Cantigas De Santa Maria – Maciej Maleńczuk & Consort (2006)
Minęło parę lat od publikacji tego materiału i muszę powiedzieć, że wciąż zdarza mi się odkurzać płytkę. W ostatnim czasie nawet jakby częściej. A wydawało mi się z początku, że te pieśni – przez swą długość i formę opowieści – prędko stracą dla mnie atrakcyjność. Że w momencie kiedy będę pamiętał co stanie się dalej, to już nie będę chciał słuchać. No i jest tak w kilku przypadkach, ale na przykład „Pies” czy „Adam” - choć jeden ma osiem, a drugi dwanaście minut - wciąż mi się podobają. Wciąż świetnie mi się ich słucha.
Wiadomo, że mamy tu teksty nie tylko samego Alfonsa X El Sabio, ale też Maleńczuka, które jednak wpisują się w konwencję – również opowiadają o cudach. I one właśnie jako teksty lepiej się sprawdzają – są atrakcyjniejsze dla słuchacza. Co prawda da się w nich zauważyć niekiedy lekko ironiczny dystans, albo kpinę z wierzeń „ciemnego ludu” (np. "Teresa"), ale wciąż w nich cud pozostaje cudem. A ja wychodzę z tego założenia, co Wincenty Kadłubek, kiedyś już wpisywałem ten cytat, że
połysk klejnotów nie traci wartości przez nieudolność artysty, podobnie jak i gwiazdy, wskazywane szkaradnymi palcami Etiopów, nie ciemnieją 
.
Specyficzne jest brzmienie: gdzieś między muzyką dawną, a trochę syntetyczną nowoczesnością. Nie zawsze to się zgrywa. Ale niekiedy i owszem, na przykład w "Santa Maria Loei" (akcenty), albo w Adamie (świetna elektryczna gitara Macieja pod koniec). No i trafiają się świetne Consortowe interwencje: tu viola da gamba, tam fidel albo śpiew Wandy Laddy (choć śpiewana tylko przez nią "Opowieść o statku" akurat nie jest zbyt ciekawa).
Moje ulubione fragmenty to „Santa Maria Loei”, „Pies” i „Adam”. Wszystko przebija jednak wspaniała, dziewięciominutowa kantiga „Madre De Deus”, która kończy płytę.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
przesłuchałem wreszcie uważnie całość i czuję się, jakby to dziwne brzmienie gitary przewierciło mi mózg