Nadarzyła się okazja, żeby w ciągu czterech dni zobaczyć pięć koncertów Mikołaja Trzaski, więc postanowiłem z niej skorzystać. Chcę tu krótko napisać o tych występach, choć i jako słuchacz i jako opisywacz nie czuję się kompetentny w awangardzie i free jazzie, i wiem, że tak jak sporo mogło umknąć mojej uwadze wtedy, tak sporo też może wymknąć się moim słowom teraz.
Najpierw siódmego lipca w Pardon To Tu w Warszawie Mikołaj Trzaska zagrał z Austriakami - z Elizabeth Harnik (pianino) i Martinem Brandlmayrem (perkusja i inne tam takie). Wybrzmiała bardzo ciekawa improwizowana muzyka. Uwagę przykuwał zwłaszcza perkusista, bo grając używał wielu nietypowych przedmiotów, co brzmiało, a zwłaszcza wyglądało bardzo interesująco. Na membrany bębnów rzucał metalowe krążki, które zachowywały się jak spadające monety, a on w nie jeszcze pukał i stukał. Grał nie tylko pałeczkami, ale też talerzem. Odbijał również i toczył metalowe kulki, a niekiedy wytłumiał brzmienie jakąś szmatą. Tworzył w ten sposób nie tylko osobliwe widowisko, ale też dźwiękową przestrzeń, w której, jak w nawiedzonym domu, tu puk, tam skrzyp i stuk, wybrzmiewały saksofony i pianino. Najpierw było między nimi sporo przestrzeni, ale potem wszystko zaczęło się mocno zagęszczać, a muzyka nabierała mocy. Koncert trwał półtorej godziny bez mała – bardzo fajne doświadczenie. Podobało mi się!
Ósmego lipca byłem już na Innych Brzmieniach w Lublinie. Tam w rozległym namiocie klubu festiwalowego najpierw miał miejsce koncert tego samego tria, co w Warszawie, a później występ składu pod nazwą Sound Island.
Bardzo byłem ciekaw jak zabrzmią ci sami muzycy improwizujący, ale następnego dnia. I powiem tak: zabrzmieli równie charakterystycznie i specyficznie, a jednak koncert zdecydowanie był inny. Inaczej się rzecz rozgrywała, a ogólnie w graniu było więcej powietrza. Elizabeth tym razem dysponowała fortepianem, cóż że krótkim, który jednak brzmiał szlachetniej i nadawał muzyce więcej cech klasycznych. Na koncercie była też Sula oraz Inverness, która twierdzi, że nienawidzi takiej muzyki. Strasznie doceniam, że mimo to zgodziła się być na tym koncercie. Więc Inwi, popijała lubelski cydr, czytała sobie książkę, a po wszystkim powiedziała, że usłyszała cytat z Chopina! Co znamienne jednak: następnego dnia miałem przyjemność rozmawiać chwilkę z Trzaską, i on powiedział, że dźwięk fortepianu na lubelskim koncercie był
za ładny, że dla niego lepszy koncert był z tym dość kiepskim pianinem. Mi jednak wciąż się podobało!
Później przyszedł czas na Sound Island. Bardzo niepozorna nazwa jak na skład Trzaski z izraelskimi, brodatymi rzeźnikami! Powinni nazywać się co najmniej Trzy Lata W Wojsku! Rosły Nir Sabag z grubym łańcuchem na piersi za zestawem perkusyjnym, Nadav Masel z kontrabasem i Ido Bukelman, który właściwie nie wydał normalnego dźwięku ze swej gitary! No i Mikołaj na saksofonach – na ich tle wyglądający dość niewinnie. Zaczęli nagle, poszedł mocny – chciałoby się powiedzieć groove, ale nie było w tym regularnego rytmu. Tempo było jednak groovowe, a muzycy uwijali się ze swoimi instrumentami. Miało się poczucie obcowania z naprawdę ostrym free. Wiecie, chodzi o takie granie, że niejednej osobie łatwo byłoby powiedzieć, że ci ludzie grać nie potrafią, tylko jadą tak na bezczelnego. A jednak muzyka wciągała, dawała satysfakcję i budziła radość!
Szczególnie ten gitarzysta wypadał ciekawie: pod stopą miał pedał głośności, że w ułamku sekundy nadawał dźwiękowi świdrującą głosność, ale zaraz go tłumił i atakował następnymi. Bił instrument, szarpał, rozstrajał. Po kilkunastu minutach numer nagle się urwał, co chyba nie było zamierzone, bo bębniarz przepraszał kolegów. Ale zaraz znów zaczęli swój radykalny obrządek. Grali ponad godzinę, a nie poczułem znużenia. Gdy skończyli jednak nie czekałem na Zjednoczenie Sound System – zmyłem się, żeby unieść muzyczne wrażenia tego wieczoru na dłużej.
Ogólnie tego właśnie wieczoru poczułem, że stałem się fanem free - impro. W Takim wydaniu - czemu nie?
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
. A do tego jeszcze super rozmowa Księżyka z Olą i Mikołajem na temat Kilogramu Rekords. Było wspaniale! 
), pomieszkałem w Lublinie, połaziłem po mistycznym mieście i w ogóle 
Nie żebym wątpił w swoje umiejętności pisarskie, ale czuję się teraz dość podle, rośnie mi ósemka w sposób wredny, ziewam częściej niż nie ziewam i nie wiem, czy jestem głodny czy przejedzony... I niestety na koncercie też nie byłem w zbyt dobrej formie, a co gorsza (co za głupota, ale i szczęście) spóźniliśmy się (w sensie Kacper & ja), ponieważ nie przyszło nam do głowy sprawdzić, o której koncert jest... 
Nie wiedzieć czemu założyliśmy, że o ósmej (a był o siódmej), ale tu zaczyna się i fart, bo postanowiliśmy zjawić się w Falenicy wcześniej, na luzie, a sam występ się nieco opóźnił i nie za wiele opuściliśmy. Opuściliśmy jednak istotny moment, żeby przed koncertem wygodnie usiąść i się nastawić. Weszliśmy w trakcie utworu, najpierw trochę staliśmy, potem przeszliśmy gdzieś tam na krzesełko, ale było to trochę z gatunku "miejsce za filarem", no i nie udało mi się wejść w pełni w ten koncert. Mogę tylko powiedzieć, że najlepiej mi się słuchało z zamkniętymi oczyma (choć nie dam głowy, że nie odpływałem morefistycznie), że muzycy są jak jeden świetnie działający organizm i że Rogiński, kiedy tak siedzi bokiem, że nie widać mu twarzy, to niezmiernie przypomina mi MAQ! 