witek pisze:
Napisz napisz, bardzo proszę!
Dobrze, mój drogi. Oto kilka słów dla Ciebie. Omińmy kontekst prywatny i skupmy się na samych konkretach.
Najpierw wystąpił zespół
AGU. Duet, czyli urodziwa pani na akustyku i mało urodziwy troll na gitarze elektrycznej. Troll grał nietypowo, tworzył klimat, zapętlał chmurki, natomiast pani grała na akustyku i śpiewała spokojne i pogodne ballady. Grali niezbyt długo, mogło się podobać, ale dobrze, że się uwinęli szybciutko.
Potem na scenie zainstalował się zespół The Shipyard. Przyjechali z Trójmiasta, ale w składzie mają Piotra Pawłowskiego, muzyka zespołu Made In Poland. I okazało się, że supporty to zawsze zło konieczne, a ten położył mnie na parkiet. Średnia wieku na scenie to 40+ (teraz może trochę zawyżam), spora fascynacja post punkiem, świetne kawałki i niezła ekspresja sceniczna. Wokalista trochę jak Ian Curtis, ale nie do końca, do tego popisał się genialną konferansjerką. Bez głupot, sam konkret, co bardzo mi się spodobało. Zero pierdolenia. Gitarzysta natomiast bardzo ekspresyjnie włączał dziesiątki efektów w swoim pedalboardzie. Robił to ciągle, po kilka razy na utwór. I miało to sens. Pawłowski z boku, statecznie, jak pochody przez niego wygrywane. Całość miała posmak Joy Division, Bauhaus, Birthday Party i w wersji scenicznej to powalało. Sprawdzę ich, ale boję się, że płyta to jednak trochę niższe loty mogą być. A na sam koniec zagrali "Ja myślę" z repertuaru Made In Poland. Siadło jak jasna cholera.
No a teraz pora na Janerkę. Zaczął od setu akustycznego. "Rowery" i inne rzeczy z ostatnich lat. Po pierwszym kawałku zapytał publikę, czy mają tak grać, bo jak jest średnio, to mogą od razu przejść na inne instrumenty. No ale publika chciała akustyki i dobrze, że chciała. Potem był set Klausa Mitffocha rozpoczęty od słów: "Kiedyś grałem w tym zespole. Zostaliśmy zaproszeni do Krakowa. Daliśmy trzy koncerty w Barbakanie, nie wiem, czy teraz także się tam gra. Było świetnie, a potem się to rozsypało." Po secie klasuowym poszły inne, bardzo dobrze znane kawałki. Było dużo "Historii podwodnej", był "Opar", medlej "Bez kolacji" i "Śpij aniele mój", było "Wyobraź sobie"... Było to, co zawsze jest na koncertach Lecha w ostatnich latach. Jeśli chodzi o repertuar: nie było żadnej niespodzianki. Musi się jednak teraz pojawić wątek subiektywny... Stałem cały koncert przy samej scenie. Nie widziałem nikogo z boku, nikt z tyłu na mnie nie napierał, bo publiki jakoś bardzo dużo nie było. I patrzyłem sobie na ten zespół, słuchałem, obserwowałem i w pewnym momencie pojawiła mi się myśl, że przecież oni grają tylko dla mnie. Nikogo nie ma, tylko ja i oni. I wtedy odbiór zintensyfikował się maksymalnie.
Bardzo podoba mi się, zgranie tego zespołu. Bożenka wiadomo, troszkę z tyłu, ale z pięknymi pasażami wiolonczelowymi. Bardzo urocze było to, że w pewnym momencie Lechu powiedział, że dziś są imieniny Bożeny. No i publika "Sto lat!" zafundowała. Potem z publiczności ktoś wszedł z kwiatami na scenę. Czad maksymalny. I Janerka wtedy rzucił historię o utworze "Ta zabawa nie jest dla dziewczynek". Że dokładnie 40 lat wcześniej nie poszedł na imieniny Bożeny, tylko na jakieś przesłuchanie. I ono się podobało. I zagrał wtedy właśnie ten utwór. A powstał on ponoć jeszcze dwa lata wcześniej...
Dobra, teraz gitara i bębny. Co za muzycy to są! Połączeni instrumentami, czują się, czują muzykę Lecha. Dostali mikrofony i było sporo fragmentów, że szły śpiewy na trzy gardła. Gitarzysta bardzo czujny, finezyjny, kiedy trzeba agresywny. Muszę powiedzieć, że patrzyłem na niego z otwartymi ustami. Chyba gra coraz lepiej, czyli już poziom genialny. Bo widziałem go już 6 raz i teraz to była miazga. Bębniarz też. Najpierw wszedł na scenę i usiadł za bębnami. Tzn obok nich. Zaczął się set akustyczny i on dopiero po chwili się podniósł i zaczął grać na swoim instrumentem z takim wyczuciem, że znów oczy wychodziły z orbit. No i Lechu. Genialny basmen, wspaniały tekściarz, cudowny konferansjer. Uwielbiam.
Żałuję tylko, że jak wychodziłem z klubu, a było już późno, to artysta stał przed drzwiami i palił papierosa. Stała z nim jedna, może dwie osoby. Nawet chciałem rozmawiać, ale beznadzieja szarpnęła mnie w kierunku domu. Szkoda, trzeba było zapytać o to i owo... Następnym razem nie odpuszczę, muszę się tylko troszkę teoretycznie przygotować.
Dziękuję.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
