|
Let de podsumowania 2018 bigin!
Zaczynam od dołu.
BOTTOM 2018
-1 ) Jack White - Boarding House Reach – Zawiodłem się na tej płycie. Nie to, żeby była jakaś dramatycznie zła, ale jest boleśnie przeciętna. I niestety nudna. Nie tak się umawialiśmy panie Jacek.
-2 ) The Jack Wood – Confession – Największy rozjazd pomiędzy oczekiwaniami, a rzeczywistością AD 2018. Poprzednie albumu Jacka Wooda z Syberii (jeszcze jako tria) były rewelacyjne – brudny, ale grany z nerwem, garażowy blues. Delicje. A potem z tria zrobił się duet, z bluesa trip-hop, a z nerwu, męczenie buły.
-3 ) Ghost – Prequelle – Tutaj rozczarowania nie było. Ja się po prostu po Ghostach niczego dobrego nie spodziewałem. Nie rozumiem kompletnie podjarki tym ansamblem. I ta płyta też mi nie była w stanie wyjaśnić tego fenomenu.
-4 ) Meat Beat Manifesto - Impossible Star – Największym grzechem zespołów grających muzykę taneczną, jest popadnięcie w przekonanie, że ich muzyka jest czymś więcej niż muzyką taneczną. Wtedy zaczyna się robienie „sztuki” i w efekcie otrzymujemy muzykę, która nie jest ani do tańca, ani do słuchania. I to jest właśnie taki smutny przykład.
-5 ) Supersuckers - Suck It – stała się rzecz straszna – ktoś temu niezłemu ongiś zespołowi uciął jajka i uprowadził je w nieznanym kierunku. W tytule płyty wkradł się błąd. Zamiast „Suck it”, powinno być „It sucks”.
-6 ) Paul Weller - True Meanings – kiedy Geriavit wejdzie za mocno… Smutno słuchać gościa, który kiedyś elektryzował, a teraz usypia. Nie zrozumcie mnie źle. Ja nie mam nic przeciwko łagodnym brzmieniom, czy balladom. Ale niech one przynajmniej grają na jakiś emocjach, a nie tylko skłaniają do rozglądania się za podusią.
-7 ) Kazik + Zdunek Ensemble – Warhead – nie wiem czy taki był artystyczny cel Kazika, ale tą płytą udowodnił, że zajął na dobre miejsce na tronie króla muzycznych chałturników, zajmowane ongiś przez Parę Wino. Czekam na kolędy z Kazikiem, piosenki biesiadne z Kazikiem i Kazik śpiewa akustycznie swoje największe przeboje.
-8 ) The Soft Moon – Criminal – niebawem project o nazwie The Soft Moon ma grać koncert w Polsce. Przy tej okazji pewnie dane Wam będzie usłyszeć o niebywałej głębi, wrażliwości i finezji tego twórcy, a wszystko to będzie podparte nazwami modnych ostatnio szufladek typu post-punk, electro-industrial, darkwave, minimal-synthwave i innymi tego typu. Nie dajcie się zwieść. To nic więcej jak post-hipsterskie przynudzanie bez cienia polotu i oryginalności, żerujące bezwstydnie na dokonaniach NIN i Depeche Mode… i to tych gorszych.
-9 ) Alien Sex Fiend – Possessed – Nik Fiend od ćwierćwiecza nie zajmuje się niczym innym, niż wydawaniem słabych płyt. Ostatnim wartościowym albumem ASF był „Open Head Surgery” z 1992, a po nim nastąpiła era kasztanów typu „Inferno”, „Nocturnal Emissions”, „Information Overload”, czy „Death Trip”. Skrycie liczyłem na to, że nową płytą uda mu się wreszcie przerwać tę tragiczną passę. Niestety, nie udało się. Jedna gwiazdka to i tak dużo.
-10 ) Jarboe - The Cut of the Warrior – Jarboe nie jest taka konsekwentna jak Nik. Na przestrzeni ostatnich lat pokazywała, że potrafi zachwycić i oczarować (kolaboracja z Neurosis, "Mahakali"). Z drugiej strony rozczarować też potrafi i robi to niestety tym razem. W opisie tej płyty często natykałem się na etykietkę „experimental”. Eksperymenty są udane wtedy, kiedy prowadzą do jakiegoś celu. Obawiam się, że ten prowadzi tylko w ślepą uliczkę.
_________________
Sometimes good guys don't wear white
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
