Meg, które naprawdę dodaję temu wszystkiemu uroku.

I, przed solówką, która wypada ciekawie, choć jest jak każda inna, hipisosko:


7. Forever in Bone (Los Dos)

Cały utwór grany tylko i wyłączenie przez Antonio na gitarze akustycznej. Smutno.



8. The Whisper

Zaczyna się energicznie, gitara sobie, bas i perkusja sobie. Nie wiem czemu, mam skojarzenia z biciem kościelnych dzwonów (i nie jest to kwestia tego, że się sugeruję zdjęciem z poprzedniej strony książeczki, bo się nie sugeruję).

Po balladowej zwrotce, znów depnięcie,

Wracamy do balladowej, oszczędnej gitary i silnej sekcji.

Depnięcie. Refren. Pewnie. Mocno.

No i niby kolejne fajna solówka. I znowu ten powtórzony refren. Ale słucha się fajnie i wypada na pewno korzystniej niż w tej recenzji.

9. Gnat

Najlepsza chyba partia basu z całej „Milagrosy” i w ogóle u Totimoshi (podejrzewam).Gitary w ogóle nie ma. Do pewnego momentu. Bo potem akcentuje. Ale tak, jakby jej nie było.

Dokończenie zwrotkowego motywu gitarry (która się przypałętała In The Meantime) i chwilka ciszy. No i znowu ów motyw.

I tutaj jest już chaos.

Średniodługie rozedrgane solo i powrót do tradycyjnej zwrotki.

I na outrze (w zasadzie) przychodzi taki Deftonesowy ciężar. Albo ciężar w ogóle.


10. Little Bee

Balladowa gitara, choć na pszesterze, ale bas niski, silny.


Depnięcie, co wrażenia nie robi, acz podkreśla trochę słowa. Wiec na plus.

Spokojnie w drugiej zwrotce.

Depnięcie, refren, solo, które się wyróżnia. Bo jest niepokojące. Bo ten niepokój świetnie wpasowuje się w utwór. Bo nie każda solówka taka jest.

11. Dear
Balada na koniec. Dużo dobrych płyt kończy się wolnymi utworami o charakterze raczej smutnym. „13 Songs”. „The Shape Of Punk To Come”. „Jane Doe”. Chociaż „Milagrosa” to nie ta liga.



Płyta została zadedykowana pamięci Aurory Padrón.

_________________

na myspace ISIS jest cała "Wavering Radiant" do posłuchania:
http://www.myspace.com/sgnl05
wychodzi 5 maja

Kilka stron temu pisałem o EP Jesu "Why Are We Not Perfect": http://ultimathule.nor.pl/viewtopic.php?p=293870&highlight=why+are+perfect#293870.

Gdyby ktoś chciał się zapoznać, to wydawca umożliwił odsłuchanie całości:
http://www.whyarewenotperfect.com/.

_________________

Tymczasem radosna informacja z obozu Baroness:



Zdrówka życzę

_________________
Sometimes good guys don't wear white

Ja od siebie dodam, że pierwszy numer z nowej płyty jest naprawdę dobry .

_________________

bonus do japońskiego wydania "Wavering Radiant" ISIS:
way through woven branches

nowe video mastodona "oblivion":
http://vids.myspace.com/index.cfm?fusea ... d=58673491

edit:
gitary z plexi są w modzie

Dzis o 1605 na stronie Download Festival do obejrzenia koncert Down. Doomowo/sludgowy projekt Phila Anselmo oraz kolesi z Crowbar i Corossion of Conformity.

_________________

Oswoiłem się. Zmieniło się. Miazga.

Słów kilka o najnowszej EPce Blindeada:


* * * * *


Kiedy po raz pierwszy usłyszałem Blindead, nie porwało mnie to granie – wydawało mi się, że gdyńska kapela ginie w nurcie jej podobnych, że niczym się nie wyróżnia, prócz tego, że jest jedną z pierwszych, które eksplorują te rejony w Polsce. Mojego nastawienia nie zmienił również występ zespołu przed Minskiem na Asymmetry Festival 26 kwietnia w ODA Firlej, gdzie odbyła się też premiera „Impulse”. Nie wiem, czemu zwlekałem z poznaniem tego materiału do teraz.

Często porównuje się Blindeada do Isis czy Cult of Luna. Nawet jeżeli wcześniej były podobieństwa, na najnowszym wydawnictwie muzycy penetrują nieobecne na wydanych dotychczas albumach rejony. Już od pierwszych dźwięków tytułowego „Impulse” słychać różnicę – znacznie więcej elektroniki, sample zdecydowanie bardziej wyeksponowane niż na „Autoscopia / Murder In Phazes”. Nie oznacza to oczywiście, że brakuje solidnych gitarowych riffów i zagrywek, do których przyzwyczaił nas Blindead. Zespół pozostał wierny stylistyce, w której się porusza, wprowadzając jednak kilka nowych elementów, jak na przykład melodyjny śpiew. Na tym nie koniec – „Between” i „Distant Earths” to bardzo interesujący efekt flirtu gatunków dotychczas uprawianych przez Blindead z ambientem. Pojawia się też wokaliza Magdaleny Prońko, silnie kontrastująca z ciężkimi, połamanymi riffami i ryczącym głosem Patryka Zwolińskiego, który jest naprawdę w zachwycającej formie.

Innymi słowy: wszyscy, którzy do tej pory nie lubili Blindeada, niech lecą do sklepów po "Impulse" i polubiają. Bo jest co.

_________________

basista deftones Chi Cheng, jest już w domu, ale ciągle w stanie śpiączki
zespół występuje bez niego, ale podczas wykonywania "headup" jest fajny moment (ok. 2:11):
headup(live)

A Deftones to muzyka asymetryczna? Dobrze wiedzieć

_________________
www.dtrecords.pl - Dobry Towar Records (Spirit of 84, Malchus, cdn...)
www.backstageshop.pl - płyty, koszulki, książki, itd.

"Jak mamy tu coś zwojować skoro między jedną siatką, a drugą jest przerwa na piłkę?"

różowa odmiana

A co to w ogóle jest muzyka asymetryczna?

_________________
Hej, hej, którędy do gwiazd?

Deftones

_________________
wstanę jeszcze raz
raz jeszcze będę biec
tam gdzie czekasz Ty