Kiedyś miałem przyjemność spotykać się z małżeństwem lekarzy, którzy każdego sobotniego wieczora musieli obejrzeć film o "szalonym naukowcu". Nie przyjmowali do wiadomości, że ilość "szalonych naukowców" jest ograniczona, że Holllyłód ma pewne limity, że Eułropa nie spełnia oczekiwań, że Azja zdechł na palu... NIE! Tylko ON spełniał ich tajemne potrzeby. Szalony naukowiec miał mieć też określony cel. Mianowicie: c h c i a ł z n i s z c z y ć ś w i a t.
Na moje nieśmiałe uwagi, że w końcu nic w tym znów takiego szalonego, a tylko pewne logiczne konsekwencje wynalazków + nieodłączna chęć dokuczenia temu, co nam nie chce uledz do końca (czyli wszystkiemu
), wzruszali ramionami i podsumowali mnie, że nie wiem nic o życiu, nauce i szaleństwie. A po tym, kiedy poleciłem im pozycję pod tytułem "Doktór Wilczur" przestali ze mną się odzywać.
A czemu to piszę tu? W Oceanarium? W tym przejrzystym miejscu zmąconych dźwięków?
Proszę państwa. Jest w dżezie szalonych ludzi bez piku. Ale Szalony Naukowiec jeden: Anthony Braxton!
"Szalony" ma wiele synonimów. Może "wariat"? Może "niepoczytalny"? Może "obłąkany"? Albo jak twierdzi, nomen omen nasz kolega Krejzi: "pojeb...y"?
Nie wiem. Żadne z tych słów mnie do końca nie dokonuje. Po głębokich medytacjach doszedłem w końcu do wniosku, iż najlepszym słowem oddającym słowo "szalony" jest wyraz "namiętny".
Zapytają Państwo: po co mi to? Po co mi ta wiedza?
Ano po to, aby zrozumieć tajemniczą siłę tkwiącą w tym muzyku.
Płyta
Birth and rebirth to pierwsza z serii wydawnictwa: Complete coś tam on Soul Note i Black Saint Rec.
Nagrana wspólnie z Szalonym Kucharzem: Max Roachem, jest dokumentem namiętności świata matematyki i namiętności świata zapachów i smaków. Jest to najlepszy jazzowy duet jaki mi przychodzi na talerz.
Powiem tak: jeśli technika dodawania w zakresie do stu tysięcy par zdechłych śledzi jest łatwa i przyjemna, to tu, w tym przypadku jest najwyżej banalna.
To spotkanie, niczym jakaś pierwsza randka, na której niczym na spotkaniu dwójki cadyków nie pada żadne pytanie, unosi mnie w inne rejony. Wiem - to NIC. Rozumiem - to ZERO. Wiem, że rozumiem - to SEN.
Na późniejszych płytach Braxton stawia wzory swojej muzyki, także na okładkach. Kompozycje mają ścisły zapis, gdzie wektory, styczne, kalambury głębokich przemyśleń ujęte w nawias, poza nawias, poza linię i wszystkomówiącą kropkę, przesunięte, mają wytyczać ślad szalonej namiętności, pozornej matematyki... jak u Debussyego ... jak pięć dodać śmierć...
Bo to co mówią to jakaś obelga, jakiś śmiech, ale jak to brzmi! Może właśnie po to jest jazz, aby można było kochać się miłością omdlałych winniczków?
Jest ich dwóch, ale jaki cud?
Ta muzyka obejmuje wszystkie skale podatkowe nieba i ziemi.... ziemniaki, ryż, surówka, kotlet.
One są.
Rzućmy się sobie w ramiona. Sześć do czwartch tangens żurek ser - nieskona.
To esencja jazzu w postaci podskoków i szarpnięć sprzed lat. Niedoceniona jak jeden grosz, którego brak na bilet.
Nie przegapcie tego grosika rzuconego w spulchnione serce!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
kolor strony mogliby zmienić, bo czytać się nie da
Mam nadzieję, że będzie lepszy niż najnowszy Darius Jones, który w obecnym kwartetowym wcieleniu jest po prostu nudny 
Ja lubię. 
Willie z poprzedniej płyty i wyrwać się stamtąd nie może. Dla mnie *** i to naciągane.
Rozmowa muzyków dwu różnych pokoleń, której słucha się z zapartym tchem. Genialne nagranie 
....ale koncert bardzo dobry. Mike Majkowski to młody ,dość szalony kontrabasista a Mikołaj Trzaska to wiadomo. Muzyka improwizowana , "współczesna" i tajemnicza szczególnie za sprawą klarnetu basowego. Bardzo lubię ten instrument a Trzaska opowiada na nim jakieś mroczne bajki. Najbardziej podobały mi się właśnie te utwory kiedy Miołaj grał na klarnecie. Kontrabasista ma zapędy wirtuozowskie więc było czego posłuchać i na co popatrzeć bo przecie kontrabas jest sam w sobie instrumentem z bajki. Polecam ten duet ....i jakby kto zobaczył plakat na ulicy niech idzie ! 
