Miałem ostatnio parę zapracowanych tygodni, ale wreszcie październik i mogę kontynuować płytowy remanent. W części trzeciej
WILLIAM PARKER ORCHESTRA - Essence of Ellington / Live in Milano, czyli z Newport do Mediolanu
Centering Music 2012 (AUM Fidelity)
William Parker - kontrabas
Hamid Drake - perkusja
Dave Burrell - fortepian
Kidd Jordan - saksofon tenorowy
Dave Sewelson - saksofon barytonowy
Sabir Mateen - saksofon tenorowy, klarnet
Rob Brown - saksofon altowy
Darius Jones - saksofon altowy
Ras Moshe - saksofon sopranowy i tenorowy
Steve Swell - puzon
Willie Applewhite - puzon
Roy Campbell - trąbka, flugelhorn
Matt Lavelle - trąbka
Ernie Odoom - głos
Zimowy wieczór. Mediolan. Teatr Manzoni. Na zewnątrz szara lutowa plucha, na scenie - kolorowo jak nigdy
Do mikrofonu nachyla się Murzyn w czerwonej czapce i zapowiada pierwszy utwór.
Portrait of Louisiana - Kidd Jordan i Hamid Drake, obaj z Luizjany i im należy się ten kawałek. Ale reszta też nie śpi, dęciaki co i rusz kontrapunktują zespołową frazą i wyrywają się jeden przez drugiego na kolektywne solo, gdy Jordan litościwie dopuszcza ich do głosu, Parker wściekle swinguje. Na zewnątrz szara lutowa plucha, w środku gorące duszne słońce Delty. Jordan i Drake przywołują wszystkich do porządku, zmieniając tempo. Swell dołącza do Jordana, aby rozpocząć
Essence of Sophisticated Lady, Odoom najpierw melorecytuje, aby za moment pokazać, że i śpiew nie jest mu obcy kiedy dołączają inni, grając
Sophisticated Lady z radosną maestrią, zachwycającą w swej prostocie i bezpośredniości. A potem Duke spotyka Trane’a –
Take the Coltrane - i możecie zapomnieć o prostocie: Sabir piętrzy muzyczne struktury, a za nim w tle dzieją się rzeczy nieprawdopodobne – ciągle zmieniające się konstelacje muzyków, powstające i rozpadające się duety, tria, kwartety, kwintety w jakimś nieustannym improwizowanym kalejdoskopie brzmień. A na koniec William Szalony Basista i Hamid Drum Machine w ekstatycznym zapamiętaniu.
I jak pierwsza płyta to tenorowe szaleństwo, to na drugiej rządzą alty. Wprawdzie
In A Sentimental Mood zaczyna Dave Burrell pojedynczymi nutami, ale zaraz dołącza charakterystycznie schrypnięty alt Dariusa Jonesa i gra tak słodko, jak tylko on potrafi. I czy mogło zabraknąć tu tęsknego śpiewu Ernie’go? Ale zaraz trzeba się spieszyć, bo ten sam Ernie - otrząsnąwszy się z rozmarzenia – włożył kolejarską czapkę i nawołuje:
Proszę wsiadać, drzwi zamykać! Pociąg linii A do Harlemu odjeżdża z toru 1 przy peronie 3! A w pociągu bitwa! Na trąbki i puzony! Nie wiadomo czym by się skończyła ta zadyma, gdyby Ras Moshe nie rozpędził towarzystwa. Z pociągu, który szczęśliwie wjeżdża na stację, wysiada wielki Murzyn z lekko posiwiałą brodą, rozgląda się wokół, spod marynarki wyczarowuje klarnet, głęboko wciąga w płuca hebanowe powietrze Harlemu, podnosi instrument do ust... Na rozgwarzonej sali zapada cisza, ruch zastyga niedokończony i tylko słuch się natęża, aby nie uronić ani jednej nutki z tej rozdzierająco pięknej melodii
Ebony Interlude. I raz jeszcze alt – Rob Brown sam prowadzi
Karawanę, początkowo jakby z wahaniem, abstrakcyjnie, potem coraz pewniej, coraz bliżej melodii, by w końcu wybuchnąć jakże znanym tematem. I nie odpuszcza, nawet wtedy gdy solówki grają Lavelle i Burrell. Dopiero Szalony Basista daje wszystkim wytchnienie. Na deser
The Essence of Ellington z Kiddem Jordanem przepysznie zamykającym całość. Co za wieczór! Co za noc! Wspaniały koncert, który dla mnie jest już legendą, jak ten z 1956. Gwiazdek
***** 
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
), Trzaska z kwartetem na dwa alty i dwie perkusje, The Thing Matsa Gustafssona (szkoda, że bez Pani Cherry), Hera Wacława Zimpla powiększona o Rafaela Rogińskiego, Macieja Cierlińskiego i Hamida Drake’a, Barry Guy New Orchestra (ponownie i to aż przez cały tydzień!) oraz trio Bouge, którego występ w zeszłym roku w Nickelsdorfie jak widać spodobał się nie tylko mnie.
[*]
