Ten maziaj na okładce to nie plama na monitorze. To reprodukcja obrazu Jacksona Pollocka
"White Light". A umieszczenie go na okładce nie było dziełem przypadku.
Tytuł płyty mowi prawie wszystko: "Zbiorowa improwizacja podwójnego kwartetu Ornette Colemana. Muszę jednak dodać, że grupa podzielona jest na dwia kwartety a każdy gra swoją własną improwizacja w osobnym kanale. W lewym udzielaja się sam Coleman, Don Cherry, Scott La Faro i Billy Higgins. W prwym Eric Dolphy, Freddie Hubbard, Charlie Haden i Ed Blackwell. Oba zespoły tylko chwilami spotykają się w jednym miejscu by zagrac cos razem. Przez większość płyty tworzą zgodną kakofonię. Na słuchacza z każdej strony sypią się dźwiękowe razy: krótkie kąśliwe solówki, melodie trwające raptem parę sekund. Powstaje dźwiękowy chaos jak żywo przypominający odmalowanie dźwiękiem reprodukcji obrazu Pollocka.
Druga część utworu, gdzie rzadzą bas i perkusja sprawia wrażenie bardziej poukładanej. I chociaz zagęszczenie dźwięków jest tam dużo mniejsze, napięcie wręcz rośnie.
Słuchanie tej płyty na słuchawkach, przypomina trochę śledzenie deblowej rozgrywki w ping-ponga. I tak przez 37 minut i 3 sekundy. Wysłuchanie go wymaga nieco wytrwałości. I nie polecam tej płyty komuś kto chciałby się odprężyć. Jeśli jednak ktoś ma ochotę na konfrontacje z żywiołową, pełna energii improwizacją to zachęcam do odsłuchania.
****
Materiał na płytę został nagrany w jednym podejsciu, choć przy drugiej próbie. Wydania CD uzupełnia pierwsze nieudane podejście trwające 17 minut. Ale za to zamiast Pollocka mamy na okładce zdjęcie Colemana:
A skoro Zorn jest ostatnio na fali to wspomnę, że jest on dużym fanem Colemana. Jego płyta z 1989 "Spy vs Spy" to zbiór coverów Colemana w wykonaniach mocno zalatujących grindcore.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
przyjemna barwa głosu. Trzeba kupić!!!
