Ten post będzie o sonatach Chopina. Podobno są trzy, ale ogólnie znane są dwie:
- II sonata b-moll
- III sonata h-moll
Dużo się zmieniło od dawnych początków tego wątku, kiedy napisałem:
Cytat:
sonaty w całości mnie nieco nużą.
Pamiętam, jak podobną opinię powiedziałem mojej ciotce-pianistce i popatrzyła na mnie wyraźnie zgorszona, mimo, że akurat ona stoi na pozycji dalece ANTYobiektywistycznej. Ale tego było już dla niej za dużo, jak dla Gera, że się woli Herman's Hermits od The Beatles
Teraz szopenowskie sonaty są dla mnie wspaniałe... ale najpierw spodobała mi się tylko h-moll o dopiero niedawno stało się tak, że b-moll spodobała mi się równie bardzo, a może i bardziej. Chyba podczas ostatniego konkursu? Chyba w sumie za sprawą Awdiejewej, która - przypominam - zdobyła obok głównej również nagrodę za najlepsze wykonanie sonaty. Chociaż byłem bardzo niezadowolony z ogólnego werdyktu, to jeżeli chodzi o nagrodę za sonatę od początku nie miałem zastrzeżeń!
Sonata h-moll ma miejsca zupełnie zachwycające, ale poniekąd mógłbym prawie podtrzymać opinię sprzed lat:
Cytat:
w środku te kolejne mistyczno-kontemplacyjne fragmenty mnie zwyczajnie nudzą. Finał jest jednak porywający.
Trzecia część sonaty, Largo, jest dla mnie za długa i zbyt często nie udaje mi się przy niej utrzymać koncentracji, po prostu przestaję słuchać. Pewnie należałoby spotkać ją na żywo, wtedy te wszystkie
piana i
pianissima mogłyby do mnie trafić.
Póki co uwielbiam początek... proszę posłuchać:
Ingolf na ostatnim konkursie zagrał to naprawdę pięknie! no i oczywiście to niesamowite Finale Presto non tanto, które linkuję na samym dole posta. Dla mnie jeden z przebojów wszechczasów
Natomiast sonata b-moll przez długi czas kojarzyła mi się głównie z marszem pogrzebowym i nie było to wcale skojarzenie zachęcające... Dopiero niedawno odkryłem pierwsze dwie części, które są dynamiczne, porywające i żwawe jak najlepsze utwory rockowe
Aż nie wiadomo, który lepszy, dwa sześciogwiazdkowce
Dla niecierpliwych, którzy nie mają może ochoty słuchać całego długiego pitolenia na pianinie
, ale chcieliby wiedzieć, o czym mówię, linki do:
części pierwszej: Grave, doppio movimento i
części drugiej: Scherzo, one są od pierwszej nuty bardzo charakterystyczne.
Awdiejewa gra to naprawdę tak, że to jest coś niesamowitego!
No a Marsz Pogrzebowy, czyli część trzecia... to jest tak, że takie melodie, co się od dzieciaka zna, czasem się osłuchują i człowiek zapomina, że tam jest o wiele więcej niż tylko ten oklepany główny temat. W
Marche funebre jest na przykład środkowa część, pomiędzy dwoma odsłonami głównego marsza, która jest tak wzruszająco piękna, delikatna... Marsz zaczyna się grobowo, jak na pogrzeb przystało, potem zaczyna grzmieć rozpaczą, i wtedy wchodzi ta część środkowa - wspomnienie, żal, strata, szkliste oczy... i wraca marsz, chociaż nieco inaczej, z inną dynamiką. Wstrząsająca jest ta wzrastająca moc, jeżeli ktoś to dobrze zagra...
Niechże będzie
znowu Awdiejewa, u niej ta końcówka jest też bezbłędna
Niespecjalnie trafiona wydaje mi się tylko ostatnia część... to jest taka
freejazzowa miniaturka, która mogłaby być bardzo interesująca gdzieś w środku. Tam jest super, bo gdzieś między wierszami słychać pokrewieństwo z melodią części pierwszej.
Druga część sonaty h-moll jest też jazzowa i krótka (choć jednak znacznie dłuższa) i to idealne dla niej miejsce. Dawanie takiego czegoś na zwieńczenie wielkiego dzieła mnie nie przekonuje. Ja mam gust prosty i potrzebuję na koniec finalnego przyłożenia, żeby szyby się częsły
I tu
Finale z sonaty h-moll jest dla mnie skończoną doskonałością.
Na zakończenie tego posta o sonatach co ja mogę... powtórzyć pamiętne słowa Gera z wątku o Simonie i Garfunkelu:
Gero pisze:
Zaklinam wszystkich: słuchajcie to(!)
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
