SWANS: My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky
Przesłuchałem kilka razy, w różnych warunkach. Cóż mogę napisać... To na pewno nie jest powtórka i odgrzewanie kotleta. Jest trochę tak, jakby w późnoswansowe, monumentalne brzmieniowo klimaty powplatać nieco wątków angelsowych. Nieco - to naprawdę nie jest elektryczny AoL. Moim zdaniem
No Words/No Thoughts - rasowy, oparty właściwie na jednym tonie swansowy walec, który spokojnie mógłby być ozdobą
Swans Are Dead. Taki krótszy kuzyn
Feel Happiness. Doskonały początek albumu. Następnie mamy
Reeling the Liars In - przy długości 2:20 to melodyjny, quasi-balladowy przerywnik przed songiem rewelacyjnym, jakim jest dla mnie
Jim - tu doskonale słychać, i z każdą sekundą słychać coraz bardziej, niesamowitą intensywność i natężenie dźwięków. Potęga - zwłaszcza kroczące dostojnie tempo, wyznaczane przez soczyste pomruki basu. Nie ma porównania do wcześniejszej wersji akustycznej. Dalej -
My Birth, wykrzyczany, pędzący w dal połamanym rytmem. Tu następuje chwila wytchnienia - pierwsza część
You Fucking People Make Me Sick, zaśpiewana przez Devendrę Banharta, wycisza i intryguje delikatną, smutną i jakby bajkową melodią. W refrenie dołącza córeczka Giry, śpiewają kilka wersów i... następuje gwałtowne przejście do zupełnie innej bajki, w której chaosie pobrzmiewają dźwięki z płyt takich jak
Greed czy
Holy Money... Z chaosu wyłania się po chwili pierwsza część
Inside Madeline, majestatyczna, o obłędnym rytmie (walczyk?) na niskich tonach, napierająca niespiesznie, po to, by przynieść chwilowe zawieszenie w przestrzeni i część drugą, wolniejszą, rozważną, ładną po prostu. Ostatnie dźwięki i dostajemy po uszach kolejnym walcem - galopującym dziko
Eden Prison, przechodzącym w miarowe odmierzanie monumentalnych kroków (znów kłania się SAD) i znów, na chwilę, wracającym do głównego motywu. Album kończy spokojny
Little Mouth - pełen przestrzeni, z chórkami, pogwizdywaniem, na luzie, aż do zakończenia a capella, bardzo tu pasującego, moim zdaniem.
Cały album odbieram jako zryw - z potrzeby ducha, serca czy czegokolwiek - ale zryw autentyczny, którym nikt niczego nie chciał udowodnić ani nie próbował sprostać jakimkolwiek oczekiwaniom. To jest coś... nowego. Z każdym przesłuchaniem album wydaje mi się bardziej spójny muzycznie, dzieje się na nim dużo i dzieje się przede wszystkim intensywnie. It's fuckin' intense, as somebody said. I słusznie said
Zainteresowanym zwracam jeszcze uwagę, że na stronie YGR dostępna jest też specjalna edycja albumu, z dodatkową płytą zawierającą 46-minutowe coś, co sam Gira określił jako
actually The Body lovers #2 of 3.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
