Sam początek tej nowej Metaliki jest bardzo armijny (mówię o dosłownie pierwszych 7 sekundach). Wygląda na to, że to pierwsza od czasów "St Anger" płyta, której słuchałem już więcej, niż dwa razy. Najbardziej podoba mi się jak na razie numer "Room of mirrors", z najfajniejszymi, melodyjnymi gitarami, ale ogólnie wydaje mi się, że jest znośnie, jeszcze kilka numerów tak jakby mi się zaczynało wkręcać. Oczywiście nie jest to czarna płyta, której posłuchałem kilka tygodni temu pierwszy raz od, ja wiem, dwudziestu lat i znałem na pamięć każdy dźwięk i prawie każde słowo, nawet w tych numerach, które kojarzyłem jakoś słabiej, bo były na końcu kasety i nie za często słuchałem ich uważnie.
Ponarzekałbym trochę na realizację. Brakuje mi większego czadu i głębi gitar, gdy te ostatnie robią się bardziej do przodu, jest dużo lepiej. Na poprzedniej płycie te proporcje były lepsze. Widzę trochę narzekania na perkusje i jest faktem, że gra Larsa jest zaskakująco prosta (choć chyba to już nie jest żadne zaskoczenie), a już naprawdę uderza mnie prostota jego przejść, one są chwilami prostsze, niż rzeczy, które grywałem, gdy jeszcze mi się grać zdarzało - tylko czy to zarzut, sam nie wiem. Chyba nie, bo to wynika raczej z wyboru, niż braku umiejętności.
Co do recenzji interii, chętnie wysłałbym im jednak polemikę, zatytułowaną "spierdalaj:. Autor ewidentnie pałuje się dwiema płytami, które nie mają właściwie nic wspólnego z metalem i ma pretensje, że zespół, który nazywa się Metallica gra metal. Trochę jak taka moja koleżanka z drugiego na mym szlaku liceum, której nie podobało się, że niby jestem punkiem, a ubieram się inaczej niż muzycy Offspring.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Mocne.
