A teraz chciałem merytorycznie wreszcie.
Historia mojego poznania zespołu - identycznie jak elsea, troche podobnie też marecki mial - czyli na PRL-u, gdzie Pidżama WYMIOTŁA TOTALNIE.
Niestety nie byłem na żadnym innym koncercie i żałuję
Potem poznałem Marchef pożyczoną od koleżanki, potem kupiłem na allegro wszystkie przedmarchwiowe kasety.
Chcę tutaj dokonać "apologii" płyty
Marchef w butonierce. Zaskakuje mnie ogólnie nie-za-pozytywna ocena tej płyty. Dla mnie znakomita muzyka. Powiedziałbym, że zespół odszedł tu od czegoś, na czym zyskał popularność, od takich powiedzmy bliżej punkowych klimatów - w zamian za to wykazał się dużą wrażliwoscią muzyczną, świetnymi kompozycjami i grą prawdziwie zespołową.
Co tu mi się podoba - więc na początek właśnie owo
brzmienie zespołowe. Bardzo solidna, zgrana kapela. Nie ma tam żadnych wirtuozów, a i Grabaż to raczej pieje niż śpiewa, a jednak każdy dźwięk na swoim miejscu. (Tak jak ktoś o Kulcie powiedział: jak to jest, że żaden z was nie umie grać, a razem to brzmi tak dobrze).
Twojej generacji to ja może aż tak nie lubię (ale nawidzę
), ale uważam że spełnia bardzo dobrze rolę otwierającej piosenki, nakręca całość - i potem idzie jak w zegarku
Utwór tytułowy - rewelacja. Pomysłów z tego kawałka starczyłoby na co najmniej dwa DOBRE utwory. A powstał jeden Świetny. Od dynamicznego chwytliwego instrumentalnego wejścia, przez jeszcze bardziej dynamiczną zwrotkę ... (
każdy z Warszawy jest na głowie swej kulawy ) i refren. Właściwie to już by wystarczyło na naprawdę dobrą piosenkę. A tu nagle po drugim refrenie następuje przełamanie w
złam te zasadę/ złam te zasadę/ złam tę zasadę ... - aż głowa sama się macha!
A na koniec te A-TO-MY-A-TO-MY-A-TO-MY ............ na ATOMY! to jest taka energia, że coś pięknego.
Dla mnie najlepszy utwór zespołu.
I bardzo lubię to, co potem, czyli
Chłopcy ida na wojnę, bo się zaczyna tak niepozornie, wręcz smętnawo, a rozwija się do pełna parą pacyfistycznego hymnu i osiąga moment wręcz dreszczowy, kiedy okazuje się, dlaczego
chłopców tutaj nie ma ...
I
Pryszcze - tytuł taki jakiś nieudany, ale piosenka jest przejmujące ostrzeżenie przed kulturą śmierci ... dlaczego piotrzepanku uważasz, że te słowa
każdą swoją żywą częścią wybieram życie i tak dalej pokazują inne podejście niż Budzego? Nie rozumiem. Powtarzam, dla mnie jest to wręcz manifest opowiadający się po stronie ŻYCIA!
Różnorodność muzyczna - jest jakby pewna dominująca stylistyka, taka mieszanka rocka z punkiem, dynamiczna, dość szybka (zdecydowanie nie "wolno i ciężko"
), ale jest kilka utworów bardzo zgrabnie rozbijających ewentualną jednostajność, tak jak właśnie Pryszcze, czy Noc jak noc (super kawałek!
po co mam całować te, dla których noc to pieniądz) czy na koniec Nocny gość.
Teksty!!! Ja uważam Grabaża za bardzo zdolnego poetę. Słowa - SŁOWA - po prostu słychać, ża aż same mu się układały, jaki to ma rytm! jakie rymy! Proszę tu nie myśleć, że ja wspieram sztukę dla sztuki - nie mówię, że słowa nie mają sensu, tylko że NAJBARDZIEJ rzuca mi się w oczy czysto formalno-poetycka wartość tych tekstów. OK, nie jest to Janerka, żeby nie było nieporozumień. Ale jest to DOBRE.
Było ich trzech, trzy krwawe rekiny
Każdy z nich kieszeń wypchaną miał ciasno
Na ich widok trzęsło się prawie cało miasto.
Dziś ten pierwszy tyje, ma kasy masy,
Drugi wyje - Iwan polał mu twarz kwasem.
Trzeci został przyjacielem ryb w jeziorze -
- ten trzeci ma najgorzej!
albo
Jest wysokie bezrobocie
Niskie są wieżowce
Sól z ziemi marnej
Czarne owce z miasta Manowce
A czasem te takie niby mało treściwe gry słowne stają się zaskakująco przejmujące...
Dla ciebie śmierć to pestka
Życie to zabawka
Każda twoja blizna
Każda igła i strzykawka
Jeszcze jedna słabość
kolejna łatwizna
Ta płyta przypomina mi pod wieloma względami dwie inne płyty, które bardzo cenię: Mojego wydafcę Kultu oraz Prymityw T-Love'u. Wszystkie trzy są płytami dość późnymi w karierze zespołu, właśnie płytami odejścia od starej stylistyki, mniej surowymi, ale wg mnie muzycznie wyprzedzającymi daleko poprzedniczki - może to się nazywa DOJRZAŁOŚCIĄ albo PEŁNIĄ SIŁ TWÓRCZYCH?
Co prawda Marchef jest moim zdaniem gorsza od tamtych dwóch ze względu na pewna ilość wypełniaczy, które niczego płycie nie dodają: Bon ton, Taksówki, Chcąc pokonać Babilon - może i nie są złe, ale powielają pomysły z innych piosenek.
Ale ogólna ocena - dobre * * * * , co może wydawać się mało wobec wszystkich superlatyw powyżej, ale przypominam, że to tyle, co Strange Days Doorsów i tylko o pół punkta mniej niż Dark Side of the Moon...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
) i maniery Grabaża (i innych muzyków, w kóncu PP to nie zespół jednososobowy)- dopisuję to do listy rzeczy, które mogą zniechęcać do wypowiedzi w tym wątku, ale nie są powodem, by kwestionować wpływ PP i Grabaża na scenę "niezależną"... 
OK? 
