No to lecimy z tym koksem, od razu
Fantomas - Delirium Cordia
*****
Płyta cholernie mroczna i cieżka, począwszy od odpakowania jej z folii. Naprawdę pięknie wydane. Czarne pudełko, wkładka sprawiająca ze papcie spadają nie tylko ze względu na błyszczący papier - kto widział, wie o czym mówię). No i muzyka ... tylko czy to, co na Delirium się znajduje można nazwać muzyką ? Dla Pattolaika może być to grzebanie w psychice spaczonego człowieka - dla Pattonloverów - jest to kolejne, bardzo ciemne wcielenie Mistrza. Mrok i ciemność rozpoczynające płytę (chóry z samego dna piekła, zanikający puls itp. smaczki) wystarczają, żeby już w pierwszych 5 minutach przestać słuchać płyty (i przestać robić cokolwiek innego - sam byłem kilkakrotnie bliski zejścia na zawał
) Później jest też nie lepiej - wiatr który słyszymy sprawia że robi nam się zimno, odgłos dłubania w kości powoduje fizyczny ból. I tak jest przez 55 minut. Totalna huśtawka nastroju i emocji potęgowana przez atomową grę pana Lombardo, do bólu precyzyjny i wyrywający trzewia bas pana Dunna i rozrywającą uszy gitarę pana Osbourna. Bo o wielkiej formie pana Pattona mówić chyba nie muszę - mimo, że na DC nie pada żadne słowo, wokalizy Mistrza podnoszą pod sufit, po czym z całym impetem rzucają o glebę.
Potem następuje 20minutowe wyciszenie - katharsis po bólu związanym z dłubaniem w ciele i umysłach. Następnie słyszymy odliczanie - one, two, three, four - przywodzące na myśl Ramones, po czym płyta sie niespodziewanie kończy. A my siedzimy w fotelu, sponiewierani i bez większych sił do wstania. I zapewniamy samego siebie, że już nigdy więcej do tej płyty nie powrócimy.
Delirium Cordia nie jest płytą, którą poleciłbym każdemu. Ktoś, kto miał problemy z przyswojeniem pierwszego albumu (bo Director's cut do przyswojenia taki ciężki nie był) dalszą eksploracje Pattonowego rejonu niech kontynuuje z Lovage czy Romansami - a DC zostawi na lepsze czasy.
I moja ostatnia rada - nie słuchajmy tej płyty za często. Jak dla mnie, to jest album na specjalne okazje - brak podziału na utwory (cała płyta to jeden utwór) sprawia, że DC trzeba łykać na raz. Inaczej nie odczuje się w całości klimatu, którym ta płyta niszczy i poraża.
następną recenzję pisze Piła
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
