41/52
"On the Corner" *****
1972
W reakcji na żale fana, że nie rozumie tej nowej muzyki Miles pisze:
Liczysz, że będę na ciebie czekał sukinsynu?
Kiedy zaczynałem poważniej interesować się muzyką nie mogłem nie zmierzyć się z muzyką Milesa. Ponieważ wychowywałem sie na rocku zacząłem od "In a Silent Way" i "Bitches Brew". Na tym zaprzestałem badania eletrycznej fazy. W "mainstreamowych" publikacjach miały one kiepska opinie: Davis się pogubił, wypalił, skończył. Takie tam pierdolenie.
Wiosną roku 1972 Miles postanowił wrócić do studia. Nie nagrywał nic przez dwa lata, a ze względu na kłopoty zdrowotne niewiele również koncertował. Chciał nagrać coś
NOWEGO. Do pomocy sprowadził poznanego kilka lat wczesniej angielskiego muzyka
Paula Buckmastera. Wówczas był on znany ze współpracy przy kilku płytach Eltona Johna, ale Miles wiedział,ze tworzy również bardziej awangardową muzykę. Traf chciał, że Angol spakował do walizki kilka płyt Stockhausena (to u niego terminowali muzycy CAN). Davisowi te dźwięki spodobały się do tego stopnia, że słuchał ich całymi dniami. Dołożył kolejny Oprócz jazzu, funku i rocka element do swojej muzycznej palety.
W miarę jak więcej słuchałem i czytałem (i nabierałem dystansu do opinii znawców) stwierdzałem, że późniejsze elektryczne płyty Milesa były chwalone przez osoby po których nigdy bym się tego nie spodziewał.Koniec końców postanowiłem posłuchać "On the Corner". To był poteżny cios.
Totalny trans. O ile wczesniej Davis i Macero sztukowali materiał z kawałków, tym razem posunęli się kolejny krok dalej. Sekcja rytmiczna została zloopowana! With extreme prejudice w dodatku. Prawie całą pierwszą stronę (niemal dwadzieścia minut!) słyszymy ten sam perkusyjny bit i ten sam bassowy riff. Bit jest niebanalny, a riff ma potwory groove, ale dwadzieścia minut? Czyżby faktycznie Miles się skończył?! Posłuchajmy lepiej. Gdy oswoimy się z tą muzyka słyszymy dużo więcej. Całe morze dźwięków. Oprócz głównej lini perkusji są jeszcze dwie dodatkowe budujące razem lokomotywę ciągnącą ten polirytmiczny pociąg. Choć gra sekcji odgrywa tu pierwsze skrzypce są też skrzypce elektryczne (Buckmaster!). I gitary elektryczne wraz z równie elektrycznymi fortepianami i organami i syntezatorami. I dęciaki i klaskanie (nieelektryczne wcale). I sitar i tabla i efekty elektroniczne też dokładają swoje nutki do muzycznego Malstromu. Ten splatany gąszcz dźwięków tworzy muzykę prawdziwie wielkomiejskiej dżungli.
Z miejsca pochłonęła mnie ta muzyka. Zaraz kupiłem "Complete on the Corner Session" i kilka koncertówek. W krótkim czasie zgromadziłem kilkanaście płyt z tego okresu. Wpadłem na całego. I co jakiś czas stykacie się z kolejnym skutkami tamtego odsłuchu.
Miles chciał tą muzyka dotrzeć do młodzieży słuchającej rocka i funky. Wytwórnia wiedziała lepiej. Promowali
TAKĄ płytę w kręgach jazzowych. Skierowanie tej muzyki do zapleśniałych fanów jazzu skończyło się w łatwy do przewidzenia sposób. Recenzje były fatalne (oczywiście głównym argumentem było "to nie jest jazz"), sprzedaż też (jak można oczekiwać, ze fani jazzu kupią cos co jazzem nie jesst?). Takie nastawienie pokutowało jeszcze pod koniec lat osiemdziesiątych. Ale płyta miała swoich zwolenników i cornerowy jad saczył się w uszy. Z biegiem czasu zaczęto doceniać znaczenie tej płyty i jej wpływ na muzykę. Muzyka elektroniczna, postpunk, hiphop, techno, postrock - wszędzie tam słychać kornera.
Album nagrany w 1972 roku brzmi mocno i świezo jakby nagrano go nie dalej niż wczoraj. Albo jutro.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
jutro idę do laryngologa sobie ucho przetkać, to napiszę więcej, ale
.