5. Bringing It All Back Home (1965)
*****
Wybitna! Genialna! Zdumiewająca! Sławetna! Genialna!
- Powiedziałem dwa razy "Genialna".
- Bo lubię genialność.
Tylko jak przed tym uciec? Jak znaleźć złoty środek pomiędzy przymiotnikami granymi przez znawców, a subtelną egzaltacją miłośnika? Pomiędzy encyklopedią a listem.
Wyp.... przymiotniki?!
I tak:
Geniusz z Liceum,
Sławoj Samochów,
Zdumiewacz Natarczywość,
Geniusz Pała,
Wybitność Uskrzydlony????????
Jak się przedrzeć, którędy w pław......
Subterranean Homesick Blues. Nasz Artysta odkrył prąd. Tesla Zielonych Przestrzeni. Sławetność
You dont need a weatherman To know which way the wind blows jest prawdziwa. Gdy słyszę pierwsze dźwięki elektrycznego Dylana wiem, że zaplanowałem podróż. Uzgodniłem ją z dwoma piwami, wykłóciłem z dwoma trampkami, sterroryzowałem pokładane nadzieje..... jadę. Oczywistość tych piosenek jest jak rozczulający widok uczciwego gabinetu ministrów. Rzucić wszystko i gnać. Na tym można zakończyć.
Po okresie folku w postaci czystej i porażce artystycznej płyty
Another Side było jasne, że potrzeba nowych wyjść. Że podobno w 65 w Newport płakał, po powrocie zza kulis gdy usiadł przy akustyku? Że ktoś siekierą próbował przeciąć kable podczas tegoż koncertu? Że bójka i takie tam. Jak tam było, tak było. Ale tu i teraz mam słomę w zębach. Żuję tytoń w bydlęcym wagonie. Z Dylanem nie można się zaprzyjaźnić. Jedziesz albo nie, w końcu i tak obudzisz się sam w hotelu. Trzeba mieć tego świadomość. Jest podstępnym Żydem.
She Belongs to Me. Kocham ten kawałek! Jestem artystą. Piszę w łóżku swój nowy utwór, a ona trzyma swoją głowę na moim torsie. (to owłosione nazywa się "tors"
????) I czyta Cosmopolitan. Zadzwońcie do Anny Gacek.
She’s got everything she needs
She’s an artist, she don’t look back
She’s got everything she needs
She’s an artist, she don’t look back
She can take the dark out of the nighttime
And paint the daytime black
pampamppammm
...to o mnie.... jestem artystom....
Maggie's Farm czyli system Cię zje. Naszywka z 'A' nie wystarczy.
A potem piękny
Love Minus Zero/No Limit. To jedna z najpiękniejszych piosenek Dylana. Pachnie jak majowy wiatr. Nie wierzysz? Tajemnicza matematyka, zadanie się rozwiązuje. Kwitnąca koniczyna wpleciona we włosy. Kapliczka zakurzona. Kłosy położone. Jedno spojrzenie daje mi siłę do końca życia i łamie jej skrzydło.
My love she speaks like silence
Without ideals or violence
She doesn’t have to say she’s faithful
Yet she’s true, like ice, like fire
People carry roses
Make promises by the hours
My love she laughs like the flowers
Valentines can’t buy her
Outlaw Blues ten prosty pankowy kawałek, jest jasnym obliczem bluesa. By przejść w
On the Road Again co pcha jeśli zatrzymasz się bez paliwa. Benz jest drogi, drogi szmat, przed tobą - kwiat; za mną - świat..... na bok śledzie piosenkarz jedzie. Z bochenkiem pod pachą i w kieszeni ze flachą.......
Druga strona płyty bardziej po akustycznemu.
Bob Dylan's 115th Dream. Tłumaczyć snów nie zamierzam.
Mr. Tambourine Man a ja mam nadzieję, że nigdy nie słyszałeś tej piosnki. Naprawdę. Ja nigdy jej nie słyszałem wcześniej. I pozwoliłem by mnie nie wkurzała, a oddała mi tylko co w sobie ma. To piosenka o Tłustym Czwartku.
Gates of Eden o której autor powiedział, iż jest to
"gwałcąca świętość kołysanka w d moll" i
It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) doprowadzają prawie nas do końca świata. Jeszcze tylko
It's All Over Now, Baby Blue i można zamknąć cicho drzwi.....
Leave your stepping stones behind, something calls for you
Forget the dead you’ve left, they will not follow you
The vagabond who’s rapping at your door
Is standing in the clothes that you once wore
Strike another match, go start anew..................
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
.
