A, ok. Dla mnie Gen X i Extra Pan, to płyty jakiegoś innego zespołu i nikt mnie nie przekona, że jest inaczej
Tymczasem przejdźmy do koncertówki.
Nagrane na początku 1993 roku "Natural Way (Full Noize)", to jedna z najbardziej ekstremalnych płyt koncertowych, jakie znam - mówię to zupełnie serio i z pełną świadomością swoich słów. Nie, żeby zespół Houk grał szczególnie ekstremalną muzykę - nie, to wciąż cięższy rock, surowy, trochę garażowy (jak ktoś chce, to może dodać też grungowy, hihi), ale na pewno nie jakiś grindcore
Natomiast w pewnym sensie jest coś ekstremalnego w samej idei tej płyty i tym, jak idea ta została wprowadzona w życie. To nie jest album, gdzie po prostu myślisz sobie "o, posłucham sobie innych wersji piosenek ulubionych grupy, z dodatkiem odgłosów publiczności". Nie - koncertówka Houka po prostu łapie cię za włosy i WPIERDALA w środek gęstego tłumu, w Warszawie, prawie równo 30 lat temu. Kiedy słuchasz jej na dużej głośności (a tak trzeba!) - może zakręcić się w głowie od tego, jak wali po uszach każde uderzenie Fali w talerz, jak burczy bas Papieża Gitary Basowej, jak gęsta, głośna i twarda jest ściana dźwięku gitary Roberta Sadowskiego. Nie ma absolutnie nic dziwnego w tym, że forumowicze (np. ja, Witek czy Zasada) piszący, że przy tej płycie podskakiwali czy jakoś tam dynamicznie się poruszali - to jest full koncert experience, łącznie z doświadczeniem lekko przytkanych uszu. No i łącznie z doświadczeniem specyficznej konferansjerki Maleo
...co?A jak zmieniła się muzyka? Zarówno w starym, jak i w nowszym materiale, słychać, że Houk przez 1,5 roku od nagrania debiutu nabrał muskułów - jest mocniejszy, cięższy, brutalniejszy, konkretniejszy bez zatracenia swojego luzu i pewnego elementu chaosu. Ciekawe co było kluczowe: zakup przez gitarzystę białego Gibsona? Nowe wiatry w światowym rocku? W każdym razie płyta po prostu pędzi na oślep, niczym SSC Napoli w tym sezonie, któremu nie wystarczy, że wbija gola czy dwa Juventusowi czy Ajaxowi, ale jedzie ostro po trzecią, czwartą, piątą bramkę, jakby od tego zależało życie. Punch, punch, punch! Piosenki są narysowane niekiedy grubą kreską - mam teorię, że szykując się do grania coverów T.Rexa czy Stooges, chłopaki nie analizowali tego, jak to dokładnie, szczegółowo było wymyślone w oryginale, tylko po prostu przypominali to sobie z głowy, bo mają takie granie we krwi. Także ich własne numery nie są zawsze jakoś wymuskane, nie ma jakichś trzyczęściowych mostków, które płynnie łączą jedną część piosenki - nie, jak chcą przejść do innego riffu, to przechodzą, jak chcą zwolnić tempo, to zwalniają, a jak Sadowski gra solówkę, łącząc Frippa i Dr. Know
to nie jestem w 100% procentach przekonany, że ma pełną kontrolę nad tym, co robi i co chce osiągnąć, a raczej idzie na żywioł - ze znakomitym skutkiem. Jego partie gitary zresztą nie są nigdy ułożone pod linijkę - to poszarpane, rozedrgane szkice rzeczy, które mógłby dopracować i wycyzelować, ale po co, skoro tak jest lepiej. I te wszystkie elementy w pełni działają na korzyść tej muzyki, nadają jej wyrazistego, niebezpiecznego rysu, radykalnie odróżniając od reszty, dużo bezpieczniejszej, muzyki około-grungowej w Polsce.
Najlepsze momenty? Bardzo doceniłem Epihizourus - ledwo się otrząsnęliśmy po pierwszym, tytułowym numerze, a tu ten fantastyczny, ciągnący się jak spaghetti riff, bierze nas dalej wysokim pressingiem
Ale najlepsze są dwie części "Soul Ammunition" - od wejścia, gdzie po wykrzyczanej zapowiedzi chłopaki wskakują w ten numer na główkę i cała maszyneria pracuje na pełnych obrotach, po niesamowitą drugą część, gdzie opada bitewny kurz, a ja mam wrażenie, że co chwilę dochodzi do kolejnych mikrokumulacji napięcia. I solówka Sadowskiego w tymże - łokurwa, co tu się dzieje, o co chodzi, co on gra w ogóle, niebywałe
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
