Byłem!
I naprawdę się cieszę, że pojechaliśmy, bo jako niedzielny wypad był to strzał w dziesiątkę
.
Doskonała pogoda, za szybą pociągu zielono, w Mosinie (zresztą jak zwykle) dużo ludzi i delikatnie wyczuwalna atmosfera kulturalnej zabawy
.
Tak w ogóle zastanawia mnie ten mosiński fenomen kulturalny.
Co by się nie działo, czy jest to koncert w domu kultury gdzie występują np. Raduli albo Ścierański, czy taka ogólnomiejska impreza i nieważne czy grają Skaldowie czy Acid Drinkers, ZAWSZE jest komplet ludzi, którzy naprawdę nie znajdują się na koncercie z przypadku.
Była wręcz masa fanów!
.....
z lat sześćdziesiątych
Wszystkie rozmowy jakie słyszałem dookoła dotyczyły wymarzonej listy utworów na niedzielnym koncercie
,
NIGDY na Skaldach nie widziałem czegoś podobnego!
Jeśli zaś chodzi o sam koncert, okoliczności wydawały się nadzwyczaj sprzyjające
Przede wszystkim udało się zająć najlepsze miejsca, czyli pierwszy rząd centralnie na przeciw Andrzeja Zielińskiego
.
No i w ogóle wszystko wyglądało zawodowo:
dwóch panów dźwiękowców (jeden na scenie drugi w budce), duża scena, solidny zestaw głośników,
a do tego sami Skaldowie w doskonałych humorach
.
Akustyk:
Poproszę więcej stopy
Jan Budziaszek:
Ale Stopa nie żyje...
Co by nie powiedzieć, napięcie rosło
.
Niestety, gdy zaczęli mój optymizm opadł już w okolicach 45 sekundy.
Głównie rzucały się w uszy dwie sprawy - po pierwsze zespół był nierozgrzany i przez brak próby każdy grał jakby osobno,
a po drugie sound był kompletnie spierdolony.
W początkowej fazie koncertu należycie brzmiały wyłącznie talerze Jana Budziaszka i wokal Jacka Zielińskiego.
Do tego jeszcze, czego się zupełnie nie spodziewałem, okazało się, że po raz kolejny tą samą setlistą i analogiczną do poprzednich występów konferansjerką jestem poważnie zmęczony.
NA SZCZĘŚCIE
z kolejnymi utworami sytuacja się poprawiała
Już w drugim kawałku bolesny nadmiar Górkiwiczowego Korga został zoptymalizowany, a dodatkowo wśród dźwięków pojawił się bas.
Delikatnie podniesione zostały klawisze Andrzeja Zielińskiego, który, gdy używał barwy pianina mnie, znowu, oczarował!
I tu pozwolę sobie na małą dygresję:
otóż do tej pory nie słyszałem żadnego muzyka, który pod względem lekkości mógłby konkurować z tym Panem.
To jak naturalnie wrzucał w te piosenki, często dalece pokomplikowane, akcenty jazzowe mnie do dziś przyprawia o ciarki.
A co mnie totalnie rozbroiło to fakt, iż gdy tylko zobaczył, że mi się to wszystko co gra podoba, po każdej bardziej indywidualnej partii spoglądał w moją stronę i dodawał, zupełnie spontanicznie, coś nowego
Byłem szczerze poruszony!
Co tu mówić - klasa sama dla siebie.
A wracając do koncertu jako takiego: punktem przełomowym było, jak zwykle 26 marzenie, oraz na Wirsycku, w którym panowie się już ostatecznie dotarli i sound, jako taki, udało się okiełznać
.
Od tej chwili słuchanie Skaldów było dla mnie prawdziwą przyjemnością,
i to niemałą!
Podobnie jak Gero bardzo się cieszę, że brzmienia syntezatorowe choć trochę ustępują na rzecz hammondowo-farfisowych wstawek, co w ciągłym dialogu z pianem robi wrażenie.
No i, co chyba dla mnie najważniejsze, zdarzyły się tego wieczoru chwile w których słychać, że to wciąż TEN zespół.
Głównie za sprawą fenomenalnej dyspozycji Jana Budziaszka,
i wspomnianych już wyczynów Andrzeja Zielińskiego.
I tak oto w pozytywnej
WIOsennej atmosferze koncert dobiegł końca, a my z Gerem po krótkiej wymianie zdań z wyżej wymienionymi artystami wpadliśmy jeszcze na obiad (gulaszowa yeah!) do miejscowego bistro i czmychneliśmy PKSem do Poznania.
Świetny dzień
Dzięki Gero!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
