Ultima Thule

Ooo!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Będzie lepiej! "Tribute to Jack Johnson". Dwa utwory - 26:53 i 25:34. Na "Get Up with It" są m.in. dwa kawałki po 32 minuty. A "Pangaea" to już total: dwa kawałki, odpowiednio – 41:48 i 46:50

_________________

Kurde, wyzwanie!
To był cizio!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Co?

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Kto?

_________________
un tralala loco

...chyba Miles

_________________
ooooorekoreeeoooo

(To efekt czytania jego autobiografii, on częto używa takiego określenia w stosunku do różnych muzyków (zdania w rodzaju "niezły był cizio, kurewsko potrafił zasolić na trąbce" - nie wiem z jakiego słowa tłumacz zrobił cizia, ale brzmi dość nieźle. Stańko za to mówi cat, hehe. Dzwiactwa jazzmanów .)

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Miles w oryginale też, więc podejrzewam, że w tłumaczeniu z "kota" zrobił się "cizio"


No nie wiem, jakoś kojarzy mi się ...

_________________
Robert Skruszony

Myślałem właśnie, że jest to możliwe!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

To podobno najlepsze na świecie tłumaczenie tej biografii. Chyba nawet jakąś nagrodę dostało. A jego autorem jest Filip Łobodziński

A właśnie się zastanawiałem skąd on tego "cizia" wytrzasnął
Autobiografia - super - jestem w połowie.

_________________
muzyka gra, a dzień ucieka
last.fm/wokr

Ja się tłumaczenia nie czepiam, zresztą znam tylko przekład T.Tłuczkiewicza, po prostu skojarzyło mi się i tyle. A Filip Łobodziński to zaiste zacny cizio

_________________
Robert Skruszony

3/52

"Circle in the Round"
1955-70/1979 ***1/2

Wydany w 1979 roku wwupłytowy zbiór odrzutów, poczynając od nagranego w 1955 z Coltranem w składzie "Two Bass Hit" aż po utwór nagrany w styczniu 1970. Wiekszość płyty to pierwsze próby zastosowania elektrycznych instrumentów zarejestrowane między "Nefertiti" a "Miles in the Sky".
Dużo sobie po tej płycie obiecywałem, a szczególnie napalony byłem na utwór tytułowy - pierwsze nagranie Davisa z elektrycznym instrumentem. Drugi wielki kwintet plus gitara elektryczna! Zapowiadało się na 26 minut i 23 sekundy muzycznej ekstazy. Niestety nic z tego - gitara przyjemnie kojarzy się z Doorszami, ale utwór zbyt rozmyty i mało ciekawy.
Reszta płyty też nie olśniewa, chociaż początek tego nie zapowiada. Nagrane z Coltranem motórheadowski (prawie) "Two Bass Hit" oraz długi i bujająco-nastrojowy "Love for Sale" są bardzo udane. Niestety reszta nagrań jest dość przeciętna (czy może raczej mało natchniona). To duże rozczarowanie - zespół Davisa trzaskał wówczas znakomite płyty jedna za drugą a tu coś takiego.
Dopiero na samym końcu płyty umiejscowione jest prawdziwe cacko - osiemnastominutowy cover "Guinnevere" z repertuaru Crosby, Stills & Nash. Leniwie płynący, nasiąknięty indyjska brzmi pysznie, a wciąga bardzej niż chodzenie po bagnach w betonowych kamaszkach.
Mimo dużego rozrzutu chronologicznego zestaw brzmi całkiem spójnie. Gdyby skondensować go do jednej płyty można by się zachwycać. W tej formie to wydawnictwo bardziej dla fana niż przeciętnego słuchacza.

_________________

Spokojnie. Jakie tam wyzwanie? I kim był ten pan?

Wyzwaniem to jest Opus Clavicembalisticum, jeden utwór i ponad 4 godziny..... ten to był cizio....!

_________________
un tralala loco

36/52

"Live at the Fillmore East (March 7, 1970): It's About That Time" ****
1970/2001

6 i 7 marca zespół Davisa supportował Neila Younga, nagrywano oba wieczory, ale oficjalnie został wydany tylko zapis obydwu koncertów z 7 marca. Były to ostatnie koncerty zagrane z Waynem Shorterem.
W tym czasie publika Davis znajdowała sie w dośc osobliwej sytuacji: znali dopiero "In a Silent Way", zespół grał materiał z "Bitches Brew" (płyta ukaże sie dopiero miesiąc później), a Davis był w trakcie nagrywania "Tribute to Jack Johnson" (ten album wydano prawie rok później).
Dodatkowo widzowie na tych koncertach składali się w większości ze zwolenników rocka i niejeden fan kudłacza pewnie spodziewał się jakieś jazzowego pitu-pitu. Czekała ich niespodzianka życia.
Jest dziko. Granie znacznie surowsze, wręcz nieokrzesane w porównaniu do "Bitches Brew". Muzycy grają dynamicznie, wręcz agresywnie. Szczególnie ogniście wymiata sam Miles. Istotną rolę odgrywa elektryczny bas Dave'a Hollanda. Nie tylko napędza utwory, ale jego dźwięki staja się rdzeniem utworu. Jest to o tyle ważna, że perkusja Jacka DeJohnette jest słabo słyszalna. Zazwyczaj to perkusja prowadzi utwór nie pozwalając pogubić się solistom. Na tej płycie rzadzi bas, co daje bardzo ciekawe efekty.
Zadziwia też Chick Corea: wyczynia rzeczy straszne. Elektrycznym fortepian pod jego palcami wydaje dźwięki jak komputer 23 generacji na którym Wielkiemu Elektronikowi opracowuje plan podboju świata.
Najmocniejszym punktem płyty sa obie wersje "Directions". Nerwowy puls basu, świdrujące uszy dźwięki dęciaków i pojechany fortepian. Generalnie "Vulgar Display of Power".
W tym samym czasie co ten album wydana została też koncertówka Younga z tych wystepów. W porównaniu z "jazzmanami" rockmani wypadli blado. Lepiej by pasowali panowie z MC5.

Gdyby ktoś był ciekawy jak zespół wtedy brzmiał: zapis obydwu koncertów z poprzedniego dnia.
Koncert pierwszy kompletny, drugi nie: brakuje "I Fall in Love Too Easily/Sanctuary".
1. Directions/Miles Runs the Voodoo Down/I Fall in Love Too Easily/Sanctuary/It's About That Time/The Theme 42:14
2. Directions/Miles Runs the Voodoo Down/It's About That Time/The Theme 41:06

http://www.mediafire.com/?c4l7rh746c4t76j

Joł.

_________________