Ultima Thule

Jest mi wręcz straszliwie przykro, że nie jestem w tym roku w Poznaniu
Nawet poważnie rozważaliśmy (może nie dziś, ale w któryś z wolnych dni), ale jednak... zimno, nie ma gdzie nawet wejść... no ale jak tak, bez rogala?...

Ale - na poprawę nastroju - przejrzałem sobie cały ten wątek, który jest niezwykle fajny i BARDZO bogaty. Nie wiem, czy to nie najlepszy wątek regionalny na forum? No może poza górskimi. Mnóstwo wspomnień, odkryć, bardzo bardzo świetnych relacji.

A pamiętacie pierwszą stronę tego wątku? Ja nie pamiętałem

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Trafiłam dziś na płytę Starego Rynku (już chciałam napisać "Starówki") tuż przed południem - szaro, deszczowo,no i pandemia, a tu, normalnie stało z 60 osób i czekało na koziołki - to i ja poczekałam Co za powiew normalności! To było naprawdę pocieszające.
Z powodu przebudów na rondzie Rataje szłam ul. Serafitek (nie pierwszy raz), ale zawsze mnie ujmuje ta oaza starego świata - chodzi mi przede wszystkim o dwa stare domy na wysokości parku, drzewa i w ogóle wytyczenie ulicy - to pewnie są jakieś zabudowania poklasztorne.

_________________
CO ROBISZ NA NASZEJ ULICY
Co robisz na naszej ulicy, pomiędzy samochodami,
koniu?
Co słychać u twoich kuzynów, centaura i jednorożca?

Charles Reznikoff

Tak, ulica Serafitek wydaje się nie pasować do otoczenia (albo może - otoczenie do niej).
Szczególnie pięknie jest tam wczesną jesienią. Zjeżdża się z ruchliwych okolic ronda i człowiek ląduje nagle w innej rzeczywistości, spokojnej, sennej nawet.

_________________
socjały nudne i ponure
pedeki, neokatoliki
podskakiwacze pod kulturę
czciciele radia i fizyki

Byłem tam dziś i po załatwieniu spraw poszedłem nieopodal aby obejrzeć z bliska galeriowce.
Do niewielkiego osiedla galeriowców mam słabość od dziecka, zawsze wyróżniały się w otoczeniu.
Kilkanaście lat temu przeszły poważny lifting elewacji i wyglądają teraz jeszcze ładniej.



Budynki te są swego rodzaju unikatem w przestrzeni miasta. Charakteryzuje je rzadki pomysł na wykorzystanie przestrzeni i nietypowa konstrukcja.
Jak widać, klatki schodowe są niejako dostawnym elementem, wystającym poza prostopadłościenny obrys budynków. Z klatek tych jest wejście tylko do jednego mieszkania na każdym piętrze. Drugie wyjście prowadzi do owych charakterystycznych galerii, którym budynki zawdzięczają swoją potoczną nazwę.



Dopiero z owych zewnętrznych galerii wchodzi się do mieszkań! Galeria jest czymś specyficznym, pośrednim - nie jest tak obca jak klatka schodowa, nie jest też częścią mieszkania jak balkon, bo jednak jest uwspólnotowiona. Czasem widać jak na galerię przed swoje drzwi mieszkania wychodzi ktoś i opierając się o balustradę pali papierosa...
Osobny status mają jedynie te nieliczne lokale, do których wchodzi się bezpośrednio z klatek oraz te na parterze - jak na powyższym zdjęciu wchodzi się do nich po prostu z chodnika.



Historia tych domów sięga lat międzywojennych. Wybudowane zostały przez miasto dla robotników poznańskich. Ciekawe przy tym, że tak przyziemną potrzebę połączono z ambitnym modernizmem i Bauhausem. Bloki są ustawione na linii północ-południe (mieszkania oświetlone są więc gdy dnieje od wschodu, a galerie popołudniami). Między nimi jest sporo zieleni i place zabaw.
Budowę ukończono w 1939 roku, niedługo przed wojną. Na szczęście przetrwały wojenną zawieruchę i służą mieszkańcom Poznania po dziś dzień. Paradoksalnie, niewielka powierzchnia lokali (ok. 38 mkw) zadziwiająco koresponduje z kreatywnością dzisiejszej deweloperki...

_________________
socjały nudne i ponure
pedeki, neokatoliki
podskakiwacze pod kulturę
czciciele radia i fizyki

W połowie maja odwiedziłem natomiast Głuszynę.
Jest to peryferyjna dzielnica Poznania rozciągająca się na jego południowo-wschodnich krańcach.
Ciekawe miejsce, bo od Starołęki oddzielona kompleksem lasów a od Spławia i Krzesin wieloma hektarami terenów wojskowych. Wjeżdża się od tych lasów a tu nagle zaczynają się domy a nawet osiedla bloków. W środku dzielnicy tkwi kościół św. Jakuba Większego Apostoła - jeden ze starszych kościołów w Poznaniu. Bryła datuje się jeszcze na XIII wiek.



Obszedłem świątynię, która położona jest specyficznie: na niewielkim wyniesieniu, a ulica Głuszyna rozwidla się tu, pozostawiając kościół w swoich ramionach.



Na szczęście było otwarte i mogłem zajrzeć do środka - nie będę się tu rozwodził nad szczegółami bo brak mi wiedzy (ale ciekaw jestem opinii Emiliana): po prostu podobało mi się, taki mix z przewagą baroku.



A potem opuściłem senną Głuszynę...

_________________
socjały nudne i ponure
pedeki, neokatoliki
podskakiwacze pod kulturę
czciciele radia i fizyki

Skoro zostałem wywołany do tablicy... W sumie kościółek jak to kościółek. Ja nie jestem fanem otynkowanych w całości wnętrz, ale z tego co widzę na zdjęciach z internetu i tak teraz jest lepiej niż wcześniej, bo zamalowano wzorki na sklepieniach.
Szkoda że ołtarz boczny został pokolorowany na zielono, bo wnętrze straciło spójność kolorystyczną. Nie wiem jak w tym przypadku, ale takie rzeczy często wynikają z tego, że ktoś znajdzie jakąś historyczną warstwę z takim kolorem i przy renowacji uznaje za wspaniały pomysł powrót do pierwotnej kolorystyki. Moim zdaniem na pierwszym miejscu powinna być estetyka całego wnętrza, więc w tym przypadku wyszło gorzej niż było.
Wrzuciłeś tylko zdjęcia szczytów, a sam kościół ma bardzo ładną bryłę, dlatego dorzucam zdjęcie z boku.

Głuszyna - jakkolwiek przez ostatnie dwadzieścia kilka lat byłem tam może trzy razy - spełnia ważną rolę w historii mojego mieszkania w Poznaniu. Otóż, gdy przybyłem do Poznania na studia, początkowo nie miałem gdzie mieszkać - byłem pewien, że dostanę miejsce w akademiku, a tymczasem w ostatniej chwili, na kilka dni przed początkiem roku akademickiego, okazało się, że miejsca mi jednak nie przyznano. Ruszyłem więc do Poznania szukać jakiejś stancji, a pierwsze dwie noce spędziłem w schronisku młodzieżowym na Głuszynie właśnie.
Warto dodać, że z Głuszyny pochodził Paweł Edmund Strzelecki, słynny podróżnik i badacz (głównie Australii, choć nie tylko). Jest to upamiętnione obeliskiem.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Bardzo lubię odwiedzać ten wątek!

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Super!


A tak wyglądała Cytadela w ubiegłą niedzielę, w ostatni dzień października...

_________________
socjały nudne i ponure
pedeki, neokatoliki
podskakiwacze pod kulturę
czciciele radia i fizyki

Przez ostatnie dwa dni siedzieliśmy w Puszczy Zielonce. Odpoczywając po piciu i jedzeniu wybieraliśmy się na długie i ostre tempem spacery, urabiając w sumie 30 kilometrów. Mnóstwo zwierząt - podczas wycieczki 1 stycznia, już o zmroku, przecięliśmy się z liczącym kilkanaście osobników stadkiem danieli. Do tego sowy! Najbardziej niesamowite były jednak potężne klucze gęsi i żurawi!!! Bardzo tam pięknie.

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Łoo, super! Zielonka to piękny kompleks leśny!

Żałuję, że dopiero przedwczoraj skończyłem izolację covidową bo byśmy się pewnie zgadali na spacer.
Masz jakieś fotki?

_________________
socjały nudne i ponure
pedeki, neokatoliki
podskakiwacze pod kulturę
czciciele radia i fizyki

Zdjęć niestety nie robiliśmy, ale pewnie wiosną uda się kolejna wizyta u znajomych, to wtedy dam znać. Byliśmy w północnej części - z bazą w okolicach Sławicy.

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".