Ultima Thule

tłum turystów

myślę, że wystarczy mieć kupę kasy i dobre zdrowie. nawet plecaka nie musisz nieść, jedynie butlę z tlenem.

On 19 May people died who were using 9 bottles of oxygen each!!! And in the end they consumed all the oxygen because of the slow progress and they died.

Tego, co ludzie tam robią, nie należy nazywać alpinizmem. Mount Everest stał się celem ambitnych amatorów, bez przygotowania i bez etosu. Wskutek błędów i zatłoczenia na stoku najwyższy szczyt świata zbiera krwawe żniwo.

Osiem godzin dzieliło Leannę Shuttleworth, studentkę weterynarii, od zdobycia tytułu najmłodszej Brytyjki na szczycie Mount Everestu, gdy napotkała pierwsze ciało. Były to zwłoki Shriyi Shah–Klorfine, 33-letniej nepalsko–kanadyjskiej businesswoman, zawieszone na linie na zboczu. Kobieta zmarła poprzedniego dnia z powodu wyczerpania i choroby wysokościowej.

Leanna, 19-latka z Buckinghamshire i jej ojciec Mark, 48-letni dyrektor finansowy pracujący w Dubaju nie mieli wyjścia: musieli w drodze na szczyt skorzystać z tej samej liny. Zaczepili się, potem wypięli, żeby ominąć Shah–Klorfine i znowu się wpięli, by kontynuować podejście smagani wiatrem w temperaturze spadającej do -25 stopni Celsjusza. Dalej czekały na nich kolejne trudne przeżycia.

– Zobaczyliśmy następnego człowieka, który był ledwie żywy – opowiada Shuttleworth. –Siedział przypięty i bujał się. Myślałam, że to wiatr kołysze tak martwym ciałem, ale gdy go mijaliśmy, podniósł rękę i spojrzał na nas. Nie wiedział, że ktokolwiek jeszcze tam jest. Był prawie martwy. Gdy schodziliśmy z powrotem, już nie żył.

Ojcu z córką przyszło się wspinać podczas najbardziej tragicznego weekendu w historii himalajskiego szczytu od 2004 roku. W ciągu 36 godzin zginęły cztery osoby, a wielu innym tylko dzięki szczęściu udało się przeżyć. Wszystkie ofiary zginęły na ostatnim, lodowym odcinku powyżej bazy na Przełęczy Południowej na wysokości 8000 m n.p.m., w rejonie zwanym “strefą śmierci”.

W tym czasie warunki były jeszcze bardziej zdradzieckie niż zazwyczaj. Aż 200 wspinaczy, z których każdy chciał dotrzeć na szczyt na wysokości 8850 m n.p.m. w czasie pierwszego okna pogodowego w tym sezonie, utworzyło niespotykany tutaj korek. Według Gyanendry Shresthy z nepalskiego ministerstwa alpinizmu, turyści ruszali na wyprawę o godzinie drugiej po południu w sobotę, podczas gdy nawet wyjście o godzinie 11 rano uważane jest za niebezpieczne.

Utworzenie się wąskiego gardła na Uskoku Hillary’ego, czyli 1200-metrowej bocznej grani pokrytej śniegiem i lodem tuż pod szczytem, zmusiło wspinaczy do nawet trzygodzinnego postoju. W tym czasie wyczerpywały się u nich zapasy tlenu. Opóźnione wejście zwiększało też ryzyko zapadnięcia na chorobę wysokościową: jej skutkiem może być obrzęk mózgu.

Eberhard Schaaf, 62-letni niemiecki lekarz zmarł jako pierwszy, krótko po tym jak w sobotę dotarł na szczyt. Jego wspinaczce przyświecały idealistyczne cele: wiele dni zajęło mu zebranie ze zboczy niemal pół tony śmieci. Jego przyjaciel Paul Thelen powiedział, że Schaaf zapadł na chorobę wysokościową podczas zejścia, gdy zbliżał się do Uskoku Hillary’ego, nazwanego tak na cześć sir Edmunda Hillary’ego, który jako pierwszy zdobył Mount Everest w 1953 roku. Shuttleworth dodała, że jej ekipa musiała odciąć ciało Niemca od liny, żeby móc przejść dalej.

Jako następna zginęła pochodząca z Nepalu Shah–Klorfine. Weszła na szczyt około 14.30, wcześniej musiała na dole przez dwie godziny czekać na swoją kolejkę. Jej przewodnik GaneshThakuri przekonywał ją kilkakrotnie do powrotu, lecz uparła się, by iść dalej. Marzyła o zdobyciu Everestu odkąd jako dziewięciolatka zobaczyła ten szczyt z helikoptera. Zastawiła swój dom w Toronto, żeby opłacić koszty związane z wyprawą.

Długie zejście okazało się dla niej zbyt wyczerpujące. – Nie mogła iść – wspomina Thakuri. – Zrobiło się bardzo, bardzo późno. Około dziesiątej wieczorem zupełnie opadła z sił. Umarła. Według przyjaciół jej ostatnie słowa brzmiały: “Ratujcie mnie”. Towarzyszący jej szerpowie, którzy nie mogli zabrać jej ciała bez narażania siebie na niebezpieczeństwo, obiecali sobie, że wrócą po nią. Mężczyzna opisany przez Shuttleworthów jako kołysząca się postać to Wang Yifa, 55-letni chiński wspinacz lub 44-letni Koreańczyk Song Won–bin.

Ocaleni mówią o wielkim szczęściu. Becky Bellworthy, 20-letnia studentka medycyny z uniwersytetu Southampton opisuje horror, jaki w sobotę przeżyła schodząc na wprost tłumu osób idących do góry. – Na grani zamocowana jest tylko jedna lina i trzeba mijać innych ludzi na ścieżce, na której może się zmieścić tylko jedna stopa. Żeby zejść na dół trzeba było dosłownie deptać innych ludzi – mówi. Bellworthy dodaje, że gdy w końcu udało im się dotrzeć do przyjaciół w bazie, cała sześcioosobowa grupa płakała z radości.

Śmiertelne żniwo byłoby jeszcze większe, gdyby nie heroiczna postawa niektórych wspinaczy, którzy ryzykowali własnym życiem, by ocalić innych. Dla Nadava Ben Yehudy, 24-letniego Izraelczyka wybór był prosty. Zobaczył Aydina Irmaka, 46–letniego Amerykanina urodzonego w Turcji, z którym zaprzyjaźnił się w bazie, jak słania się zaledwie 250 m od szczytu. – Zdałem sobie sprawę, że dla mnie to koniec wyprawy – mówi Yehuda, który przygotowywał się do tej wspinaczki przez dwa lata. Wziął jednak Irmaka na plecy i przez osiem godzin znosił go na dół aż do Przełęczy Południowej.

Jego maska tlenowa przestała działać, a palce u rąk zrobiły się czarne od odmrożeń po tym, gdy zdjął rękawice, by podtrzymywać kolegę. Następnie Yehuda natknął się na półprzytomnego wspinacza z Malezji. Z ulgą zauważył, że nadchodzi grupa wspinaczy, najprawdopodobniej Brytyjczyków. – Po długich dyskusjach w końcu podali mu tlen i Malezyjczyk przeżył – opowiada Yehuda.

Jednak doświadczeni alpiniści ostrzegają, że osoby wspinające się na Mount Everest nie mogą już liczyć na tradycyjny wysokogórski kodeks etyczny. Iain Peter, przewodnik, który wprowadzał na szczyt klientów w 2007 roku mówi, że wielu z nich to niedoświadczeni amatorzy, niezdolni nieść pomocy innemu turyście w potrzebie. – Tego, co ludzie tam robią, nie nazwałbym alpinizmem – komentuje. – Wiele osób z wielkim ego odhacza po prostu kolejną zdobycz. Wspinanie stało się czymś stawianym na równi z jazdą kolejką górską.

Shuttleworth dodaje, że po wejściu na wierzchołek przez chwilę czuła podekscytowanie. – Weszłam na górę razem z tatą i przez moment byliśmy jedynymi ludźmi, którzy tam stali.

Leanna obawia się jednak, że ten dzień będzie ją prześladował do końca życia. – Wciąż zastanawiam się, czy mogłam zrobić coś jeszcze dla tych ludzi. Zraziłam się do Everestu. Przez to wszystko dzień zdobycia szczytu naprawdę mnie nie cieszył.

Autor: Nicola Smith
Źródło: The Sunday Times

Nie podkreślałbym tylko tego "beztlenowstwa"

polecam polską ekspedycję na Nanda Devi East z 1939 roku. Tu jest tekst Jano Kurczaba na ten temat: http://www.pza.org.pl/news.acs?id=309327