|
W zeszłym tygodniu udało mi się zahaczyć o koncert Maleńczuka w Stodole. Repertuar złożony głównie z projektu Psychodancing + kilka premier z Psychodancingu vol. 2, a wszystko okraszone numerami z poprzednich płyt.
Moje wrażenie było takie, że Maleńczuk doskonale wypadł w roli wodzireja, osoby, która potrafiła porwać publiczność. Były momenty kiedy zabawa była naprawdę przednia, a zespół wprowadzał klimat dancingowy czy wręcz biesiadny. Numery: "Cicha woda" Kurtycza, "Płonie stodoła" Niemena, "Niech żyje wojna", "Kwas" Pudelsów czy zagrana na końcu międzynarodowa wiązanka (Comment Ca Va; Nie płacz kiedy odjadę; Diana; Rmaya, Stayin Alive) sprawiały, że bez zbędnego spięcia i krępacji, można było podrygiwać a nawet nieźle poszaleć.
Tak naprawdę jednak ten koncert zapamiętam jako mistrzowsko wplecione stonowane, klimatyczne opowieści - "Bo to się zwykle tak zaczyna", "Wakacje z blondynką", "Nigdy więcej", "Nie mogę Ci wiele dać", " Jestem sam" ( kawałek dedykowany wszystkim muzykom, będącym na sali, zwłaszcza tym, którzy musieli kupić bilet, "Przykro mi że nie zrobiliście kariery") oraz znakomity nowy utwór o kobietach "Jak to dziewczyna". Znakomicie w tych numerach prezentował się zespół, gdzie ton nadawał Andrzej "Świat nie wierzył łzom" Laskowski. To, właśnie on wraz z klawiszowcem zadbali o to, by najbardziej klimatycznym momentem wieczoru stała się "Dawna dziewczyna". Zagrany w nieco wolniejszym tempie niż na płycie utwór czarował brzmieniem, a na dodatek muzycy zaprezentowali świetną improwizację, w czasie gdy Maleńczuk wyszedł się napić.
Setlista została wypełniona jeszcze przez numery, które jakoś mnie nie poruszyły, aczkolwiek nie odstawały od reszty. Wśród nich wybijała się "Kronika podróży" Klenczona. Poza tym były jeszcze "Tango Libido", "Praca na saksach" i nowe, takie quasi-gospelowe wcielenie Maleńczuka pt. "Przy Kościele", którego przesłanie ("Grzech jest dobry, bo on prowadzi nas do Boga" nie do końca mnie przekonuje. Nie wiem czy on to mówi na serio, czy ironicznie.
Zawiódł mnie natomiast utwór, którego najbardziej oczekiwałem, mianowicie, "Skok wzwyż" Wysockiego. Zagrany na koncercie w Gdańsku (na którym grała też Armia) miał moc i brzmiał niemal jak manifest ideowy ( "z prawej zaś wybijam się ja"). W Stodole i boję się, że też na płycie przeistoczył się w taką rozrywkową piosneczkę, trochę za bardzo rozstrzelaną dźwiękową w zwrotkach, melodyjną w refrenie, tracącą zdecydowanie w porównaniu z tym gdańskim wykonaniem.
Tak jak napisałem wcześniej Maleńczukowi udało się porwać publiczność, która nie dawała mu opuścić sceny, a przecież jutro trzeba było znów pojawić się w pracy ("nasza praca to nieustanne kursokurwokonferencje").
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
tekstów.
.
