O, dzięki Igor za informacje! (chociaż niektórych nie zrozumiałem, np. o magnitudach
)
Ale fajne jest też to, co znajduje się po prawej stronie wewnętrznej strony okładki
Ale do rzeczy!
Jedną z rzeczy, które najbardziej cenię w muzyce jest takie zdecydowane, dynamiczne parcie do przodu, niektórzy chyba mówią na to
drajw . Nie musi się to wcale wiązać z czadem, za to często wiąże się z jakimś wewnętrznym napięciem wytwarzanym przez muzykę. Na utworach z Propaganda Dei było tego bardzo dużo, a tym więcej na koncertach z tamtym repertuarem. Pojawiły się tam również Psalm 40, Psalm 6 i Nad rzekami Babilonu, które miały być na nowej płycie, i które miały ten drajw w stopniu najwyższym. Spodziewałem się więc, że na charakter Dementi będzie również taki.
Tymczasem rozczarowałem się, bo takie ciągnięcie do przodu, na które liczyłem, było właściwie tylko w pierwszym utworze, natomiast w/wymienione utwory znane z koncertów okazały się o wiele mniej energetyczne, jakby zgubiły po drodze emocje. Całość sprawiła na mnie wrażenie rozmytej, rozwleczonej, teraz powiedziałbym: pejzażystej, ale pozbawionej dramatyzmu.
I tak to będąc nieco postów temu tradycyjnym malkontentem i ponarzekawszy sobie co nieco, po pierwsze zrobiło mi się lżej na duszy
, a po drugie -- poszedłem na drugi koncert! I zaczęło się coś zmieniać!
Płyta mi się teraz znacznie bardziej podoba. Nadal uważam, że jest "pejzażysta" a mało dramatyczna. Ale minął efekt "spodziewałem się tak a jest inaczej" i zacząłem doceniać to, jaka jest, zamiast płakać nad rozlanym nananaj
Taka mi oto metafora przyszła na myśl, że kiedy człowiek chodzi po górach, to czasem idzie ostro do przodu i wtedy przyjemność daje mu samo iście, sama energia, która w nim jest, za to nieco mniej po bokach widzi. A czasem nie chce mu się iść i stoi na polance i rozgląda się z zadowoleniem po widokach.
I ja ogólnie wolę w górach iść, niż stać. Czasem jednak lubię stać i czasem mi się nie chce kipieć tą energią, a więcej czasu chcę mieć na pluskające potoki, wyginające się kosodrzewiny i przelewające się chmury...
Taką płytą - właśnie potokowokosodrzewinowochmurzastą - jest dla mnie Dementi. Mnóstwo w niej przymiotników, znacznie mniej czasowników. I choć nie jest to moje ulubione coś, to całkiem bardzo lubię
Z przyjemnością poodaję więc honor niektórym piosenkom.
Pokrótce więc:
Psalm 63 (O Boże, Tyś jest...) - zdecydowanie TAK! Harmonia abbeyroadowa wprawdzie nie do końca mi pasuje w tym miejscu, ale o obliczu tej bardzo dobrej piosenki decyduje przede wszystkim spotkanie przetworzonego (w udany sposób!) głosu Budzego ze świetną bazą muzyczną tworzoną przez saksofon barytonowy. I się zmieniło, i bardziej podoba mi się już ta wersja, niż z 888. Dobre cztery gwiazdki.
Zaśpiewam i zagram, czyli pierwsza Angelika - z ładnie nijakiego czegoś wyszło mi nagle coś bardzo ładnego i z charakterem
Izrael dziecięciem wprawdzie nadal mnie nie zachwyca, ale coraz częściej włazi do głowy i teraz bardziej lubię, może nieznaczny wzrost oceny, ale do wyraźnej oceny dobrej, czyli *** 1/2
Psalm 6 - chyba wreszcie pogodziłem się, że TAK jak na koncercie po prostu być nie może i to letko knajpiane bujanie przestało mnie drażnić, a moja miłość do tego utworu wraca... i chyba jednak zepchnie tytułowe Dementi z pierwszego miejsca, ale zobaczymy
ostatni utwór! - kiedy Gero napisał, że w nim może najbardziej słychać SŁOWO, nie mogłem go tam usłyszeć, piosenka mi się dłużyła, nudziła i wydała bez życia. Chyba po prostu muzycznie jest to rzecz bardzo prosta, powiedzmy: mało ambitna, trochę jak przy ognisku. A jednak teraz słyszę to, o czym napisał Gero! Nie ma w niej porywów, ale za to jest jakaś jasność, nie ma siły emocji, ale jest siła biorąca się z ufności wobec Boga. Kolejne cztery gwiazdki i to chyba największy skok w stosunku do poprzedniej oceny.
Poza tym:
- nadal uważam Każdą rzecz za idealne rozpoczęcie płyty przede wszystkim ze względu na to, że śpiewają tam wszyscy wokaliści a do tego maestro Mateusz najlepiej pokazuje, co potrafi
- nadal uważam wokalną partię Angeliki z Rzek babilonu za best moment płyty
- nadal w Łani słyszę rajskie potoki
- nadal nie podoba mi się Ufaj Izraelu, choć może i tak ciut bardziej
- nadal Psalm 40 bez nananaj i bez koncertowego ognia mnie rozczarowuje
- nadal Ty, któryś jest wierny podoba mi się jednocześnie bardzo (aranżacja!! głos!), ale w pewnym momencie zaczyna mnie nużyć i jestem już całkiem przekonany, że to kwestia braku urozmaicenia, którego czasem mi w ogóle nie potrzeba (np. Psalm 51), ale tutaj mi brakuje
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
no tak, nie ma to jak kojarzenie faktów, dzięki.
.Bardzo mnie ta melodia porywała. Tego brakuje mi najbardziej w tym utworze. Bardzo się cieszyłem jak siędowiedziałem że powstanie akustyczna, studyjna wersja, szkoda że nie ma przynajmniej tej melodii (niekoniecznie z wokalem)
